Του Νίκου Γιαννή
Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος αναβίωσε το έθιμο του Αη Γιώργη, όπου πραγματοποιούνται αγώνες αλόγων προς τη χάρη του Αη Γιώργη. Ένα έθιμο που χρονολογείται από την περίοδο της τουρκοκρατίας.
Οι αγώνες διεξάγονται στο ξωκλήσι τ' Αη Γιώργη που είναι προβυζαντινής εποχής και βρίσκεται ανάμεσα στο Ευηνοχώρι και στον Άγιο Γεώργιο Μεσολογγίου.
Το ξωκλήσι σήμερα είναι στην δικαιοδοσία του Δ.Δ. Αγίου Γεωργίου όμως
κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας το ξωκλήσι άνηκε στην δικαιοδοσία του Ευηνοχωρίου (Μποχωριού). Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να υπάρχουν μακροί δεσμοί φιλίας μεταξύ των δυο χωριών όπου και έχουν επωμιστεί την διατήρηση του εθίμου μέχρι σήμερα.
Επί τουρκοκρατίας ο Πάσας για να τα έχει καλά με τους Έλληνες, τους είχε αφήσει ελεύθερους να κάνουν τους εκκλησιασμούς τους και της θρησκευτικές εορτές τους.
Έτσι όταν γιόρταζε ο Αη Γιώργης, μαζεύονταν κάτοικοι από όλη την γύρω περιοχή και έκαναν την Θεια Λειτουργία.
Όμως κάθε οικογένεια είχε και το άλογο της όπου το έφερνε για να τα ευλογήσει ο παπάς για να είναι γερό για τις δουλειές στο χωράφι.
Όταν τέλειωνε η θεια λειτουργία, όσοι ήθελαν διαγωνιζόντουσαν με τα άλογα στο τρέξιμο μπροστά από το ξωκλήσι. Οι αυτοσχέδιοι αγώνες γίνονταν μέσα στα χωράφια και στους χωματόδρομους με μοναδικό σκοπό την ευχαρίστηση, το χειροκρότημα και την ευλογία του παπά και του Αγίου στον νικητή.
Όμως πολλές φόρες έπαιρναν μέρος και οι τούρκοι με την πρόφαση ότι οι αγώνες είναι κοινοί και δεν είναι θρησκευτική γιορτή. Όμως το αποτέλεσμα πολλές φόρες ήταν δυσάρεστο για τους τούρκους, που έχαναν από τα μικροκαμωμένα άλογα των Ελλήνων.
Η διάφορα των τούρκικων αλόγων με τα ελληνικά ήταν ότι τα τούρκικα ήταν αραβικά και καλοταϊσμένα και τα ελληνικά ταλαιπωρημένα από την δούλεψη τους στα χωράφια. Αυτό έλεγαν ότι ήταν ένα σημάδι από τον Αη Γιώργη ότι μπορούμε να διώξουμε τον τουρκικό ζυγό και να διεκδικήσουμε την ελευθερία μας.
Επίσης πολλές φόρες στα χωράφια που έτρεχαν τα άλογα ήταν σπαρμένα (σιτάρι, καλαμπόκι, καπνό κ.λ.π.) και οι οπλές των αλόγων έσκαβαν το χωράφι στην κυριολεξία. Όμως κατά ένα περίεργο τρόπο τα σπάρτα δεν πάθαιναν τίποτα, αλλά αντίθετα έκαναν τον καλύτερο και τον περισσότερο καρπό από τα γύρω χωράφια. Όλα αυτά από την ευλογία του Αγίου.
Μέχρι σήμερα έχει παραμείνει αναλλοίωτο το έθιμο όπου έπαιρναν και παίρνουν μέρος πολλοί αναβατές από όλη την περιοχή με τα άλογα τους και τρέχουν έξω από το ξωκλήσι τ' Αη Γιώργη μια απόσταση περίπου 1000 μέτρων, με μόνο έπαθλο την ευλογία του Παπά για τον αναβατή και ένα στεφάνι που είναι κρεμασμένο στην εικόνα τ' Αη Γιώργη και έχει την ευλογία του Αγίου, το οποίο το βάζει ο Παπάς στο λαιμό του άλογου.
Έτσι κάθε χρόνο στο ξωκλήσι του Αη Γιώργη συγκεντρώνεται πλήθος κόσμου από όλο τον νόμο και όχι μονό για να θαυμάσει το ξακουστό έθιμο του Αη Γιώργη.
Οι αγώνες διεξάγονται στο ξωκλήσι τ' Αη Γιώργη που είναι προβυζαντινής εποχής και βρίσκεται ανάμεσα στο Ευηνοχώρι και στον Άγιο Γεώργιο Μεσολογγίου.
Το ξωκλήσι σήμερα είναι στην δικαιοδοσία του Δ.Δ. Αγίου Γεωργίου όμως
κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας το ξωκλήσι άνηκε στην δικαιοδοσία του Ευηνοχωρίου (Μποχωριού). Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να υπάρχουν μακροί δεσμοί φιλίας μεταξύ των δυο χωριών όπου και έχουν επωμιστεί την διατήρηση του εθίμου μέχρι σήμερα.
Επί τουρκοκρατίας ο Πάσας για να τα έχει καλά με τους Έλληνες, τους είχε αφήσει ελεύθερους να κάνουν τους εκκλησιασμούς τους και της θρησκευτικές εορτές τους.
Έτσι όταν γιόρταζε ο Αη Γιώργης, μαζεύονταν κάτοικοι από όλη την γύρω περιοχή και έκαναν την Θεια Λειτουργία.
Όμως κάθε οικογένεια είχε και το άλογο της όπου το έφερνε για να τα ευλογήσει ο παπάς για να είναι γερό για τις δουλειές στο χωράφι.
Όταν τέλειωνε η θεια λειτουργία, όσοι ήθελαν διαγωνιζόντουσαν με τα άλογα στο τρέξιμο μπροστά από το ξωκλήσι. Οι αυτοσχέδιοι αγώνες γίνονταν μέσα στα χωράφια και στους χωματόδρομους με μοναδικό σκοπό την ευχαρίστηση, το χειροκρότημα και την ευλογία του παπά και του Αγίου στον νικητή.
Όμως πολλές φόρες έπαιρναν μέρος και οι τούρκοι με την πρόφαση ότι οι αγώνες είναι κοινοί και δεν είναι θρησκευτική γιορτή. Όμως το αποτέλεσμα πολλές φόρες ήταν δυσάρεστο για τους τούρκους, που έχαναν από τα μικροκαμωμένα άλογα των Ελλήνων.
Η διάφορα των τούρκικων αλόγων με τα ελληνικά ήταν ότι τα τούρκικα ήταν αραβικά και καλοταϊσμένα και τα ελληνικά ταλαιπωρημένα από την δούλεψη τους στα χωράφια. Αυτό έλεγαν ότι ήταν ένα σημάδι από τον Αη Γιώργη ότι μπορούμε να διώξουμε τον τουρκικό ζυγό και να διεκδικήσουμε την ελευθερία μας.
Επίσης πολλές φόρες στα χωράφια που έτρεχαν τα άλογα ήταν σπαρμένα (σιτάρι, καλαμπόκι, καπνό κ.λ.π.) και οι οπλές των αλόγων έσκαβαν το χωράφι στην κυριολεξία. Όμως κατά ένα περίεργο τρόπο τα σπάρτα δεν πάθαιναν τίποτα, αλλά αντίθετα έκαναν τον καλύτερο και τον περισσότερο καρπό από τα γύρω χωράφια. Όλα αυτά από την ευλογία του Αγίου.
Μέχρι σήμερα έχει παραμείνει αναλλοίωτο το έθιμο όπου έπαιρναν και παίρνουν μέρος πολλοί αναβατές από όλη την περιοχή με τα άλογα τους και τρέχουν έξω από το ξωκλήσι τ' Αη Γιώργη μια απόσταση περίπου 1000 μέτρων, με μόνο έπαθλο την ευλογία του Παπά για τον αναβατή και ένα στεφάνι που είναι κρεμασμένο στην εικόνα τ' Αη Γιώργη και έχει την ευλογία του Αγίου, το οποίο το βάζει ο Παπάς στο λαιμό του άλογου.
Έτσι κάθε χρόνο στο ξωκλήσι του Αη Γιώργη συγκεντρώνεται πλήθος κόσμου από όλο τον νόμο και όχι μονό για να θαυμάσει το ξακουστό έθιμο του Αη Γιώργη.