ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΜΙΛΗΣΑΝ ΣΤΟ «ΕΘΝΟΣ» ΚΑΙ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΟΥΝ
Ρεπορτάζ: Γιάννης Κρητικός
Η δύναμη που έδειξαν στην πιο τραγική στιγμή της ζωής τους συγκλόνισε την Ελλάδα. Με το μεγαλείο της ψυχής τους, οι γονείς της μεταπτυχιακής φοιτήτριας στην Αρχιτεκτονική του ΑΠΘ Ειρήνης Τριανταφύλλου, που έφυγε άδικα στο δυστύχημα στα Νέα Μάλγαρα, δώρισαν το φως σε δύο επίσης νέους ανθρώπους, στέλνοντας το μήνυμα ότι και από μια τραγωδία μπορεί να γεννηθεί ζωή.
Ενας 29χρονος από τη Λάρισα και ένας 30χρονος από το Κιλκίς με προβλήματα όρασης, που ανέμεναν μόσχευμα περίπου έναν χρόνο, θα δουν ξανά χάρη στη μεγαλειώδη πράξη των γονέων της άτυχης Ειρήνης.
«Είναι φως από το παιδί μας, να βλέπουν με τα μάτια του δύο νέοι άνθρωποι», λένε συγκινημένοι στο «Εθνος της Κυριακής» οι γονείς της Ειρήνης από το Μεσολόγγι, που βρήκαν το κουράγιο να νοιαστούν για τον συνάνθρωπο και να δώσουν τη συγκατάθεσή τους για τη δωρεά οργάνων του παιδιού τους. Ηδη, προχώρησε η μεταμόσχευση σε δύο νέους με προβλήματα όρασης, ενός 29χρονου από τη Λάρισα και ενός 30χρονου από το Κιλκίς, που ανέμεναν μόσχευμα περίπου έναν χρόνο. Υπενθυμίζεται ότι στο ίδιο τροχαίο χάθηκε άδικα και η φοιτήτρια Νομικής Θράκης Αγγελική Γρανίτσα από το Αγρίνιο.
Μέσω του «Εθνους της Κυριακής» οι γονείς της Ειρήνης απευθύνονται στον κόσμο που βρέθηκε δίπλα τους τις δύσκολες στιγμές. «Ευχαριστώ...» λέει συγκινημένος ο πατέρας που αδυνατεί να συνεχίσει. Το ίδιο και η μητέρα. Μόλις που προλαβαίνει να πει μια φράση και επίσης λυγίζει από τη συγκίνηση: «Να χαίρεστε όλοι τα παιδιά σας. Είναι πολύ δύσκολες οι στιγμές για εμάς... Η Ειρήνη ήταν φως, είναι φως. Με τα μάτια του παιδιού μας θα δουν το φως δυο νέοι άνθρωποι. Αυτό. Τίποτε άλλο. Να χαίρεστε τα παιδιά σας...».
Οι τραγικοί γονείς είναι καθηγητές, ο πατέρας της Ειρήνης, Δημήτρης Τριανταφύλλου, είναι λυκειάρχης στο τοπικό Λύκειο και η μητέρα της Ελένη Πλακίδα - Τριανταφύλλου είναι φιλόλογος. Δυο εκπαιδευτικοί ιδιαίτερα αγαπητοί από τους νυν αλλά και από τους παλιότερους μαθητές τους. «Τους λατρεύουν τα παιδιά», λέει χαρακτηριστικά ο Μεσολογγίτης δημοσιογράφος Δημήτρης Μαλαβέτας.
«Να χαίρεστε όλοι τα παιδιά σας. Είναι πολύ δύσκολες οι στιγμές για εμάς... Η Ειρήνη ήταν φως, είναι φως», ήταν τα λόγια που μας είπε με δυσκολία η κ. Ελένη Πλακίδα - Τριανταφύλλου, μητέρα της Ειρήνης.
Τα νέα παιδιά της περιοχής, οι συνομήλικοι της Ειρήνης, είναι συγκλονισμένοι. Τα έχουν χαμένα και αδυνατούν να πιστέψουν αυτό που συνέβη. «Γι' αυτούς, δεν είναι παιδιά τους μόνο η Ειρήνη και ο Παύλος (ο γιος τους που σπουδάζει ηλεκτρολόγος μηχανικός στη Θεσσαλονίκη). Θεωρούν παιδιά τους όλους τους μαθητές τους! Και τα παιδιά το νιώθουν και τους ευγνωμονούν», λέει ο κ. Μαλαβέτας.
Τα παιδιά της οικογένειας διέπρεψαν με το ήθος τους, την επιμέλεια και τη συμμετοχή τους στα πολιτιστικά δρώμενα της περιοχής. Η Ειρήνη έχει συντάξει σπουδαία κείμενα, που είναι δημοσιευμένα σε διάφορα έντυπα, επίσης υπήρξε μέλος της Βουλής των Εφήβων. Ο Παύλος, που πάντα διέπρεπε σε ό,τι έκανε, πρώτευσε πριν από χρόνια σ' έναν σημαντικό διαγωνισμό για την καλύτερη εργασία σχετικά με την ιστορική έξοδο του Μεσολογγίου.
«Η Ειρήνη ήταν από τα παιδιά που παρακολουθούσαν χρόνια τα εκπαιδευτικά προγράμματα του Παιδικού Ινστιτούτου και ήταν από τους νέους που ξεχώριζαν στις δραστηριότητες του Ιστορικού Μουσείου», λέει ο ιδρυτής του Κέντρου Λόγου και Τέχνης «Μουσείο Διέξοδος», Νίκος Κορδόσης.
«Τα πρότυπά μου»
Το πώς σκεπτόταν η Ειρήνη δεν μαρτυρά μόνο το σπουδαίο κείμενό της στη Βουλή των Εφήβων, που ήδη «σαρώνει» στο Διαδίκτυο. Υπάρχει και ένα ακόμη, μέρος του οποίου δημοσιεύει το «Εθνος της Κυριακής», που είχε γράψει μόλις 14 χρονών, μαθήτρια της Β' Γυμνασίου. Θέμα του άρθρου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Διέξοδος» ήταν «Η εφηβεία».
Το πώς σκεπτόταν η Ειρήνη δεν μαρτυρά μόνο το σπουδαίο κείμενό της στη Βουλή των Εφήβων, που ήδη «σαρώνει» στο Διαδίκτυο. Υπάρχει και ένα ακόμη, μέρος του οποίου δημοσιεύει το «Εθνος της Κυριακής», που είχε γράψει μόλις 14 χρονών, μαθήτρια της Β' Γυμνασίου. Θέμα του άρθρου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Διέξοδος» ήταν «Η εφηβεία».
Σ' αυτό, η Ειρήνη αναφέρει μεταξύ άλλων: «Σ' ένα πράγμα είμαι σταθερή, θέλω ν' αλλάξω τα πάντα: την υποκρισία των μεγάλων, την αδικία τους, τις δολοπλοκίες που στήνουν, το ?άλλα λέμε και άλλα κάνουμε?, αλλά και την ανωριμότητα των συνομηλίκων μου. Θέλω να φωνάξω ότι για μένα κάτι είναι μαύρο-μαύρο ή άσπρο-άσπρο. Δεν μπορεί να είναι γκρι (πάντα απεχθανόμουν το γκρι, μου φαίνεται ψεύτικο χρώμα).
Κι όμως σ' αυτό τον κόσμο των μεγάλων ζουν, αναπνέουν, κινούνται τα πρότυπά μου. Νιώθω την ανάγκη να μοιάσω σε κάποιους και ευτυχώς τους έχω βρει και ευτυχώς δεν με έχουν απογοητεύσει. Είναι ο πατέρας μου το πρώτο πρότυπο, άνθρωπος ηπίων τόνων, με μια συμβιβαστική λύση για όλα, με μια δικαιολογία για όλους, που αν και δεν συμφωνώ πάντα μαζί του γι' αυτή την καλοσύνη, το βρίσκω ιδιαίτερα προκλητικό, γιατί ο ίδιος τα πάει καλά με τον εαυτό του. Με τη μάνα μου έχουμε μια άλλη σχέση, γυναικεία και άρα μυστηριώδη. Συντηρητική που με ξαφνιάζει με την προοδευτικότητά της. Ηρεμη, που όμως γίνεται λέαινα όταν θίγονται τα παιδιά της. Μια ανοιχτή αγκαλιά και δύο φτερούγες που με προστατεύουν.
Τέλος είναι δύο άνθρωποι που μου κάνουν την τιμή να πιστεύουν σε μένα, να απασχολώ τη σκέψη τους, να με νοιάζονται, να με κάνουν να νιώθω σημαντική ενώ δεν είμαι, να μου δίνουν κομμάτια της ψυχής τους για να στηρίξω το χτίσιμο της δικής μου ψυχής. Είναι η δασκάλα μου η κ. Καρανικόλα και ο κ. Κορδόσης. Τους ευχαριστώ που είναι αυτοί που είναι. Αυτοί θα γίνουν η μαγιά μου για να χτίσω το νέο κόσμο μου στη θέση εκείνου που θα γκρεμίσω»...
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Εθνος"