Γράφει ο Γιάννης Δακαλάκης
Χάρηκα πάρα πολύ με τις δηλώσεις του αρμόδιου Προέδρου της Εταιρείας «Ελληνικές Αλυκές ΑΕ» κ. Ν. Τσαραπατσάνη ο οποίος επιτέλους μετά από 44 χρόνια εγκληματικής μεταστροφής της Πλώσταινας από πλούσιας και πανέμορφης λιμνοθάλασσας, σε κλειστή προθερμάστρα και γύρω – γύρω ζωσμένη από σκουπίδια,αποφάσισε να την …εξυγιάνει!!! Έστω και αν ο ίδιος δεν είναι υπεύθυνος για ό,τι έχει συμβεί.
Καθώς φαίνεται ο κ. Πρόεδρος είναι…. απόγονος ηρώων που πολέμησαν στα αβαθή νερά της ιστορικής Πλώσταινας ή …..οι παππούδες του ήταν ψαράδες που τα κορμιά τους ήταν «παστωμένα» από την αρμύρα της προσπαθώντας νύχτα μέρα να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί για τη φαμίλια τους. Και ασφαλώς θα του είχαν μιλήσει για την Πλώσταινα, για τον δίαυλο, για την Κλείσοβα και για όλη τη λιμνοθάλασσα αλλά και σαν μορφωμένος άνθρωπος θα είχε διαβάσει και λιγάκι….. «Τους καημούς της λιμνοθάλασσας» του Μεσολογγίτη Παλαμά.
Δεν εξηγείται διαφορετικά το ενδιαφέρον του για την……ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ της Πλώσταινας!!!
Και εξηγούμαι. Πριν λίγες ημέρες στην Πλώσταινα θα μπορούσαμε να κάνουμε ποδήλατο αφού η Εταιρεία τράβηξε τα νερά της για….εξυγίανση «προς το συμφέρον όχι μόνον της Εταιρείας, αλλά και της Πλώσταινας» όπως δήλωσε ο ίδιος. Πως ήταν λοιπόν δυνατόν να μην χαρώ όταν πλέον στην Πλώσταινα θα έμπαιναν….λαβράκια, τσιπούρες, κεφάλια, μπάφες και στεράδια, γαρίδες, καβούρια, ιφάδες, χάβαρα και πίνες, ζαμπαρέλες και σκουλίκια και όλα τα καλά της πάλαι ποτέ ακμάζουσας ηρωικής και ψαρότοπου Πλώσταινας. Λίγο έλλειψε να πάρουμε τις πετονιές και τα καλαμίδια, να πισσάρουμε τις παλιές γαΐτες μας, να στυλιώσουμε τα καμάκια και τις μπαρχάλες μας και να ξεκινήσουμε για …..ψάρεμα.
Όμως δυστυχώς όλα τα πιο πάνω είναι θέμα της δικής μου φαντασίας αφού ο κ. Τσαραπατσάνης ούτε απόγονος ηρώων είναι, ούτε εγγονός ψαράδων, ούτε και ποτέ διάβασε Παλαμά όπως τον ξέρει και τον απαγγέλει από στήθους ο γνήσιος Μεσολογγίτης ψαράς κ. Μάκος Λιάκατας και σ’ αυτή ακόμη την ηλικία. Και για μεν τη σχέση του κ. Τσαραπατσάνη με τη θάλασσα και μάλιστα τη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου είναι μόνον ….εμπορική. Και όσο για την …εξυγίανση, αυτή έγινε για την Εταιρεία και μόνον, αφού τα σκουπίδια την είχαν πνίξει και αφού ο πυθμένας της ήταν….σάπιος ( όχι εξ αιτίας μας), ας περάσει από τα λασπόλουτρα της Κλείσοβας για να κάνει σύγκριση.
Τι λυπηρό όμως για μας τους Μεσολογγίτες να έχουμε ανεχθεί την προσάρτηση της Πλώσταινας, του δίαυλου και την «σταυρολεξία» της Κλείσοβας στα ιδιωτικά συμφέροντα!!! Δεν βρέθηκε επιτέλους ένας ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΤΗΣΔήμαρχος να επανεξετάσει τους όρους παραχώρησης!!!! πώλησης!!! ( με πιο άραγε δικαίωμα και ποιος παραχώρησε ή πούλησε το αίμα, τα κόκκαλα, τα όπλα των μαχητών της Ελευθερίας, τον ιδρώτα και τους κόπους των ψαράδων τουΜεσολογγίου;). Κανείς Δήμαρχος από το 1975 δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον για τον ζωτικό χώρο της πόλης που κάποτε ήταν πηγή πλούτου για την οικονομία της. Αλλά μήπως ήταν μόνον πηγή πλούτου; Γνωρίζει κανείς τι ήταν η Πλώσταινα, η Κλείσοβα και γενικά η λιμνοθάλασσα στον αγώνα του Μεσολογγίου; Μόνον στεφάνια ξέρουμε να καταθέτουμε στην Κλείσοβα και κανένα περαιτέρω ενδιαφέρον γι’ αυτή. Και όσο για την αιματοβαμμένη Πλώσταινα λίγο έλλειψε να πάνε φυλακή κάποιοι που θέλησαν στην άκρη της και για λίγα τετραγωνικά μέτρα να κατασκευάσουν το κανονιοστάση της Μαρμαρούς και έστειλαν το ….Λιμεναρχείο!!! (Όμως αφού δεν είναι θάλασσα γιατί επενέβη το Λιμεναρχείο; Αν πάλι είναι θάλασσα έχει ψάρια, καβούρια κ.λ.π. για να πάω να ψαρέψω;;;). Ποιοι επιτέλους ήταν αυτοί οι ιδιοκτήτες της δικής μου λιμνοθάλασσας που θα μας πήγαιναν…φυλακή;
Συνεχίστε κ. Τσαραπατσάνη την… εξυγίανση της Πλώσταινας, αλλά μόνον προς το συμφέρον της Εταιρείας γιατί εμείς θα απολαμβάνουμε μόνον τη θερμοκρασία και την μπόχα της. Αλλά να είστε όμως βέβαιος ότι η Πλώσταινα μας ανήκει. Λυπούμε όμως και για τους Δημάρχους μας που δεν απαίτησαν τη συνέχιση κατασκευής των πλαϊνών του δίαυλου με πέτρα ή τη υπογειοποίησή του όπως έχει αναλάβει την υποχρέωση η Εταιρεία.
Υ.Γ. Και για να μην τρέχει ο κ. Πρόεδρος να ρωτάει ποιος είμαι, θα του πω ότι ο παππούς μου και ο μπάρμπας μου με έπαιρναν στη γαΐτα τους όταν πήγαιναν στακαμάκια και πολλές φορές κοιμήθηκα στο ιβάρι πάνω στην πελάδα, οι πάσσαλοι της οποίας βρίσκονται ακόμη όρθιοι για να μας θυμίζουν το μεγαλείο της Πλώσταινας. Αργότερα παιδόπουλο έμαθα μπάνιο στο Αραπογυάλι όπου μάζευα ιφάδες με τον πατέρα μου και στη σκοτεινή καμάρα του δίαυλου παραβγαίναμε με τα άλλα παιδιά ποιος θα την περάσει πρώτος, ήταν όμως ΚΑΤΑΚΑΘΑΡΟΣ και κάναμε μπάνιο, τώρα όμως είναι γεμάτος αλάπα. Όλα αυτά σε σας δεν λένε τίποτε, όμως για μας τουςγνήσιους Μεσολογγίτες (όσοι απομείναμε), είναι η ανάσα μας και γιατί εμείς πίναμε το ουζάκι μας στου Κυρχανατζή και της κυρά – Σοφίας το τσαρδάκι ( αν το έχεις ακούσει ποτέ κ. Πρόεδρε!!!).
Να είμαι άραγε νοσταλγός μιας άλλης εποχής; Μα αν νοσταλγούσαν όλοι την πατρίδα μας την Ελλάδα, δεν θα την είχαν φτάσει σ’ αυτό το κατάντημα και το Μεσολόγγι δεν θα ήταν ζωσμένο με ….νεκρή θάλασσα.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Μεσολογγίτικα Χρονικά"