Γράφει ο Βασίλης Αντωνόπουλος
Υποψήφιος Αντιπεριφερειάρχης
Με τον συνδυασμό «Δυτική Ελλάδα – Δικαίωμα στην Πρόοδο»
Με επικεφαλής τον Απόστολο Κατσιφάρα
Η αιρετή περιφερειακή αυτοδιοίκηση, είναι το αποτέλεσμα, μιας πολυετούς και με πολλές διακυμάνσεις προσπάθειας, η οποία ουσιαστικά ξεκίνησε, με τον νόμο 1622/1986. Η ανάγκη της περιφέρειας, ως ένα νέο διοικητικό επίπεδο, παρουσιάστηκε κυρίως, λόγω των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων , τα οποία ήταν κατά βάση, περιφερειακά προγράμματα. Έτσι η Ελλάδα, έπρεπε να διαμορφώσει περιφερειακές δομές, οι οποίες θα μπορούσαν να ανταποκριθούν, στις απαιτήσεις συνεκτικών και μακροχρόνιων αναπτυξιακών προγραμμάτων, ώστε να αξιοποιηθούν οι ευρωπαϊκοί οικονομικοί πόροι. Βεβαίως η εγκαθίδρυση της περιφέρειας εξυπηρετούσε και την αποτελεσματικότερη οργάνωση των διανομαρχιακών υπηρεσιών των υπουργείων σε μια ενιαία περιφερειακή δομή. Η προσπάθεια ενίσχυσης και αναβάθμισης του ρόλου της περιφέρειας, συνεχίστηκε χωρίς τα αναμενόμενα αποτελέσματα, με τον νόμο 2218/1994 ,όπου θεσμοθετήθηκε και η Νομαρχιακή αυτοδιοίκηση. Οι νομοθετικές πρωτοβουλίες ,για την διοικητική διάρθρωση της περιφέρειας ,συνεχίστηκαν και με άλλους νόμους, όπως ο ν. 2503/1997 , 2647/1998 κ.λ.π.
Κάθε προσπάθεια και κάθε πρωτοβουλία μέχρι σήμερα, συνέβαλε στην αποκεντρωμένη διοίκηση ,σε επίπεδο περιφέρειας , αλλά όχι στην περιφερειακή αυτοδιοίκηση. Σε μια περιφέρεια δηλαδή, με αποφασιστικές αρμοδιότητες, διαθέσιμους πόρους και νομιμοποιητική πολιτική βάση τους πολίτες.
Ο θεσμός του Καλλικράτη , με την θέσπιση πλέον της αιρετής περιφερειακής αυτοδιοίκησης , ισχυροποιεί την έννοια, της περιφερειακής διακυβέρνησης και ενισχύει τον ρόλο του πολίτη. Ο σχεδιασμός και η υλοποίηση, της ανάπτυξης που ταιριάζει, στις φυσικές δυνατότητες , στην πολιτιστική κληρονομιά, στην ιστορική παράδοση και στην κουλτούρα της κάθε περιφέρειας, συμβάλλει, σε μια ισόρροπη και βιώσιμη ανάπτυξη.
Το ερώτημα είναι, αν αρκεί η ψήφιση ενός νόμου, για να λύσει, τα αναπτυξιακά προβλήματα ,μιας περιφέρειας. Η απάντηση είναι σαφώς όχι. Καμία απόφαση και κανένας νόμος, δεν μπορεί ,να «διατάξει!» την ανάπτυξη.
Ο νόμος είναι το πρώτο βήμα, είναι το πλαίσιο, ή αν θέλετε ,η θεσμική αντίληψη και κατεύθυνση. Το περιεχόμενο όμως, το βάζουν οι άνθρωποι. Μια οραματική πολιτική ηγεσία ,είναι αυτή που θα εμπνεύσει και θα πείσει τους πολίτες ,να αποφασίσουν και να δράσουν. Είναι εκείνη, που θα συμβάλλει, με τον τρόπο λειτουργίας της, ώστε να αλλάξουν πρότυπα και συμπεριφορές, που απαξιώνουν τους θεσμούς και οδηγούν τους πολίτες, στην ιδιώτευση. Είναι εκείνη που θα οργανώσει τους παραγωγικούς συντελεστές μιας περιφέρειας, σε μια συλλογική και συντονισμένη ,προσπάθεια ανάπτυξης.
Ίσως, το γενικότερο κλίμα που επικρατεί σήμερα, ένα μίγμα δηλαδή, απαισιοδοξίας και έλλειψης εμπιστοσύνης, να φωτίζει περισσότερο τον δρόμο της αποστασιοποίησης και της αδιαφορίας. Με τον τρόπο όμως αυτόν, αναπαράγουμε, τον φαύλο κύκλο που θέλουμε να σπάσει.
Είναι σημαντικό λοιπόν, να δούμε τον Καλλικράτη, σαν το νέο βρέφος, που φέραμε στον κόσμο. Ένα βρέφος, που οφείλουμε και πρέπει να φροντίσουμε, να μεγαλώσει, με τις σωστές αρχές. Για να το πετύχουμε όμως αυτό, είναι αναγκαίο, να διαλέξουμε ,τους κατάλληλους παιδαγωγούς.
Η Κυριακή λοιπόν είναι ημέρα ευθύνης για όλους μας.