Γράφει ο Θόδωρος Μαργαρίτης
Δημοτικός Σύμβουλος Μεσολογγίου με τη "Λαϊκή Συσπείρωση"
Στο δήμο μας , όπως και σε άλλους 12 δήμους, θα ξεκινήσει η πιλοτική εφαρμογή του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος».
Η κυβέρνηση, ορίζει τη γραμμή της φτώχειας στα 4.800 ευρώ ετησίως για μια τετραμελή οικογένεια με δυο ανήλικα παιδιά. Ισχυρίζεται, δηλαδή, ότι μια τέτοια οικογένεια μπορεί να επιβιώνει με 13,1 ευρώ τη μέρα, ή με 400 ευρώ το μήνα. Για το μεμονωμένο άτομο, η «γραμμή φτώχειας» κάτω από την οποία θα παρέχεται προνοιακή στήριξη είναι τα μισά, δηλαδή τα 2.400 ευρώ το χρόνο.
Η κυβέρνηση χαρακτήρισε το μέτρο σαν «τη μεγαλύτερη κοινωνική μεταρρύθμιση», « μικρή επανάσταση» και κάλεσε τους Δήμαρχους, τα Δημοτικά Συμβούλια τις τοπικές κοινωνίες να αγκαλιάσουν και να στηρίξουν το θεσμό του εγγυημένου κοινωνικού εισοδήματος.
Σύμφωνα με το προσχέδιο του Κρατικού Προϋπολογισμού, για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα προβλέπει: «για την καθολική εφαρμογή του προγράμματος σε εθνικό επίπεδο, οι πιστώσεις αναμένεται να καλυφθούν από πόρους που θα προέλθουν αποκλειστικά από τη συνολική αναμόρφωση του συστήματος Κοινωνικής Πρόνοιας στη χώρα».
Δηλαδή τα ψίχουλα που λέει ότι θα δώσει το κράτος στους πλέον φτωχούς, θα προέλθουν από περικοπές των κονδυλίων για τα κοινωνικά επιδόματα που δίνονται σήμερα.( θα τα πάρει από τους λιγότερο φτωχούς, για να τα δώσει σ' αυτούς που είναι εξαθλιωμένοι).
Με τον τρόπο αυτό, η κυβέρνηση εξισώνει προς τα κάτω όσες κοινωνικές παροχές έχουν μείνει.( το 2014, η κυβέρνηση αφαίρεσε 114 εκατομμύρια από τους δικαιούχους του ΕΚΑΣ, καταργώντας το επίδομα για τους ηλικίας 60 έως 64 ετών,, αφαίρεσε από φτωχές οικογένειες οικογενειακά επιδόματα 86 εκατ. ευρώ, στα άτομα με αναπηρία περιέκοψε τις αποζημιώσεις μετακίνησης κατά 82 εκατ. ευρώ, ενώ κατά 30 εκατ. ευρώ μείωσε και τα ειδικά επιδόματα ανεργίας).
Στην πραγματικότητα, με το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα», δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να εξειδικεύουν τις κατευθύνσεις των εκθέσεων του ΟΟΣΑ και του ΔΝΤ για την «αναμόρφωση» των κοινωνικών επιδομάτων. Ανάλογες κατευθύνσεις υλοποιούν τα 26 από τα 28 κράτη - μέλη της ΕΕ (εκτός από την Ελλάδα και την Ιταλία), που έχουν ήδη νομοθετήσει το μηχανισμό του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος».
Εάν το πραγματικό ετήσιο εισόδημα της οικογένειας είναι μηδενικό, τότε το κράτος θα τους δίνει μέσω του μηχανισμού του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος» το συνολικό ποσό. Εάν, όμως, υπάρχει κάποιο εισόδημα τότε το κράτος θα καταβάλλει το υπόλοιπο.
Ακόμη, προβλέπονται και περιουσιακά κριτήρια (ακίνητη περιουσία μεγαλύτερη από 125.000 ευρώ) για να δικαιούται κάποιος ακόμα και αυτά τα ψίχουλα.
Υποχρεωτική αποδοχή της «ευέλικτης» εργασίας, μπορεί να χάνει το επίδομα, αν ο αρμόδιος φορέας τού προτείνει μια δουλειά με οποιουσδήποτε όρους και αυτός αρνηθεί.
Δηλαδή, αν ο άνεργος αρνηθεί να εργαστεί σε οποιαδήποτε δουλειά, με οποιουσδήποτε όρους, που θα του αποφέρει εισόδημα πάνω από τα όρια του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος», θα χάνει και την εισοδηματική ενίσχυση, που ούτως ή άλλως ισοδυναμεί με ψίχουλα.
Συνεπώς η εισαγωγή του θεσμού του εγγυημένου κοινωνικού εισοδήματος στην Ελλάδα δεν αποτελεί ούτε την « μεγαλύτερη κοινωνική μεταρρύθμιση» ούτε πολύ περσότερο είναι μια μικρή «επανάσταση». Απλά εγγυάται χαμοζωή με οριακή επιβίωση και ανακύκλωση της φτώχειας. Καμιά βελτίωση δεν επιδέχεται ,καμιά στήριξη δεν πρέπει να έχει.
Αντίθετα οι άνεργοι ,οι ηλικιωμένοι χωρίς σύνταξη, οι εργαζόμενοι , οι χαμηλοσυνταξιούχοι , οι μικροεπαγγελματίες, οι μικρέμποροι, οι αγρότες, οι ψαράδες πρέπει να απαιτήσουν και να διεκδικήσουν:
α) επείγοντα μέτρα προστασίας των ανέργων (επίδομα ανεργίας ,ικανό για να ζήσει, από την πρώτη μέρα και για όλο το χρονικό διάστημα μέχρι να βρει εργασία),
β) επαναφορά εισοδημάτων ( μεροκάματα, μισθοί, συντάξεις), εκεί που ήταν πριν την κρίση,
γ) διεύρυνση κοινωνικών επιδομάτων,
δ) δωρεάν παροχή σε υγεία και παιδεία για όλους.
Δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με τη φτώχεια και τις πολιτικές που την ανακυκλώνουν. Ειδικά σήμερα που υπάρχουν οι δυνατότητες με την ανεπτυγμένη επιστήμη και τεχνολογία, αρκεί να αξιοποιηθούν για τις σύγχρονες ανάγκες του λαού και όχι για την κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.