Θέλω να γράψω κάτι... θέλω να
γράψω κάτι γιατί είναι τόσο έντονη η θλίψη και η οργή μέσα μου, που νιώθω πως,
αν δε τη βγάλω με κάποιο τρόπο, θα σκάσω.
Θλίψη για το φίλο και συνάδελφο που
έφυγε μ’ αυτόν τον τρόπο, τόσο αναπάντεχα, τόσο νωρίς, τόσο άδικα.
Θλίψη για
τις δύο γυναίκες που άφησε πίσω του μόνες, τη στιγμή που τον είχαν περισσότερο
ανάγκη: τη σύζυγο και την κόρη του, που ακόμα δεν μπορούν να δεχτούν την ιδέα
ότι δε θα ξαναδούν ποτέ τον πιο δικό τους άνθρωπο.
Θλίψη για την υπόλοιπη
οικογένεια που έχασαν γιο και αδερφό.
Θλίψη για όλους μας, γιατί σήμερα
θρηνούμε το φίλο, το συνάδερφο, το γείτονα, αλλά αύριο ίσως θρηνήσουμε το δικό
μας άντρα, το δικό μας παιδί, τον δικό μας αδερφό, το δικό μας πατέρα.
Και οργή... μεγάλη οργή γι’ αυτή
την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας και ωθεί τους ανθρώπους να καταφεύγουν
σε τέτοιες ακραίες πράξεις, γιατί νιώθουν ότι χάνουν το σημαντικότερο πράγμα
για την ανθρώπινη ύπαρξη –την αξιοπρέπειά τους.
Οργή για την –ολοφάνερα πια - παρηκμασμένη
κοινωνία μας, στην οποία, ενώ οι περισσότεροι είναι άνεργοι, άλλοι δε
χορταίνουν να μαζεύουν λεφτά. Είναι γνωστό στην πόλη μας –οι καταγγελίες κάθε
μέρα όλο και πληθαίνουν- ότι τα περισσότερα ιδιαίτερα μαθήματα τα έχουν οι μόνιμοι
καθηγητές και όχι οι αδιόριστοι. Αν το κράτος και η δική μας κοινωνία, δεν
ανεχόταν και δεν υποδαύλιζε αυτό το φαινόμενο ίσως, λέω ίσως, ο Δημήτρης σήμερα
να ήταν εδώ.
Και τέλος νιώθω οργή γιατί οι
περισσότεροι πολίτες αυτής της χώρας, δεν έχουμε καταλάβει ότι ζούμε υπό
καθεστώς πολέμου. Μια νέα μορφή πολέμου, όπου ο εχθρός δεν είναι ξεκάθαρος και
άμεσα ορατός, δεν έρχεται με τουφέκια, βόμβες και αεροπλάνα να περάσει τα
σύνορά μας και να διεκδικήσει τη χώρα μας, έχει όμως ήδη καταφέρει σιγά-σιγά κι «ανεπαισθήτως»
(όπως λέει κι ο ποιητής) να πάρει τα νησιά και τα λιμάνια μας, να μας
μετατρέψει σε εξαρτημένους δουλοπάροικους και ήδη μέσα σε τρία χρόνια να
μετράμε 2.000 νεκρούς! Και σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία η τάση για
το 2012 είναι αυξητική της τάξεως του 40%! Πείτε μου, αυτό το πράγμα, που
στέλνει τους άντρες στον τάφο και αφήνει πίσω χήρες κι ορφανά και γονείς που
κλαίνε τα νεκρά παιδιά τους, τι άλλο μπορεί να είναι, με τι άλλο όνομα μπορεί
να το ονομάσει κανείς εκτός από «πόλεμο»;
Ειλικρινά δεν ξέρω πώς να
κλείσω... Ποτέ δεν ήμουν αρκετά καλή στα «κοινωνικά» πρέπει. Τι είναι σωστό και
ταιριαστό να πω τώρα; Ζωή σε λόγου μας; Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε;
Αυτό που
ξέρω σίγουρα πάντως είναι ότι, Δημήτρη, οι δικοί σου άνθρωποι ποτέ δε θα σε
ξεχάσουν.
Πάντα θα ζεις στη μνήμη τους και πάντα θα σε βλέπουν μέσα από τα
μάτια του μονάκριβου παιδιού σου. Εγώ το μόνο που εύχομαι είναι το εξής: σήμερα
να είναι η τελευταία απώλεια ανθρώπου που θα θρηνήσουμε για... οικονομικούς
λόγους...
Όλγα Ντρέλια
Φιλόλογος
Φιλόλογος