Γράφει, ο Χρίστος Βερελής
Οι εκλογές έχουν ρίσκο! Εκεί που δεν υπάρχει ρίσκο φαίνεται ότι δεν υπάρχει δημοκρατία. Για παράδειγμα «το δημοκρατικό μέτωπο για την ένωση της πατρίδας» στη βόρεια Κορέα στις τελευταίες εκλογές πήρε το 100% των ψήφων και το σύνολο των 687 εδρών, στην «ανώτατη λαϊκή συνέλευση» όπως ονομάζεται εκεί ένα είδος Βουλής το οποίο διαθέτουν.
Στις δυτικές δημοκρατίες υπάρχει η επιλογή για τους πολίτες και το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών αναλύεται από διάφορους με απόψεις που κινούνται στην αναγνώριση δεξιάς στροφής, έως και επιστροφής στον πραγματισμό.
Το σίγουρο είναι ότι οι πολίτες ακόμα και σε χώρες που παραδοσιακά είχαν σημαντικά ποσοστά προσέλευσης στις κάλπες, επιδεικνύουν πλέον μαζικά αδιαφορία ή έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα και οπωσδήποτε στη χρησιμότητα του οργάνου που λέγεται Ευρωκοινοβούλιο.
Έτσι στις περισσότερες των περιπτώσεων οι ευρωεκλογές εξελίσσονται σε μια δημοσκόπηση με τη μέθοδο της κάλπης. Βλέποντας τα αποτελέσματα τόσο ευρύτερα όσο και ιδιαίτερα στην Ελλάδα διαπιστώνει κανείς ότι επιβραβεύονται σίγουρα αυτοί που αναδεικνύουν θέματα εκεί που οι υπόλοιποι κάνουν κοιλιά ή σνομπάρουν.
Με εξαίρεση την Ελλάδα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ολλανδίας, Μεγάλης Βρετανίας, Γερμανίας, Σουηδίας, Αυστρίας, κ.ο.κ. Φαίνεται ότι δεν μπόρεσαν να πιστωθούν αυτή τη ρεαλιστική προσέγγιση με τα λαϊκά προβλήματα.
Όσα δε από αυτά είναι στην εξουσία φαίνεται ότι εξαντλούν τα όρια της δραστηριότητάς τους, ασχολούμενα εν μέσω της παγκόσμιας κρίσης, με κρατικοποιήσεις τραπεζών, δανειοδοτήσεις διαλυμένων επιχειρήσεων, και δεν μπορούν αλλά και δεν έχουν και τη διάθεση να δουν άλλα προβλήματα που εκφεύγουν των προβλέψεων ανόδου ή καθόδου των βασικών επιτοκίων των διατραπεζικών αγορών.
Οι πολίτες οι οποίοι ανησυχούν για παράδειγμα με τα αποτελέσματα της μετανάστευσης ή με την απώλεια πολιτιστικής ταυτότητας του τόπου τους, βαφτίζονται επιπόλαια και στενόμυαλα ξενόφοβοι και ρατσιστές.
Όμως αυτοί που παίρνουν αυτό το χαρακτηρισμό, είναι αυτοί που αποφάσισαν όπως φαίνεται, να υπερβούν την αδιαφορία αλλά ίσως και την περιφρόνηση προς το πολιτικό σύστημα και να πάνε στις κάλπες.
Έτσι ο δεξιός λαϊκιστής στην Ολλανδία Γκεερτ Βιλντερς βγήκε δεύτερος στις εκλογές ακριβώς μετά τους χριστιανοδημοκράτες, σηκώνοντας σημαία κατά της, όπως την ονομάζει, «Ισλαμικής απειλής για την Ευρώπη.» Είναι πολλά τα υποτιμητικά σχόλια για τους Ολλανδούς μετά από αυτό το αποτέλεσμα. Υπήρξαν δε σχολιαστές οι οποίοι υποστήριξαν με έντονο τρόπο ότι πρέπει να ντρέπονται οι Ολλανδοί γι αυτό το αποτέλεσμα.
Πήραν βέβαια την απάντηση ότι η ιστορία διδάσκει, ότι οι ηττημένοι ντρέπονται. Είτε έτσι είτε αλλιώς η περιορισμένη συμμετοχή στις Ευρωεκλογές και οι τεράστιες αποχές ανέδειξαν μια σειρά από πολιτικά φαινόμενα και θα πρέπει να αναζητηθεί επιτέλους στην άνευρη, γραφειοκρατική και ευρισκόμενη σε πολιτική απραξία Ευρωπαϊκή Ένωση , πολιτική λογική προκειμένου να δημιουργηθεί στις επόμενες ευρωεκλογές ενδιαφέρον και να γίνει η ψηφοφορία διακύβευμα για σημαντικότερες εξελίξεις.
Πιστεύω ότι στο κέντρο του προβληματισμού θα βρεθεί η αναγκαιότητα, ο Ευρωπαίος πολίτης με την ψήφο του να έχει πιο αποφασιστικές άρα και πιο ελκυστικές επιλογές.
Κεντρίζεται πιστεύω το ενδιαφέρον αντί για διορισμένους ευρωβουλευτές σε μια λίστα, να υπάρχει απευθείας εκλογή των ευρωβουλευτών.
Ακόμη με την θέση σε ισχύ κάποια στιγμή ενός νέου Ευρωπαϊκού Συντάγματος όπου προβλέπεται Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα ενδιέφερε τους πολίτες να εκλέξουν απευθείας αυτόν τον Πρόεδρο και θα ήταν ένας επιπλέον λόγος που θα τους παρακινούσε να πάνε μέχρι τις κάλπες.
Τέλος και ο επίτροπος που προέρχεται από μια χώρα και μετέχει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο Εθνικός Επίτροπος δηλαδή, θεωρώ ότι θα πρέπει την επομένη φορά να εκλέγεται απ’ ευθείας από τους ευρωπαίους πολίτες στις ευρωεκλογές.
Είναι σημαντικό η Ελλάδα με τους μόλις εκλεγέντες Ευρωβουλευτές της, αλλά και σε επίπεδο κυβέρνησης και κομμάτων να θέσει τα θέματα αυτά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και να μη επιτρέψει να αναπτυχθούν λογικές που εκφράζονται ήδη για υποχρεωτική ψήφο και μάλιστα με συγκεκριμένες κυρώσεις όπως ήδη συζητείται σε χώρες όπως η Γερμανία και η Αυστρία.. Εάν δεν συμβούν αυτά, εάν δεν ζωντανέψει πολιτικά η Ευρωπαϊκή Ένωση, τότε αυτό το οποίο θα περιμένουμε την επομένη φορά θα είναι ακόμα μεγαλύτερη αποχή και παράλληλα ενίσχυση του ρόλου μικρότερων ομάδων που έχουν ισχυρά και καμία φορά σκληρά κίνητρα για να προσέλθουν στην κάλπη.