Γράφει ο Θ.Μ. Πολίτης
Όταν συμβαίνει να εμφανίζεται για πρώτη φορά (επίσημα με Βιβλίο), ένας νεόκοπος ποιητής, συνηθίζεται να καλωσορίζεται στην λεγόμενη «Πόλη των Ιδεών». Εμείς καλοπροαίρετοι πάντα, εκτός από την ευγενική αυτή προσφώνηση, ευχόμαστε να έχουν καλή απήχηση, γενικώς, τα ποιήματα του. Κι άλλες φορές έχουμε διατυπώσει την άποψη ότι η ενασχόληση με τη σύνθεση ποιημάτων είναι μια καλή λειτουργία της ανθρώπινης οντότητας!
Έτσι με καλή διάθεση είδαμε το πρώτο ποιητικό βιβλίο του συμπολίτη μας (Αγρινιώτη) Βασίλη Χ. Καραγιώργου με τη γενική επιγραφή «Ιχνηλασία Φωτός» τυπωμένο με την ευθύνη των εκδόσεων «ΙΒΥΚΟΣ» (Του Γιάννη Καραμητσόπουλου). Πρόκειται για ένα καλαίσθητο τόμο, στις 56 σελίδες του οποίου τυπώθηκαν 47 έντιτλα ποιήματα, τα περισσότερα ελεύθερης στιχουργικής μορφής. Στη σελίδα 5 καταχωρήθηκε η αφιέρωση: «Αφιερωμένο στα παιδιά μου: Χριστόφορο, Κωνσταντίνο, Παναγιώτη». Δεν αναφέρεται κάποιο άλλο βιογραφικό του στοιχείο. Δεν γνωρίζουμε τον εκπονητή των ποιημάτων. Διαπιστώνουμε, κατ’ αρχάς, ότι ξέρει καλά Ελληνικά!
Με την πρώτη ματιά που ρίξαμε στα ποιήματα συμπεράναμε ότι δεν πρόκειται για πρωτόλεια. Φαίνεται ότι ο συνθέτης των ποιημάτων διάνυσε πολλά χρόνια παλεύοντας με την ποίηση. Δεν αξιώθηκε (ή μάλλον δεν βιάστηκε) να τυπώσει ποιητικό βιβλίο. Μπορεί να θεωρούσε την εκτύπωση ποιητικού βιβλίου (με το όνομά του) ως πράξη ανάληψης ευθύνης. Αυτή η συναίσθηση της ευθύνης τον κρατούσε μακριά από τα εκδοτικά πράγματα.
Η παρότρυνση φίλων και γνωστών έπαιξε, φαίνεται, αποφασιστικό ρόλο. Ίσως και άλλοι παράγοντες. Δεν γνωρίζουμε. Το γεγονός όμως είναι ότι έχουμε στη πόλη μας κι άλλον ένα νέο ποιητή.
Στα ποιήματά του ο Βασίλης Χ. Καραγιώργος παροχετεύει: Βιώματα, συναισθήματα, και στοχασμούς. Διεργασίες οι οποίες δικαιώνουν τα αντίστοιχα ποιήματα. Όπως το ποίημα «ΙΣΩΣ...»
Ναι! Ίσως να ’ταν κι αυτό.
Αυτό που αναζητώντας το πεθαίνεις.
Ίσως να ’ταν το όχι μιας ζωής,
ίσως να ’ταν πανσέληνος,
ίσως μια θάλασσα,
μια τόσο ήσυχη, ατέλειωτη
και ονειροπόλα σα σκέψη.
Ίσως να ’ταν η γεύση μιας στιγμής
που γυρνώντας στο μυαλό
μπορεί να σε κάνει να ζεις.
Ίσως να ’ταν αυτό
που δεν μπορώ να εκφράσω.
Ότι κι αν ήταν, ήταν ζωή.
Βεβαίως ήταν ζωή! Ο ποιητής εκφράζει, κι ας μη το διατυπώνει, τη ζωή. Γιατί αν δεν υπήρχε ζωή πως θα μπορούσαν να δημιουργηθούν τέτοιες σκέψεις γι' αυτή; «Ζωή για μας δεν είναι τίποτα έξω απ’ αυτή» έγραψε ο Κωστής Παλαμάς! Να λοιπόν, σήμερα, ένας νέος Αγρινιώτης ποιητής μας λέει, με το δικό του τρόπο, το ίδιο!
Σ’ ένα άλλο ποίημα, καταχωρημένο στη σελίδα 14 του βιβλίου, μας καλεί ο ποιητής να δούμε, με τα δικά του, ποιητικά μάτια τους Δρόμους που συναντά στη Ζωή...
- Έρημοι δρόμοι σκεπτικοί
αμίλητοι θλιμμένοι
σαν το Φεγγάρι μοναχοί.
- Γεμάτοι δρόμοι πενιχροί
φριχτοί και κουρασμένοι
που τους στολίζει η αρχοντιά
που ξεδιψά η θλίψη.
Όταν θα βγεις στο γύρισμα
τους δρόμους να μετρήσεις
και να σκεφτείς τα χρώματα
που όλους τους βαραίνουν
ίσως μπορέσεις ν’ αρνηθείς
τις πίκρες που σε πνίγουν.
Ο μεγάλος νεοέλληνας ποιητής, ο Αλεξανδρινός Κωνσταντίνος Καβάφης έγραψε ένα σπουδαίο ποίημα με τον τίτλο «Η Πόλις». Είναι πάρα πολύ γνωστό. Ο Αγρινιώτης ποιητής, με τον τρόπο του συνέθεσε κάτι ανάλογο με τον ίδιο τίτλο. Όσοι γνωρίζουν το ποίημα του Καβάφη, μπορούν να κάνουν συγκρίσεις επαινετικές για τον συμπολίτη της.
Με κουράζει πολύ ετούτη η πόλη.
Τα ίδια σπίτια. Οι ίδιες ψυχές.
Ξημερώνει, βραδιάζει, αλλάζει εποχές.
Την έχω μάθει, την ξέρω.
Βρέχει τα πόδια μου σαν συννεφιάζει.
Στεγνώνει τη σκέψη μου σαν χρώματα αλλάζει.
Πνίγομαι μέσα στη μυρωδιά της.
Την έχω μάθει, την ξέρω.
Φεύγω μακριά της να την ξεχάσω
Σε άλλα λιμάνια με άλλες φωνές.
Την ψυχή μου να γεμίσω ( απ’ ότι μου στέρησε ).
Κάθε τόπος ελπίδα, κάθε εικόνα ζωή.
Περιηγητής του φωτός που διαρκώς αλαργεύει.
Έτσι κύλησαν τα καλοκαίρια.
Ο πόθος μέσα μου έχει αντριέψει. Κάτι θα’χει αλλάξει
κάτι άλλο θα δω.
Δε μπορεί, πάνε χρόνια.
Γυρίζω κοντά της.
Η ίδια σαν πρώτα.
Απ’ όσα αναφέραμε κι από τα ποιήματα που καταχωρήσαμε, στο παρόν σύντομο κείμενό μας προκύπτουν, κατά την άποψη μας τουλάχιστο, τα εξής: Ο Βασίλης Χ. Καραγιώργος με το πρώτο ποιητικό βιβλίο του, ανακοίνωσε ευρύτερα ότι γνωρίζει και έχει διαβάσει τη νεοελληνική ποίηση δίχως να την έχει εξαντλήσει (και ποιος την εξάντλησε;). Επίσης ειδοποίησε ότι υπάρχει, στην Πόλη μας, μια ποιητική φωνή που επιθυμεί να την ακούσουμε. Τέλος με τα ποιήματά του διαμήνυσε ότι έχει την ικανότητα να παροχετεύει σ’ αυτά σκέψεις, στοχασμούς και ευαισθησίες που τον δικαιώνουν ως ποιητικό άτομο!
Αγρίνιο 28 Οκτωβρίου 2010