 |
| Ο Δημήτρης Στεργίου σημαιοφόρος του Γυμνασίου Αρρένων της Παλαμαϊκής Σχολής Μεσολογγίου κατά την παρέλαση για την εθνική γιορτή της 25ης Μαρτίου το 1961 |
Γράφει ο Δημήτρης Στεργίου
Δημοσιογράφος
Κάθε χρόνο, στις 27 Οκτωβρίου, θεριεύουν οι αναμνήσεις μου για την ημέρα αυτή. Διότι, αυτή ημέρα ήταν η Γιορτή της Σημαίας στα (εξατάξια τότε) γυμνάσια της πατρίδας μας. Αυτή η γιορτή, πριν από πενήντα – εξήντα χρόνια (στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, για παράδειγμα) ήταν μια περίλαμπρη σχολική, κοινωνική και πνευματική εκδήλωση στο Γυμνάσιο Αρρένων της Παλαμαϊκής Σχολής Μεσολογγίου.
Τότε, προσκαλούνταν ή έρχονταν αυθορμήτως να παρευρεθούν στην εκδήλωση αυτή όλες οι αρχές της ιεράς πόλης (νομάρχης, δήμαρχος, εκπρόσωπος της Αστυνομίας, της Εκκλησίας, εκπρόσωποι δημόσιων οργανισμών), εκπρόσωποι επιχειρηματικών, εμπορικών, πολιτιστικών και πνευματικών φορέων της καθώς (και κυρίως) επιφανείς προσωπικότητες και γόνοι ιστορικών οικογενειών του Μεσολογγίου ως χορηγοί, δηλαδή ως αθλοθέτες (χρηματικά βραβεία, τιμητικές διακρίσεις, τιμητικές πλακέτες, σπάνια βιβλία κλπ) για τους άριστους μαθητές.
Κατά την εκδήλωση αυτή, ύστερα από τις γνωστές, αλλά ολιγόλογες προσφωνήσεις του εκάστοτε γυμνασιάρχη, ανακηρύσσονταν ο σημαιοφόρος του Γυμνασίου σε όλες τις παρελάσεις που διοργανώνονταν στο Μεσολόγγι κατά τη διάρκεια του συγκεκριμένου σχολικού έτους (στο Μεσολόγγι πραγματοποιούνταν παρελάσεις κατά τις εθνικές εορτές της 28ης Οκτωβρίου και 25ης Μαρτίου, κατά τις εορτές της Εξόδου των Ελεύθερων Πολιορκημένων κάθε Σάββατο του Λαζάρου και την Κυριακή των Βαϊων) και σε άλλες τοπικές εορτές .
Ως σημαιοφόρος ανακηρυσσόταν με εκφώνηση του εκάστοτε γυμνασιάρχη ο πρώτος στη βαθμολογία μαθητής της Πέμπτης Τάξης κατά το προηγούμενο σχολικό έτος. Επίσης, ως παραστάτες ανακηρύσσονταν και εκφωνούνταν από το γυμνασιάρχη οι μαθητές της Πρώτης, Δευτέρας, Τρίτης, Τετάρτης και Πέμπτης Τάξης, οι οποίοι πρώτευσαν σε βαθμολογία κατά το προηγούμενο σχολικό έτος.
Ο γράφων θυμάται έντονα την ημέρα αυτή διότι στις 27 Οκτωβρίου του 1960 ο τότε γυμνασιάρχης μου, αείμνηστος Παναγιώτης Κρήτας, με ανακήρυξε σημαιοφόρο του Γυμνασίου Αρρένων της Παλαμαϊκής Σχολής Μεσολογγίου για το σχολικό έτος 1960 – 1961, διότι, όπως υπογράμμισε, πρώτευσα σε όλα τα μαθήματα. Θυμάμαι τη στιγμή που με προσκάλεσε να παραλάβω τη σημαία λέγοντας με συγκίνηση (ήταν ένας πολύ ευσυγκίνητος και ευαίσθητος γυμνασιάρχης, αλλά για την περίπτωσή μου συνέτρεχαν μερικοί ακόμη πρόσθετοι λόγοι να είναι ακόμα πιο βουρκωμένα τα μάτια του): «Στεργίου, σού παραδίδω την ιεράν σημαίαν δια να την φυλάττεις και να την τιμάς!».
Μετά την ανακήρυξη – εκφώνηση του σημαιοφόρου και των πέντε (αριστούχων στις προηγούμενες τάξεις) παραστατών, απονέμονταν τα βραβεία από το υπουργείο Παιδείας σε διακρινόμενους μαθητές (και φυσικά στο σημαιοφόρο και τους παραστάτες), καθώς και χρηματικά βραβεία, τιμητικές διακρίσεις και πλακέτες σε όλους εκείνους που είχαν διακριθεί σε ορισμένα μαθήματα, όπως αρχαία ελληνικά, Έκθεση, ιστορία, μαθηματικά. Θυμάμαι ότι ο γράφων τα «σάρωσε» όλα!
Κατά την εκδήλωση παρευρισκόταν και ο αείμνηστος πατέρας μου, ο Λεωνίδας, ο οποίος πέρα από συγκινημένος ήταν και … περιχαρής, διότι αμέσως έσπευσε να εξοφλήσει το καθυστερημένο ενοίκιο του δωματίου όπου έμενα μόνιμα στο Μεσολόγγι σε όλα τα σχολικά έτη, και το εστιατόριο, όπου έτρωγα (λιτά, βεβαίως, βεβαίως!) με το … τεφτέρι!!! (ευτυχώς που έρχονταν ενισχύσεις δις την εβδομάδα από το χωριό με το ελληνοβλάχικο μάλλινο σακούλι (ή τράστου = ελληνική λέξη), γεμάτο από … ψωμί, πίτα, ελιές, τυρί και αυγά!!!
Εννοείται ότι η ίδια ιερή αυτή εκδήλωση για την ελληνική σημαία και για τα ελληνικά σχολεία πραγματοποιούνταν και στο Γυμνάσιο Θηλέων του Μεσολογγίου, το οποίο λειτουργούσε χωριστά και λίγο μακριά από εκείνο των Αρρένων σε ιδιαίτερο κτιριακό συγκρότημα, προφανώς για να μην αναπτύσσονται … νεανικοί έρωτες!!!
Στην εκδήλωση για την Γιορτή της Σημαίας κατά το επόμενο σχολικό έτος, δηλαδή το 1961, ο γράφων ανακηρύχθηκε πάλι πρώτος σε βαθμολογία μαθητής με ό,τι αυτό συνεπαγόταν (χρηματικά βραβεία, έπαινοι, βιβλία κλπ). Όλα αυτά τα παρέλαβε ο αείμνηστος πατέρας μου, διότι ο γράφων έλειπε στην Αθήνα για τις ανώτατες σπουδές. Και τα χρηματικά αυτά ποσά που «μάζεψε» ο πατέρας μου πήγαν για τον ίδιο σκοπό, δηλαδή την πληρωμή του (χρωστούμενου) ενοικίου του δωματίου μου στο Μεσολόγγι και το μηδενισμό του χρέους που αναγραφόταν στο τεφτέρι του εστιάτορα… για το σχολικό έτος 1960-1961…
Τώρα, θα με ρωτήσετε: Και γιατί μας τα λέτε όλα αυτά; Για … ηθικοπλαστικούς λόγους; Για παιδαγωγικούς λόγους; Όχι! Μόνο για διδακτικούς λόγους! Και σε επίρρωση της επισήμανσης αυτής αναφέρω ότι και όλα τα παιδιά μου, τα οποία με κοίταζαν, όταν ήταν μικρά, με μάτια … αγελάδας, όταν έλεγα όλα αυτά τα απίστευτα γι΄ αυτούς ή αναρτούσα στο γραφείο τα γυμνασιακά και πανεπιστημιακά βραβεία μου στη συνέχεια, μού έλεγαν το γνωστό στο Χορό των Γερόντων στη Σπάρτη: «Άμμες δε γ΄ εσόμεθα πολλώ κάρρονες» = εμείς θα γίνουμε καλύτεροι. Κι έγιναν…
Σ.Σ. Ο Δημήτρης Στεργίου ανακηρύχθηκε σημαιοφόρος για το σχολικό έτος 1960 – 1961, ως πρώτος στη βαθμολογία, και, επιπροσθέτως, εξασφάλισε ικανοποιητικό χρηματικό ποσό από βραβεία για να πληρώσει το χρωστούμενο ενοίκιο και να εξοφλήσει το «τεφτέρι» με το χρέος σε εστιατόριο της ιεράς πόλης!!!