Του Νικόλαου Γιαννή
Την 25η Μαρτίου ο απανταχού Ελληνισμός γιορτάζει και πανηγυρίζει μαζί με τον Ευαγγελισμό της Παρθένου Μαρίας και την ανάσταση του Γένους. 
Ο εορτασμός της επετείου της 25ης Μαρτίου 1821, είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής που οφείλουμε στους πρόγονους μας, που με απλότητα προσέφεραν την ιδία τους την ζωή τους στην πατρίδα, όταν τους κάλεσε να καθαρίσουν τα χώματα μας από το μίασμα των Αγαρηνών, έπειτα από μακρά "νύχτα" τεσσάρων αιώνων σκλαβιάς.
Ο εορτασμός της επετείου της 25ης Μαρτίου 1821, είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής που οφείλουμε στους πρόγονους μας, που με απλότητα προσέφεραν την ιδία τους την ζωή τους στην πατρίδα, όταν τους κάλεσε να καθαρίσουν τα χώματα μας από το μίασμα των Αγαρηνών, έπειτα από μακρά "νύχτα" τεσσάρων αιώνων σκλαβιάς.
" Μια φορά εβαπτίστημεν με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μία με το αίμα,
δια την ελευθερίαν της πατρίδος μας "
Θεόδ. Κολοκοτρώνης
Τέσσερις αιώνες ανυπόφορης καταπίεσης και σκληρών βασανισμών από τον άγριο κατακτητή.
Πόσες μανές με τα παιδιά τους σφαγιάστηκαν και πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα.
Όλα αυτά τα δεινά μπορούσαν να είχαν αποφθεχθεί , αρκεί να έλεγαν: «Είμαι Μωαμεθανός». Αλλά οι Έλληνες απάντησαν: «Είμαι Χριστιανός».
Ακόμη και κάτω από την λόγχη των γενίτσαρων φώναζαν : «Χτύπα είμαι Χριστιανός».
Γιατί όμως οι κατακτητές τους φέρθηκαν σκληρότερα απ’ ότι φέρθηκαν σ’ άλλους.
v Επειδή οι Έλληνες δεν θέλησαν ν’ απαρνηθούν τις αρχές τους.
v Επειδή οι Έλληνες δεν θέλησαν σαν αλλά έθνη χίλιες φόρες πιο ικανά για
αντίσταση, να υποταχτούν και να υιοθετήσουν τις αρχές των ξένων κατακτητών.
Για τέσσερις αιώνες ένα ολόκληρο Έθνος στάθηκε ακλόνητο στις αρχές τους και υπέμεινε με καταπληκτικό θάρρος και αλύγιστη καρτερία, την στιγμή της λευτεριάς.
Όταν ήρθε η στιγμή του μεγάλου Ξεσηκωμού με αυταπάρνηση έτρεξαν στο πρόσταγμα της πατρίδας , με τίμημα τον θάνατο.
Οι αρχές και ο πόθος για λευτεριά αποτυπώνεται στα λόγια του Θεόδ. Κολοκοτρώνη προς στον κατακτητή: «όχι τα κλαριά να μας κόψεις, όχι τα δέντρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, μόνον πετρά απάνω στην πετρά να μην μείνη, ημείς δεν προσκυνούμε. Τι τα δέντρα μας αν τα κόψεις και τα κάψεις, την γήν δεν θέλει να σηκώσεις και η ιδία η γής που τα έθρεψε, αυτή η ιδία γή μένει δική μας και τα ματακάνει . Μόνον ένας Έλληνας να μείνη πάντα θα πολεμούμε και μην ελπίζεις πως την γήν μας θα την κάμεις δικήν σου. Βγάλτο από το νού σου.»
Πόσα παληκάρια, έπεσαν στο πεδίο της μάχης αφήνοντας πίσω ορφανές οικογενείες και δεν βρέθηκε ένας δικός τους να ρίξει ένα δάκρυ στο άψυχο κορμί τους.
Ακόμη και οι συμπολεμιστές τους δεν είχαν πάντα τον καιρό να φροντίσουν την ταφή τους, ούτε την πολυτέλεια οι καμπάνες να κτυπήσουν για το χαμό τους, έτσι σε πολλές περιπτώσεις έμεναν και άθαφτοι.
Ότι πέτυχαν αυτοί οι ήρωες και πέτυχαν πράγματα που αψηφούν την λογική και την φαντασία, ξεπήδησε μέσα από την ψυχή τους.
Όλα αυτά πραγματοποιήθηκαν από ανθρώπους σαν εμάς .
Πλασμένοι από την ιδία υλη όπως και εμείς.
Όλοι τους ήταν άνθρωποι του καθημερινού μόχθου, χωρίς υπέρμετρες φιλοδοξίες, με συνηθισμένες χάρες και με κανένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό τρόπο ζωής.
Χωρίς αξιώσεις με μονή επιθυμία τους να δούνε τον ήλιο ν’ ανατέλλει
Ελεύθερος, πάνω από την Ελλάδα, πάνω από την Βαράσοβα.
Χωρίς πρόθεση να γίνουν σύμβολα.
Χωρίς επίγνωση ότι δημιουργούσαν ιστορία.
Με αυτή την κορυφαία πράξη τους, απέδειξαν έμπρακτα την αφοσίωσή τους, στην πιστή τους και στην αξία της ελευθερίας.
"για του Xριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία".
Σαν ελεύθεροι πολιορκημένοι όπως συχνά συμβαίνει να ήμαστε κι εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες.
Εάν διατηρήσουμε τον εθνικό μας χαρακτήρα, τις παραδοσιακές αρετές και πιστοί στις εθνικές ρίζες θα ανταποκριθούμε στις εντολές της ιστορίας μας.
Θα επιβιώσουμε μονό αν είμαστε πάντοτε έτοιμοι, ενωμένοι και πρόθυμοι για τα πάντα.
Οδηγός μας, σύμβολο και λάβαρο της πορείας μας θα παραμένει η φλόγα από τις καρδιές των Αγωνιστών του ’21 για τον διακαή πόθο, για τον διακαή πόθο για την ελεύθερη ζωή, την πιστή τους και την αυτοθυσίας τους για την Πατρίδα.
Αθάνατοι άνδρες και γυναίκες που με το αίμα τους, μας έδωσαν την ελευθερία μας.
Ως πότε παλικάρια, να ζούμε στα στενά,μονάχοι σα λεοντάρια, σταις ράχαις στα βουνά;Σπηλιαίς να κατοικούμε, να βλέπωμεν κλαδιά,να φεύγωμ' απ' τον κόσμον, για την πικρή σκλαβιά;Να χάνωμεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς,τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς;Καλλιώναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή,παρά σαράντα χρόνοι, σκλαβιά και φυλακή.
Ο Θούριος του Ρήγα Φεραίο-Βελεστινλή