Γράφει ο Γιάννης Κανής
Μέσα στη ραγδαιότητα των εξελίξεων που βιώνουμε, θα προσπαθήσω να εξωτερικεύσω κάποιες σκέψεις μου, ικανοποιώντας αφ΄ ενός την επιθυμία μου για επικοινωνία και αφ΄ ετέρου τις ανάγκες του ανυπόμονου αναγνωστικού μου κοινού…
Το αν η προσπάθεια αυτή θα χαρακτηρισθεί επιτυχής ή όχι θα κριθεί από όλους εσάς που θα διαθέσετε τον πολύτιμο χρόνο σας αναγιγνώσκοντας αυτές τις σκέψεις μου, με την επισήμανση πάντα, ότι δεν «κομίζω γλαύκας» εις την Ιεράν μας Πόλη.
Ας έρθουμε στα τρέχοντα, ακόμη και οι ελάχιστα υποψιασμένοι, μετά τις Γαλλικές αυτοδιοικητικές εκλογές απορούν και ερωτούν, πως είναι δυνατόν στην χωρίς κρίση και «επαίσχυντο» μνημόνιο να καταποντίζετε ο επαναστάτης, ο κοινωνικά ευαίσθητος και φυσικά αριστερότατος ο μισιέ Ζαν Λικ Μελανσόν; Σας θυμίζω, ότι ο Μελανσόν δέχθηκε προθύμως να συμμετάσχει στην εκστρατεία του νότου ενάντια στον ανάλγητο ευρωπαϊκό βορρά, με επικεφαλής τον δικό μας Αλέξη Τσίπρα. Ο μισιέ Ζαν Λικ Μελανσόν συγκέντρωνε πάνω από 12%, αλλά η προηγμένη γαλλική κοινωνία τον αντελήφθη «δυσκοίλιο» στις πολιτικές του εξαγγελίες και με «κλύσμα» τον ηρέμησε στο 6%, δίνοντας υψηλά αποτελέσματα στην γαλλική άκρα δεξιά. Τι συμβαίνει λοιπόν;
Στη χώρα μας τα ερμηνεύουμε όλα με βάση το «επαίσχυντο» μνημόνιο το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, έληξε. Δεν μπορώ να καταλάβω τι θα «σκίσουν» οι δικοί μας της αριστεράς και της παλαβής δεξιάς… Τις ζαρτιέρες τους;
Υπάρχει ένας παραλογισμός στις αριστερές θεωρίες, άλλοι λένε ότι το «σύστημα» έτσι γενικώς και αορίστως, μπορεί να παραπλανά τις μάζες. Άλλοι ότι τα σοσιαλιστικά κόμματα καταψηφίζονται επειδή είναι ασυνεπή στα αριστερά ιδεώδη και έτσι οι μάζες προκειμένου να τιμωρήσουν τους «ροζέ» αριστερούς, δεν προτιμούν τους αυθεντικούς αριστερούς (κομμουνιστές), αλλά τους ακροδεξιούς!
Ο παραλογισμός αυτός συμπυκνώνεται στο εξής: ΟΙ μάζες αγαπούν, τόσο πολύ την αριστερά, ώστε ψηφίζουν ακροδεξιά!! Αυτά όσον αφορά τους ελάχιστα υποψιασμένους. Για τους υποψιασμένους, τα πράγματα είναι απλά.
Οι μετακινήσεις αυτές από αριστερά προς ακροδεξιά οφείλονται στον κρατικό προστατευτισμό που είναι κοινό γνώρισμα της αριστεράς και της ακροδεξιάς, με τη διαφορά ότι η ακροδεξιά υπόσχεται δραστικά αποτελέσματα. Κλασικό παράδειγμα ο εθνικοσοσιαλισμός στη Γερμανία, για τον οποίο εργάσθηκε η αριστερά και η οποία, μην ξεχνάμε, απέτυχε παταγωδώς, στο ιστορικό πείραμα του κρατικού καπιταλισμού στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση. Όποιοι επιχείρησαν να επιβάλλουν κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, οδηγήθηκαν σε Δικτατορία (Εθνικοσοσιαλισμός - Δικτατορία του Προλεταριάτου). Οδήγησαν δηλαδή την ανθρωπότητα σε καταστροφές. Με τον οικονομικό έλεγχο, υποτάσσεις τα πάντα, ακόμη και την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση. Όποιος έχει τον έλεγχο των μέσων παραγωγής, έχει την απόλυτη εξουσία σε όλους τους τομείς!
Ο μπολσεβίκος Λέων Τρότσκι το διατύπωσε σαφέστατα: «Σε μια χώρα όπου ο μόνος εργοδότης είναι το κράτος, αντιπολίτευση σημαίνει θάνατος από αργή λιμοκτονία. Η παλιά αρχή όποιος δεν δουλεύει, δεν τρώει, έχει αντικατασταθεί από μια νέα. Όποιος δεν υπακούει δεν τρώει». Στο κράτος- εργοδότη κυριαρχούν οι ανάξιοι και οι μετριότητες.!!
Και φυσικά για τους πολιτικά «διαταραγμένους» (αντιφρονούντες) υπήρχαν τα κατάλληλα ψυχιατρεία (Γκούλανγκ).
Επομένως το σοσιαλιστικό δόγμα που αναφέραμε, ότι δηλαδή υπάρχει ένας κρατικο-μαγικός τρόπος που λύνει όλα τα προβλήματα και καταλαγιάζει τις ανασφάλειες των μαζών, στρώνει το δρόμο στο φασισμό! Ο περασμένος αιώνας μας διδάσκει ότι τα σοσιαλιστικά κόμματα που καταπιάστηκαν με τον σχεδιασμό της οικονομικής ζωής βρέθηκαν μπροστά στο δίλλημα ή να πάρουν δικτατορικές εξουσίες ή να εγκαταλείψουν τα σχέδιά τους. Συνήθως εγκαταλείπουν τα σχέδιά τους, επειδή τα δημοκρατικά τους ιδεώδη τους εμποδίζουν στην άσκηση βίας, την οποία προθύμως εφαρμόζουν οι εθνικοσοσιαλιστές-κομμουνιστές, οι οποίοι δεν έχουν τους ηθικούς φραγμούς στη χρησιμοποίηση όλων των μέσων του κράτους, προκειμένου να προσφέρουν την άνωθεν σχεδιασμένη «οικονομική ασφάλεια».
Η ακροδεξιά προσφέρει σήμερα αδίστακτα αυτά που η αριστερά διδάσκει ως «κοινωνικό δικαίωμα». Η αριστερά οδηγεί τα λαϊκά στρώματα στο να λατρεύουν τον κοινωνικοοικονομικό σχεδιασμό. Δηλαδή τον κρατικό παρεμβατισμό σε όλα τα επίπεδα. Αυτό το βλέπουμε σήμερα στα Πανεπιστήμιά μας όπου η αριστερά προσπαθεί να συντηρήσει θέματα ταμπού και να ακυρώσει όλες τις μεταρρυθμίσεις που οδηγούν στην σύνδεση του Πανεπιστημίου με την αγορά εργασίας. Δεν θέλει να αλλάξει τίποτα!!
Η ζημιά που κάνει η αριστερά σήμερα στην κοινωνία είναι μεγάλη, την εθίζει στον μαγικό, όπως προαναφέραμε, κρατικοπαρεμβατισμό. Έτσι όταν η κατάσταση οδηγείται σε αδιέξοδο, ελλείψει ρευστού, μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας στρέφεται, αφού χαρακτηρίσει προδότες τους σοσιαλιστές, στους ακροδεξιούς, οι οποίοι πείθουν ότι θα εξασφαλίσουν δυναμικά την «οικονομική ασφάλεια» και όχι μόνο των πολιτών.
Το ΠΑΣΟΚ μέχρι πρόσφατα εξασφάλιζε τα πάντα σε όλους τους τομείς. Απένεμε και εγγυόταν το εισόδημα και την κοινωνική θέση των πολιτών. Δημιούργησε έτσι το κράτος «πατερούλης», μέχρι που η δάνεια ευημερία εξέλειπε, ελλείψει δανεικών… Το μεγαλύτερο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, κυρίως το δημοσιοϋπαλληλίκι μετατοπίσθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ, στους ΑΝ.ΕΛΛ. και τη Χρυσή Αυγή. Όλοι αυτοί δεν θεωρούσαν εαυτούς ανεξάρτητους, αλλά διορισμένους υπαλλήλους, υποτακτικούς και ανέμελους, εσταυλισμένους στο κρατικό παχνί. Αυτοί όλοι οι ανέμελοι, αναζητούν σήμερα τις «μαγικές» λύσεις στα κόμματα αυτά. Επομένως η άνοδος της ακροδεξιάς συμβαίνει στα λεγόμενα «υπαλληλικά» κράτη, όπως η Γαλλία και η Ελλάδα. Κράτη δηλαδή με υπερτροφικό δημόσιο τομέα. Βεβαίως δεν μπορεί να παραβλεφθεί το γεγονός ότι στη διόγκωση της άκρας δεξιάς σε όλη την Ευρώπη συμβάλλει και το ότι η μεσαία αστική τάξη βάλλεται βάναυσα, το εθνικό κράτος εξαρθρώνεται και οι διεθνιστικές (αριστερές-πολυπολιτισμικές) τάσεις υπονομεύουν την κοσμοαντίληψη του συντηρητικού πολίτη.
Ενοχλεί πολλούς σήμερα, ο τρόπος που παρεμβαίνουν οι δανειστές μας, δια των εκπροσώπων τους στα του οίκου μας, και είναι απολύτως φυσικό!!! Αν το καλοσκεφθούμε όμως, μας κάνουν χάρη. Προσπαθούν να συμμαζέψουν το κράτος μας. Όπως και το 1830 που μας έστειλαν ότι καλύτερο είχαν, τον Καποδίστρια, που τον πυροβολήσαμε στο Ναύπλιο και ξεμπερδέψαμε τότε με τις μεταρρυθμίσεις (βλ. διαφήμιση COSMOTE). Έτσι και τώρα μοχθούν , δια της TASK FORCE!
Δεκαετίες λαϊκισμού και ακραίου πελατειακού τρόπου διακυβέρνησης μας έχουν αμβλύνει το αισθητήριό μας και δεν μπορούμε να διακρίνουμε, ότι το μνημόνιο είναι αποτέλεσμα αλόγιστης διακυβέρνησης και όχι η αιτία των σημερινών δεινών μας.
Σε όλα τα κράτη με ανάλογα ή παρεμφερή προβλήματα συμπολίτευση και αντιπολίτευση συνυπέγραψαν τα μνημόνια, δηλαδή τα οικονομικά προγράμματα.
Εμείς ως ευρωπαϊκή «ιδιαιτερότητα» κινούμαστε ακόμη στον άξονα – παπαριά, μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί.
Οι ηγέτες της αντιπολίτευσης, κυρίως ο Τσίπρας, στον Καμμένο δεν αξίζει να αναφερθώ, δεν φαίνεται να ταλανίζεται από έγνοιες, ούτε από την κρισιμότητα των ιστορικών στιγμών και αυτό φαίνεται όταν επαναλαμβάνει μονότονα το: «αναλαμβάνουμε ευθύνη και εγγυόμαστε».
Η γενική αίσθηση είναι ότι έχει κάτι το μηχανικό, θυμίζει παπαγαλία ασκημένου μαθητού και όχι συνειδητοποιημένου ηγέτη. Παραπέμπει σε ανάληψη εργολαβίας, παρά σε εκλογική μάχη…
Αντιλαμβανόμαστε πλέον παντού ένα κακέκτυπο του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ΄80, που προσπαθεί να «ελέγξει» τα πάντα, να βολέψει και να αναδείξει, ακόμη και παρανόμως, δικούς του στον οικονομικό τομέα, όπου μπορεί.
Είναι αναγκαίο και επιβεβλημένο όσο ποτέ οι παραγωγικοί πολίτες να μη παρασυρθούν από ένα θλιβερό δημοσιοϋπαλληλίκι (δεν αγνοούμε την ύπαρξη ενός μεγάλο αριθμού άξιων και υπεύθυνων δημοσίων λειτουργών), που φαντασιώνεται ακόμη δια της αριστεράς διπλούς μισθούς και προνόμια.
Αξίζει να μας προβληματίσει το ότι σύσσωμη η αντιπολίτευση προσπάθησε τις προάλλες με αφορμή το πολυνομοσχέδιο, που έπρεπε να το έχουμε ψηφίσει εδώ και 20 χρόνια, να μπλοκάρει τη δόση του δανείου, ώστε να μην πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, με αποτέλεσμα να υπάρξει αναταραχή και ανατροπή.
Ας προσέξουμε όλοι μας, στις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές καλούμαστε να αναδείξουμε δημοτικές αρχές με διαχειριστική επάρκεια και πολιτικό σχέδιο για τη λύση των τοπικών μας προβλημάτων. Να μην διευκολύνουμε την άθροιση ποσοστών στους Δήμους, την οποία διάφορα lobbies και συντεχνίες επιδιώκουν λυσσωδώς, για την ανατροπή που επαγγέλλονται, χωρίς καμιά απολύτως πολιτική αντιπρόταση!
Ας ενθυμόμαστε πάντα ότι η δημοκρατία είναι ένα ευάλωτο πολίτευμα που προϋποθέτει σύνεση και υπευθυνότητα. Είναι «ήκιστα μοχθηρόν» κατά τον παμμέγιστο Αριστοτέλη …
ΥΓ Ευτυχώς για την αριστερά, οι Έλληνες εθνικιστές σπατάλησαν αφρόνως μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο…