Γράφει η Φωτεινή Τσιτσώνη-Καβάγια
Εκπαιδευτικός
7 του Σεπτέμβρη. Στη γιορτή του Αη-Σωστιού βρέθηκα στο νησάκι του. Περπατώντας στην αμμώδη και απέραντη αμμουδιά του και ψάχνοντας στην άμμο για κρινάκια ,που φυτρώνουν και ζουν μόνο εκεί, σκόνταψα πάνω στο καβούκι μιας θαλάσσιας χελώνας Caretta-Caretta.Καστανοκόκκινο το χρώμα του, αλλοιωμένο από το χρόνο, «ξεβρασμένο» στα φύκια της ακτής. Άραγε, πώς να βρέθηκε εκεί;
Οπωσδήποτε ή τραυματισμένη από το καμάκι κάποιου ψαρά, που προφανώς του έσκισε τα δίχτυα όπου είχε τυλιχτεί ή το παραγάδι του ή και άρρωστη ακόμα, όπου πέθανε στην αμμουδιά αβοήθητη!
Από πού ήρθε; Από τη γειτονική Ζάκυνθο, απ’ τον Κόλπο του Λαγανά. Εκεί γεννήθηκε ένα βράδυ στην παραλία από ένα στρογγυλό αυγό, με μαλακό τσόφλι, που έμοιαζε με μπαλάκι του πιγκ-πογκ, , σ’ ένα λάκκο της αμμουδιάς, που είχε ανοίξει η μαμά-Caretta. Στη συνέχεια, έμεινε θαμμένη για δυο μήνες μαζί με τ’ αδέρφια της. Κι ήταν πραγματικά τυχερή που επέζησε μέσα στο αυγό της από σκυλιά που τυχόν ξέπεσαν στην παραλία, από ποντίκια, ακόμα κι από αλεπούδες και νυφίτσες.
Κι ύστερα; Ύστερα, πήρε το δρόμο της θάλασσας, για το απέραντο γαλάζιο. Ήταν όμως δρόμος δύσκολος και γεμάτος από κινδύνους. Έπρεπε να προφυλαχτεί από καβούρια, από θαλασσοπούλια και από άλλα ζώα της θάλασσας, γιατί τα μικρά χελωνάκια έχουν πολύ μαλακό καβούκι και είναι πολύ εύκολη λεία. Κι αφού τα ξεπέρασε όλα αυτά, να ποια ήταν η κατάληξή της!
Οι θαλάσσιες χελώνες τρέφονται με καβουράκια, κοχύλια, αχινούς και τρελαίνονται για μέδουσες(τσούχτρες). Άρα, όπου υπάρχουν, σημαίνει ότι η θάλασσα είναι καθαρή απ’ αυτές. Κινδυνεύουν όμως από τις πλαστικές σακούλες(και από αυτές είναι γεμάτες οι θάλασσες), που τις περνούν για μέδουσες και τις τρώνε, από καρχαρίες, αλλά πιο πολύ από τον άνθρωπο, από τους τουρίστες, από τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες τους στις αμμουδιές και στις παραλίες ωοτοκίας της.
Οι θαλάσσιες χελώνες είναι ερπετά, που αναπνέουν με πνεύμονες και ζουν στον πλανήτη μας από την εποχή των Δεινοσαύρων και ενώ αυτοί εξαφανίστηκαν, αυτές κατάφεραν να επιζήσουν.
Οι αρχαίοι Έλληνες τις αγαπούσαν πολύ. Στην αρχαιότητα, στην Αίγινα υπήρχαν νομίσματα με την εικόνα τους, ενώ οι Αθηναίοι τις απεικόνιζαν πάνω στο μέταλλο των ζυγών, που χρησιμοποιούσαν.
Οι αρχαίοι Ινδοί είχαν πλάσει το μύθο ότι η Γη στηρίζεται πάνω στις πλάτες τριών ελεφάντων, που πατούσαν στο καβούκι μιας τεράστιας θαλάσσιας χελώνας, που κολυμπούσε στο άπειρο!. Αν χανόταν η χελώνα, έλεγαν, τότε η Γη θα καταστρεφόταν!
Οι ειδικοί έχουν υπολογίσει πως πριν από την εμφάνιση του ανθρώπου στον πλανήτη, κάθε χρόνο εξαφανιζόταν ένα είδος φυτού και ζώου. Σήμερα, εκλείπει ένα είδος κάθε τέσσερις ώρες! Αν η καταστροφή συνεχιστεί μ’ αυτό το ρυθμό, σε λίγα μόλις χρόνια από τώρα, ένα εκατομμύριο είδη θα έχουν εξαφανιστεί για πάντα!
Αυτά, λοιπόν, τα πανάρχαια όντα της φύσης, απειλούνται με εξαφάνιση. Κινδυνεύουν να χαθούν λόγω καταστροφής του περιβάλλοντος.
Οι θαλάσσιες χελώνες, αν δεν έχουν εξαφανιστεί ακόμα τελείως από τη Γη, ελλείψει οικολογικής και ζωόφιλης συνείδησης, αυτό οφείλεται στα προστατευτικά μέτρα που έχουν πάρει οικολογικές και περιβαλλοντικές οργανώσεις.
Η περιβαλλοντική αγωγή και η ευαισθησία προς τη βιοποικιλότητα της φύσης ξεκινάει από την οικογένεια, ενώ συμπληρώνεται και καλλιεργείται στο σχολείο.
Όλοι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως πλάι στην Ελλάδα της αρχαιότητας υπάρχει και η Ελλάδα της σπάνιας φυσικής ομορφιάς, η Ελλάδα των πλούσιων και σημαντικών οικοσυστημάτων, που είναι ανάγκη άμεση να προστατευτούν.
Η περιβαλλοντική Εκπαίδευση πρέπει να ταυτιστεί με την εκπαίδευση, ώστε το περιβάλλον να γίνει αντικείμενο μάθησης, αλλά και μέσον για την κατάκτηση της γνώσης του ατόμου και πηγή κοινωνικής προόδου. Θα τροφοδοτηθεί έτσι η οικολογική συνείδηση και θα κατανοήσουμε πως «μπορούμε να ζήσουμε όλοι μαζί»
Πρέπει να μας γεμίζει χαρά το γεγονός ότι μοιραζόμαστε τις παραλίες με κάποια αρχαία ζώα! Η θαλάσσια χελώνα είναι και αυτή ένας κρίκος της αλυσίδας της ζωής. Έχει ανάγκη από την προστασία μας.
Οι αρχαίοι σέβονταν και αγαπούσαν τη φύση και ήταν κοινή η συνείδηση σε όλους πως «η φύση είναι το θέατρο των Θεών». Ας τους μιμηθούμε!