Γράφει ο Θωμάς Αθ. Θεοφιλάτος
Τους πρωτοείδα στο «διαδίκτυο» κάπου στη Μάνη αγέρωχους και αγέλαστους να παρελαύνουν σε τοπική εκδήλωση. Τους ξαναείδα, όταν παρέλαβαν με τον δέοντα σεβασμό, μέρος του οπλισμού του Αρχηγού της Φρουράς των Μεσολογγιτών Θανάση Ραζηκότσικα (μπροστά από το πατρογονικό του σπίτι), από τα χέρια του ιδρυτή της «ΔΙΕΞΟΔΟΥ» Ν. Κορδόση.
Και κίνησαν υπό τους ήχους της έξοχης φιλαρμονικής του «Δ. ΣΟΛΩΜΟΥ» για τον «Κήπο των Ηρώων», ώστε να αποτίσουν φόρο Τιμής στο μνημείο του Αρχηγού. Η αλήθεια είναι ότι, αυτή τη φορά ήταν πιο γαλήνιοι, πιο σίγουροι γι΄ αυτό που έκαναν, υπερήφανοι, εξοικειωμένοι λες, με αυτά που μετέφεραν και συνόδευαν, αφού έδειχναν να τα θεωρούν ως κάτι δικά τους. Πάλι όμως αγέλαστοι!
Την Τρίτη φορά που τους είδα, ήτανε στην πομπή των Βαΐων. Με τις ξεχωριστές φορεσιές τους, με τον πλούσιο και σπάνιο οπλισμό τους, να διογκώνει τα ευμεγέθη δερμάτινα σελάχια τους, τα κουμπούρια, τα γιαταγάνια, τα καρυοφύλλια!
Φορεσιές βγαλμένες λες από το σεντούκι της ιστορίας του πολύπαθου( είτε από εχθρούς, είτε από εθνοκάπηλους) έθνους μας. Φορεσιές οι οποίες σε παραπέμπουν κατ’ ευθείαν στην πηγή, ώστε να απολαύσεις αυθεντικά την αίσθηση τηςΠαράδοσής μας! Μορφές αρσενικές και θηλυκές οι οποίες προσέγγιζαν ονειρικές μυθοπλασίες παιδικών μας χρόνων, όταν αναρωτιόμασταν, αν οι φιγούρες που βλέπαμε στη διάρκεια των Εθνικών επετείων ήταν αληθινές ή ψεύτικες, στους παιδιάστικους συνειρμούς που κάναμε!
Και ίσως να μην είχε καμιά σημασία το περιεχόμενο των φορεσιών, ο καθένας μας ενδεχομένως θα μπορούσε να τις κουβαλάει. Σημασία έχει ο συμβολισμός. Σημασία έχει η έμπνευση και η σύλληψη της ιδέας να αποκτήσει νόημα ο πομπός της αυθεντικής έκφρασης της Παράδοσης μας, ώστε να καθηλωθεί ο δέκτης συμμετέχων θεατής, στο διαχρονικό μήνυμα της Θυσίας!
Να λοιπόν το ρόλο που καλείται να παίξει η αισθητική, συμβολικά βέβαια για τις συγκεκριμένες ιστορικές στιγμές, τις οποίες πρέπει να κοινωνήσουμε για να αρχίσει να δουλεύει το θυμικό μας. Εργαλείο απαραίτητο στο να δίνει διαχρονικές εντολές ανελλιπώς και ακατάπαυστα, ώστε να μην ξεχνιόμαστε ποιοι ήμασταν, πως βρεθήκαμε εδώ, ποιοι είμαστε, προς τα που πρέπει να πάμε ως άνθρωποι, ως πολίτες, ως έθνος, ως κοινωνία! Και όταν λέμε θυμικό εννοούμε την ψυχή ως προς το μέρος της που αναφέρεται στο συναίσθημα.
Η ιστορική μνήμη δεν μπορεί να λειτουργήσει στο θυμικό όταν αυτό δεν συλλαμβάνει αυθεντικότητα και αισθητική. Στην καλύτερη των περιπτώσεων να δώσει λάθος μηνύματα επιεικώς ανιστόρητα, στη χειρότερη, να προκαλέσει θυμηδία.
Και πάλι αγέλαστοι, χωρίς να έχουν «επαφή» με το περιβάλλον, προσηλωμένοι στο στόχο τους, καμιά δεκαριά όλοι κι όλοι. Θα ανταμώσουν όμως και θα γελάσουν όταν πρέπει, άλλες στιγμές. Το κάνουν άλλωστε στην καθημερινότητα τους, το κάνουν με την πνευματώδη διάθεση που τους διακρίνει στο πανηγύρι τ’ Αη Συμιού, στα ανταμώματα. Έχουν συνείδηση ότι η σοβαρότητα των «επί τιμής» στιγμών δεν επιτρέπει γέλωτες. Έτσι το αντιλαμβάνονται και σωστά φερόμενοι προκαλούν τον θεατή για αναζήτηση. Ποια αναζήτηση; Μα η επίτευξη του σκοπού των, όταν αντάμωναν, να συνομιλήσουν για το πώς θα «διατηρήσουν και προβάλλουν από γενιά σε γενιά τη μνήμη τω Αγωνιστών των Πολιορκιών και της Εξόδου του Μεσολογγίου. Πώς να συμβάλλουν στην ανάδειξη, τη διατήρηση και την ιστορική αποκατάσταση αντικειμένων και χώρων της ίδιας χρονικής περιόδου. Αλλά και προσπάθεια συγκέντρωσης παλαιών φορεσιών και οπλισμού και γενικότερα αντικειμένων της εποχής με προοπτική την ανάδειξη τους», όπως λέει το καταστατικό τους.
Μα θα μου πείτε ένας Δήμαρχος δεν σκέφτηκε να φτιάξει Μουσείο με φορεσιές και οπλισμό; Όχι δεν σκέφτηκε! Κι αν δεν υπήρχε η Δημοτική Πινακοθήκη, ούτε που θα ξέραμε πως ήτανε ντυμένοι και τι οπλισμό έφεραν οι Εξοδίτες και οι υπόλοιποι. Έτσι είναι όμως αφού έτσι ψηφίζουμε. Τέτοιους βγάζουμε! Με την έννοια ότι θυμούνται την Ιστορικότητα της πόλης κάθε Βαΐων, κάθε Αη Συμιού και όταν είναι να πάνε κάνα ταξιδάκι για αδελφοποιήσεις!
Μαζεύτηκαν λοιπόν καμιά εικοσαριά συμπολίτες μας κι αφού συνομίλησαν, κατέληξαν ότι είχαν κάτι κοινό: Ήτανε φίλοι της Ιστορικής Φορεσιάς και Οπλισμού. Αποφάσισαν ότι πρέπει να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη και να παραμείνουν συνομιλητές, προκειμένου να επιτευχθούν οι σκοποί τους μέσα από μια συλλογικότητα που θα τεκμηριώνει ιστορικά ότι παρουσιάζουν. Κι έτσι γεννήθηκε μια συλλογικότητα με ονοματεπώνυμο. Όνομα: Όμιλος Φίλων Ιστορικής Φορεσιάς και Οπλισμού. Και επώνυμο: «Ο Λιάρος»! Επηρεασμένοι και γοητευμένοι προφανώς από το, ονομαστό για τις ανταύγειες του, καρυοφύλλι του Στρατηγού Δ.Μακρή, το οποίο διασώθηκε. Έδρα τους η Ιερή Πόλη Μεσολογγίου.
Δεν θα χρειασθεί να ψάξει κανείς να τους βρει. Είναι τόσο ξεχωριστή η παρουσία τους σε όσες εκδηλώσεις συμμετέχουν, ώστε αφ’ ενός μεν η σεμνότητα τους, αφ’ ετέρου δε η έκδηλη έκφραση του γνήσιου, ποδοπατάει την ανιστόρητη κακογουστιά!
Ταξιδεύουν, ξανανταμώνουν, συγκεντρώνουν υλικό, ετοιμάζουν την επόμενηεμφάνιση τους μεθοδικά και τεκμηριωμένα, αν και άστεγοι ακόμα! Όνειρό τους, ένας δικός του χώρος να αναδείξουν ως εκθέματα, όλο το πολύτιμο υλικό τους.
Καλές αντοχές παιδιά!!!