Γράφει η Νάντα Κυριαζή
Δικηγόρος
Στις 10 Απριλίου 1826 οι πολιορκημένοι στρατιώτες και άμαχοι του Μεσολογγίου, πραγματοποίησαν τη θρυλική έξοδο όταν οι δυνατότητες συνέχισης της άμυνας απέναντι στα τουρκικά και αιγυπτιακά στρατεύματα είχαν χαθεί. Το γεγονός συνέβη την νύχτα μεταξύ 10ης και 11ης Απριλίου 1826, και συγκαταλέγεται στα σημαντικότερα γεγονότα της παγκόσμιας στρατιωτικής ιστορίας.
Έκτοτε και κάθε χρόνο η πόλη γιορτάζει με τιμές, εκδηλώσεις, παρελάσεις, ομιλίες κ.τ.λ, το Σ/Κ των Βαΐων το γεγονός.
Εφέτος ακόμη περισσότερο μια και ακολουθούν οι δημοτικές εκλογές… αγάλματα στήθηκαν, δρόμοι φτιάχθηκαν, πεζοδρόμια, οργασμός έργων… αυτή τη φορά οι γιορτές μοιάζουν πιο μεγαλειώδεις από κάθε άλλη φορά…
Επικρατεί μια γιορτινή ατμόσφαιρα καθώς όλοι νοιώθουν «αυτές τις ημέρες» το μεγαλείο της πράξης των προγόνων τους και αισθάνονται υπερήφανοι που γεννήθηκαν σε αυτόν τον «ιερό» τόπο.
Άραγε αυτοί οι πρόγονοι αυτοί που θυσιάστηκαν με αυτόν τον τρόπο (που όμοιό του δεν έχει συναντήσει η παγκόσμια ιστορία), αν βλέπουν τους απόγονους τι να σκέφτονται??
Θα ήταν το ίδιο περήφανοι?? για την κοινωνία που έφτιαξαν?? αδιάφορη στα κοινά, παθητική, συμφεροντολογική, βρώμικη, διεφθαρμένη σε μεγάλο βαθμό, … για το ανύπαρκτο κράτος???, χωρίς σχέδιο, όραμα, στόχο για μία συγκεκριμένη ύπαρξη στο χάρτη της Ευρώπης στηριγμένη στην κληρονομιά της, αλλά με το βλέμμα στο μέλλον?, για τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τις φυλακές τους??
Πόσο άξιοι απόγονοι των προγόνων μας είμαστε??
Μήπως η καλύτερη τιμή που τους πρέπει είναι να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για μία πολιτισμένη κοινωνία, δίκαιη, αξιοκρατική, βασισμένη στην παιδεία που κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας αλλά ποτέ δεν εφαρμόσαμε??
Μήπως η καλύτερη τιμή που τους πρέπει είναι να ξέρουν τα παιδιά την ιστορία της εξόδου??
Μήπως θα έπρεπε τη θυσία τους αντί να τη γιορτάζουμε δύο ημέρες το χρόνο, να τη γιορτάζουμε κάθε ημέρα? μετουσιώνοντας το νόημά της σε στάση ζωής με στόχο την καλυτέρευσή μας την ατομική και συνακόλουθα τη συλλογική??
Μήπως να τολμήσουμε και εμείς την πνευματική μας έξοδο-επανάσταση ( σε όλους τους τομείς, οικονομικούς, κοινωνικούς, πολιτιστικούς… ) για να ξεφύγουμε από το σκοταδισμό που μας απειλεί??
Να μην μας βλέπουν από κει «ψηλά» σαν τους «δειλούς, μοιραίους κι άβουλους αντάμα, να προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!».