Γράφει ο Βασίλης Μπρούμας
Διευθυντής Ψυχιατρικού Τομέα Γενικού Νοσοκομείου Μεσολογγίου «ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΑ»
Πρόεδρος Τομεακής Επιτροπής Ψυχικής Υγείας Τομέα Ψυχικής Υγείας Αιτωλοακαρνανίας
Με την κατάργηση της διοικητικής αυτονομίας του Γενικού Νοσοκομείου Μεσολογγίου «ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΑ», σηματοδοτήθηκε και η τελική πράξη του δράματος που έχει αρχίσει από τότε και συνεχίζεται ως σήμερα. Κορύφωση της τραγωδίας, όταν πρόσφατα δημοσιοποιήθηκε η βαρυσήμαντη επιστολή των διευθυντών ιατρών του Νοσοκομείου προς τον υπουργό Υγείας με ταυτόχρονη κοινοποίηση και στον Τύπο.
Παγώνει το αίμα στις φλέβες των πολιτών το άκουσμα των αρνητικών διαπιστώσεων και εκτιμήσεων για την τύχη του Νοσοκομείου, μετά και την ενημερωτική σύσκεψη και συζήτηση που έγινε την προηγούμενη Παρασκευή στο Τρικούπειο, ανάμεσα στους εργαζόμενους του Νοσοκομείου και τους φορείς της τοπικής κοινωνίας. Πρόκειται άραγε για την ολοκλήρωση της συμφοράς για το Μεσολόγγι και ολόκληρη τη νότια Αιτωλοακαρνανία; Έχει υπογράψει τη θανατική καταδίκη του Νοσοκομείου η κυβέρνηση; Θεωρεί άχρηστο πλέον το Νοσοκομείο αυτό; Απομένει η παραλαβή (από τον Δήμαρχο;) του πιστοποιητικού θανάτου του; Εμείς πάντως, γιατροί και προσωπικό, δεν πρόκειται να το υπογράψουμε.
Είναι γεγονός ότι, αφού έχουν ήδη κατασπαράξει το Μεσολόγγι, βρισκόμαστε τώρα απέναντι σε μια διαδικασία επιχειρούμενης αποδόμησης και διάλυσης και του Νοσοκομείου! Οι γιατροί και το σύνολο των εργαζομένων του έχουν καταστήσει ήδη κοινωνό του προβλήματος την τοπική κοινωνία και τους φορείς της. Σε μας δεν είναι γνώριμη η παθητική παρακολούθηση των εξελίξεων, όπως και του γενικότερου συνόλου των υφιστάμενων δεινών στο πλαίσιο της μνημονιακής πολιτικής, ούτε η σιωπή, η αδιαφορία, είτε η παραίτηση. Γι’ αυτό κάνουμε να αντηχούν, βαράμε τις σειρήνες του συναγερμού στο Μεσολόγγι από καιρό. Ξέρουμε, εξάλλου, πως όταν κινείται ο λαός, η κοινωνία, οι φορείς, καθορίζουν εν πολλοίς τις εξελίξεις.
Την ώρα που φτύνει αίμα ο κόσμος για να τα φέρει βόλτα, θα τον αναγκάσουν άραγε να ταξιδεύει κιόλας για την υγεία του; Αναρωτιόμαστε. Αλλά και λεφτά να έχει, δεν θα προλαβαίνει να σωθεί, όπως ανατριχιαστικά διασαφηνίστηκε από τους γιατρούς κατά την προαναφερόμενη σύσκεψη. Σκασίλα τους των υπευθύνων, θα πει κανείς και θα έχει δίκιο.
Εμείς λέμε βροντερό Όχι στην αποδοχή μεθοδικά και ντε φάκτο δημιουργούμενων τετελεσμένων. Χρόνια τώρα, όλοι οι εργαζόμενοι του Νοσοκομείου «βάζουν πλάτη» για να κρατηθεί σε ένα επίπεδο και να ανταποκρίνεται επάξια στην αποστολή του. Το έχει καταφέρει μέχρι σήμερα. Λίγοι ίσως γνωρίζουν το τεράστιο προσωπικό κόστος που έχει αυτό για νοσηλευτές και γιατρούς με ευθύνη ζωής ασθενών τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες το χρόνο για πάρα πολλά χρόνια. Δεν πρόκειται για σχήμα λόγου. Κυριολεκτικά, πολλοί γιατροί και νοσηλευτές έχουν φτάσει στα όρια των ανθρωπίνων αντοχών τους, της φυσικής τους εξάντλησης, για να κρατηθεί όρθιο το Νοσοκομείο. Μια σύγχρονη, αφανής μορφή αυτοθυσίας, σ’ αυτήν εδώ την Ιερή Πόλη. Και αντί για ένα «ευχαριστώ», για μια ηθική έστω αναγνώριση, ορισμένοι επιχειρούν τελευταία το εντελώς αντίθετο: και την ηθική εξόντωση των εργαζομένων του Νοσοκομείου! Απίστευτο και αδιανόητο! Θεωρητικά μιλώντας, είναι γνωστή γενικότερα η αχρειότητα των μάνατζερ. Ας υποθέσουμε ότι η διοίκηση ενός Νοσοκομείου, θέλοντας να κάνει τη δουλειά που της έχει ανατεθεί, προσπαθεί να τρομοκρατήσει τους γιατρούς και όλους τους εργαζόμενους, ώστε να φέρει εις πέρας το έργο της. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα ήθελε οπωσδήποτε τη σιωπή, την αδιαφορία, τη συνενοχή γιατρών και εργαζομένων για να κάνει ανενόχλητα τη δουλειά της. Αν στην υπόθεσή μας πρόκειται για μια «βρόμικη δουλειά», π.χ. την αποδόμηση του Νοσοκομείου και τη μετατροπή του σε Κέντρο Υγείας, οι εκτελεστές δεν θα είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα να χρησιμοποιήσουν όλες τις σχετικές μεθόδους ωμά, κυνικά, αδίστακτα. Με διαβαλλόμενους, τσακισμένους, γονατισμένους, εξαθλιωμένους και υποταγμένους γιατρούς, θα ήταν τεράστια η ζημιά που θα προκαλούσαν στο Νοσοκομείο αντίστοιχοι ισχυρισμοί και χειρισμοί της διοίκησης και η μάχη για την επιβίωση του Νοσοκομείου θα χανόταν πολύ πιο εύκολα και γρήγορα. Θεωρητικά πάντα μιλώντας, αν η διοίκηση έκλεινε το Νοσοκομείο αλλά κατόρθωνε να ρίξει την ευθύνη στους γιατρούς αυτό θα συνιστούσε τρομερή επιτυχία τόσο για τη συγκεκριμένη διοίκηση όσο και για την κυβέρνηση. Πραγματικά θρίαμβος, χωρίς υπερβολές, θα ήταν κάτι τέτοιο. Θα σήμαινε ότι η υπονόμευση του Νοσοκομείου από την ίδια του τη διοίκηση θα είχε πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις, απ’ όσο θα φανταζόταν κάποιος. Ανατριχιαστικό, σατανικό, σοκαριστικό σενάριο! Και αν δεν επρόκειτο για κάτι κεντρικά σχεδιασμένο και στοχευμένα εγκληματικό, σίγουρα θα είχε να κάνει κανείς με κάτι παρανοϊκό και αισχρό.
Εξίσου όμως παρανοϊκό, αισχρό και τρισάθλιο είναι αντί για ευγνωμοσύνη, σεβασμό κ.λ.π. από το ελληνικό κράτος προς την ιερή του πόλη και τους κατοίκους της, να βλέπουμε εδώ να κινδυνεύει να πεθαίνει κόσμος και ταυτόχρονα να εξευτελίζεται πανελληνίως και διεθνώς το Μεσολόγγι στερώντας του τυχόν το Νοσοκομείο, και οι κυβερνητικοί να μιλούν για… «ανάπτυξη»(!), αφού έχουν ήδη προηγουμένως κατασπαράξει το Μεσολόγγι! Η συνδυασμένη επίθεση κυβέρνησης και τοπικών συμμοριών γονάτισε το Μεσολόγγι στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων. Τώρα επιχειρούν να κλείσουν και το Νοσοκομείο! Δίδαγμα για τις διαρκείς υποχωρήσεις των Μεσολογγιτών. Για τα ολέθρια σφάλματα της τοπικής πολιτικής ηγεσίας. Πλήρης αποτυχία της γραμμής τους. Δυστυχώς, αυτή η τοπική πολιτική ηγεσία, όπως φάνηκε και κατά την προαναφερόμενη σύσκεψη, είναι ανεπίδεκτη μαθήσεως. Διαρκώς παραλαμβάνουν οι επόμενοι από τους προηγούμενους όλο και λιγότερο Μεσολόγγι και δεν τους νοιάζει, δεν τους καίγεται καρφάκι. «Δεν υπάρχει καμιά τοπικότητα στο θέμα του Νοσοκομείου»(!), αποφάνθηκε στομφωδώς ο δήμαρχος κ. Παναγιώτης Κατσούλης. Ο κ. Νίκος Καραπάνος απουσίασε εντελώς από τη σύσκεψη. Όχι, θα κάτσει να σκάσει! Νόμισε ότι έτσι τη γλιτώνει. Δεν ωφελεί να κρύβουμε την πραγματικότητα. Δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με έλλειψη ευαισθησίας, με αναισθησία και πολιτική ανικανότητα και ανοησία. Δυστυχώς η πολιτική και ο πολιτικός κόσμος του Μεσολογγίου έχουν κατέλθει και το έσχατο σκαλοπάτι της γελοιοποίησης από καιρό. Εδώ πάνε να κλείσουν ακόμη και το Νοσοκομείο, και γι’ αυτούς «πέρα βρέχει» ή στην καλλίτερη περίπτωση οραματίζονται και μιλούν για… «ανάπτυξη!». Πράγματι… «εφιαλτική ανάπτυξη»! Γελοιοδέστερο όλων, αυτό που είδαμε και πάλι στο Τρικούπειο. Να τους παρακαλάει, να τους ικετεύει ο κόσμος να μπουν μπροστά για το Νοσοκομείο, κι αυτοί να δείχνουν απροθυμία, να κρύβονται, να απουσιάζουν!
Τώρα που αποκαλύφθηκε, πέραν των άλλων, πόσο ολέθρια αποτελέσματα έχει η πολιτική συνεχών υποχωρήσεων, ακόμη και την κυριολεκτική εξόντωση του Μεσολογγίου και του πληθυσμού του, ας κατανοηθεί τουλάχιστον τώρα από την πολιτική ηγεσία του το μάθημα. Οικτρή τύχη τους περιμένει, αν υποχωρήσουν και στο Νοσοκομείο. Τι Μεσολόγγι θα παραδώσουν; Να το πούμε πιο απλά και ξεκάθαρα. Τυχόν διάλυση του Νοσοκομείου θα ισοδυναμούσε πολιτικά με θηλιά που θα τους βάλει στο λαιμό αδίστακτα η κυβέρνηση, με κρέμασμα ανάποδα και πέταμά τους στη «χωματερή των πολιτικών αποβλήτων», εξευτελίζοντάς τους ταυτόχρονα καθ’ οδόν προς το πολιτικό νεκροταφείο…
Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για όλους το Νοσοκομείο. Δεν ζητιανεύουμε, δεν ικετεύουμε. Ζητάμε να συνεχίσει να λειτουργεί κανονικά το Νοσοκομείο με στοιχειώδη επάρκεια και με όλους τους τομείς του, παθολογικό, χειρουργικό, εργαστηριακό, ψυχιατρικό, για να βοηθάει και να περιθάλπει τους συνανθρώπους συμπολίτες μας ιδιαίτερα στις σημερινές πρωτόγνωρες συνθήκες κοινωνικού και οικονομικού πολέμου, γενικευμένης κρίσης και ανθρωπιστικής καταστροφής. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Λέμε Όχι και αντιστεκόμαστε στη θανατική καταδίκη του Νοσοκομείου. Να μην περάσει ο κοινωνικός πρωτογονισμός και η μνημονιακή καπιταλιστική βαρβαρότητα. Για τη ζωή και την αξιοπρέπεια όλων! Επειδή η ουσία είναι όμως ότι με τα λόγια δεν γίνεται τίποτα και κριτήριο είναι η πράξη, να δούμε στην πράξη τι θα γίνει αυτή την κρίσιμη εβδομάδα που έρχεται, όπως ειπώθηκε απ’ όλους και στη σύσκεψη.