Σήμερα αναχωρεί για το Λονδίνο η παραολυμπιακή μας ομάδα, η αξιολογότερη ίσως εθνική μας αντιπροσωπία μεταξύ όλων των άλλων, αφού τα μέλη της φέρουν όλες εκείνες τις αρετές για τις οποίες περηφανευόμαστε ως σύνολο που πορεύεται στην Ιστορία.
Ανάμεσα στα «άλλα παιδιά» και το αγροτόπαιδο από το Θεριανό Αχαΐας, ο δικός μας παραολυμπιονίκης Νίκος Γκουντάνης, με στόχο να κερδίσει το στοίχημα που έβαλε με τον εαυτό του στο Πεκίνο το 2008. Το παλληκάρι της άρσης βαρών σε πάγκο, που έχει για φιλοσοφία του τη φράση «ο πιο σημαντικός μυς είναι η καρδιά».
Ο Νίκος ξεκίνησε το άθλημα στις 11 Μαΐου 2003 το άθλημα που τον ανέδειξε, με την παραίνεση κάποιου φίλου. Δύο μόλις μήνες μετά, συμμετείχε στους πανελλήνιους αγώνες στην Αριδαία, κερδίζοντας το πρώτο του χρυσό μετάλλιο. Από τότε δεν σταμάτησε να ανεβάζει τα ρεκόρ και να ανεβαίνει σε βάθρα. Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς ήρθε 4ος στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Σλοβακίας, πιάνοντας το όριο για τη συμμετοχή του στους παραολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας, όπου κατέκτησε την 6η θέση.
Το 2005 στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Πορτογαλίας κερδίζει το χρυσό μετάλλιο. Το 2006 έρχεται 6ος στο παγκόσμιο της Κορέας. Στο πανευρωπαϊκό της Καβάλας το 2007 διατηρείται στο θρόνο του πρωταθλητή Ευρώπης, με το δεύτερο συνεχές χρυσό και στους ολυμπιακούς του Πεκίνου καταλήγει έβδομος, λόγω της ασθένειας που τον είχε προσβάλει τις μέρες των αγώνων. Μέχρι και τους ολυμπιακούς αγώνες του 2008 αγωνίστηκε στην κατηγορία των 75 κιλών, ενώ αμέσως μετά πέρασε σε αυτή των 67,5 κιλών.
Στους διεθνείς αγώνες FASA στο Ντουμπάι (2009) σπάει το ρεκόρ Ευρώπης και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Μαλαισίας (2010) ξανασπάει το «δικό του» πανευρωπαϊκό ρεκόρ ερχόμενος τέταρτος. Στο Ντουμπάι πάλι (FASA) έρχεται πρώτος το 2011 και φέτος δεύτερος.
Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι έβαλε πλώρη για το Λονδίνο από ένα «γαμώτο». Το αθλητικά καθαγιασμένο από τη Βούλα Πατουλίδου, το «γαμώτο» που ίδια του μετέδωσε σε μία συνάντησή τους στη Γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου πριν λίγα χρόνια. Το ίδιο, αλλά επικαιροποιμένο «γαμώτο» για την Ελλάδα, για την οποία ο Νίκος θα αγωνιστεί προκειμένου να σηκώσει με τα μπράτσα του «λίγο ψηλότερα».
«Θα αγωνιστώ για την πατρίδα, για τους γονείς μου μα και για τα άλλα μέλη της ομάδας...», αναφέρει εννοώντας τους ανάπηρους συναθλητές ανάμεσα στους οποίους ζει τα τελευταία εννιά χρόνια. Στις 12 Αυγούστου του 2010, ημέρα των γενεθλίων της Γέφυρας «Χαρίλαος Τρικούπης», ο Νίκος Γκουντάνης συμμετείχε και χαιρέτισε την ιδρυτική εκδήλωση της Ένωσης Κοινωνικών Φορέων «ΠΥΛΩΝΕΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ».
«...Μα πιο πολύ από όλους θα αγωνιστώ για την ανηψούλα μου, τη μικρή Χαρίκλεια που αγωνίζεται κι εκείνη περήφανα κόντρα σε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που την ταλαιπωρεί», λέει και η φωνή του χρωματίζεται από συγκίνηση που οριακά μόλις συγκρατείται.
Αν και δεν αποκλείει τον ορίζοντα των παραολυμπιακών του Ρίο, όταν τοποθετεί τους αγώνες στην κλίμακα του ατόμου του, μιλάει για το Λονδίνο σαν «τον αγώνα της ζωής του» και θέλει με πάθος να πάρει τη ρεβάνς από τον εαυτό του για το άτυχο 2008.
Όσοι γνωρίζουν καλά τον Νίκο, γνωρίζουν - επίσης καλά - ότι ακόμη και όταν μιλάει για ρεβάνς από τον εαυτό του, στόχος του δεν είναι η δική του ατομική δικαίωση, αλλά η δικαίωση των δικών του ανθρώπων, που με χρόνιες θυσίες στήριξαν την αθλητική του προσπάθεια, όταν οι υποχρεώσεις του καθιστούσαν αδύνατη τη συμμετοχή του στη δύσκολη βιοπάλη μιας αγροτικής οικογένειας. Μιλάει για τον πατέρα, τη μάνα και τα αδέλφια. Αυτή μάλιστα την τελευταία λέξη, τη χρησιμοποιεί και όταν αναφέρεται στους ανθρώπους της Γέφυρας, που τον κατευόδωσαν στο προηγούμενο ολυμπιακό του ταξίδι και τον περίμεναν με ανοιχτές αγκαλιές κατά την επιστροφή του στην Αθήνα.
Ο Νίκος αγωνίζεται στις 2 Σεπτεμβρίου. Εκείνη την ημέρα, εμείς, τα αδέλφια του, θα παρακολουθούμε την αναμέτρησή του με τα βάρη, αφιερώνοντάς του όλη την ψυχή μας, για να σηκώσει κι αυτά και την Ελλάδα μας.