 |
| Σε ηλικία 67 ετών «έφυγε» από τη ζωή ύστερα από άνιση μάχη με την «επάρατο» νόσο ο εκλεκτός συμπολίτης μας, Ανδρέας Μπαρμπετάκης |
Σε ηλικία 67 ετών «έφυγε» από τη
ζωή ύστερα από άνιση μάχη με την «επάρατο» νόσο ο εκλεκτός συμπολίτης μας, Ανδρέας Μπαρμπετάκης.
Ο εκλιπών, εκτός από την
κοινωνική του διαδρομή, για οχτώ χρόνια «άφησε» ανεξίτηλο το στίγμα του στη
νομαρχιακή αυτοδιοίκηση Αιτωλοακαρνανίας, υπηρετώντας τον θεσμό με το «δικό»
του ξεχωριστό τρόπο, που τον έκανε αγαπητό στους πολίτες του νομού ανεξάρτητα
κομματικών ή πολιτικών πεποιθήσεων.
Ακόμη και για όσους ενδεχομένως
τον «πίκραναν» με τις συμπεριφορές τους ή τα λεγόμενα τους, ο κυρ – Ανδρέας είχε
να πει μια καλή κουβέντα χωρίς να κρατά κακίες.
Σε σημείωμά του για τον εκλιπόντα
ο ε.τ. Δικηγόρος Μεσολογγίου, Χρήστος
Παπαδημητρίου αναφέρει:
«Στις 13
Νοεμβρίου έφυγε απ’ την επίγεια
ζωή για την αιωνιότητα ο ξεχωριστός
και αδελφικός μου φίλος Ανδρέας
Νικ. Μπαρμπετάκης.
Η εξόδιος ακολουθία
εψάλη στις 15 Νοεμβρίου, στον
Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής στη πόλη μας με πάνδημη συμμετοχή
των συμπολιτών του.
Ανακλήθηκε απ’ το
Θεό στους ουρανούς πρόωρα
γιατί φαίνεται η θεϊκή κρίση τον
έκρινε χρήσιμο και απαραίτητο στην
Ουράνιο πολιτεία, όπως χρήσιμος
ήταν και στην επίγεια σύντομη ζωή του.
Εδώ και σαράντα
περίπου χρόνια κέρδισε τη θερμή
μου φιλία με τις πλούσιες αρετές του.
Ήταν έμπλεος
αρετών.
Τον διέκρινε ήθος, εντιμότητα,
μεγαλοψυχία και αλτρουισμός.
Κέρδιζε το χαμόγελο της ζωής
με την απλότητα, την ταπεινότητα,
την σεμνότητα και την ανθρώπινη παρουσία
του στην καθημερινότητα της ζωής.
Ήταν αυθόρμητος, μεγαλόψυχος,
καλοπροαίρετος, έτρεχε για όλους
και για όλα με αφάνταστη προθυμία, χωρίς ιδιοτελείς υπολογισμούς και άλλες σκοπιμότητες.
Άδολος και άκακος δεν μισούσε κανένα, δεν ζητούσε
τίποτε από κανέναν, ήταν όμως
πρόθυμος κάθε στιγμή να προσφέρει, όχι μόνο από το περίσσευμα, αλλά και το υστέρημά του.
Με το αστείρευτο χαμόγελο
που τον διέκρινε, ήξερε να γεφυρώνει τις
αδυναμίες του και να τις
εναρμονίζει με την ομορφιά της καλοσύνης, της μεγαλοψυχίας και της αγαθότητος.
Ζούσε ελεύθερος από κάθε
εξάρτηση κακότητας,
υστεροβουλίας, ιδιοτέλειας και
μικρότητος παρά τις δυσκολίες
που αντιμετώπισε στη
ζωή του.
Με αυτή την καθαρότητα χαρακτήρος που τον διέκρινε και το
αστείρευτο χαμόγελό του, πετύχαινε
με ευκολία να φτιάχνει, απλές
μεν, μόνιμες όμως και όμορφες ανθρώπινες σχέσεις, σαν αυτή που μου χάρισε για σαράντα και πλέον χρόνια.
Καθήλωνε και τον πλέον
κακοπροαίρετο απέναντί του, με την
απέραντη καλοσύνη του, που ανέβλυζε
αυθόρμητα μέσα απ’ την
καλοκάγαθη ψυχή του.
Γι’ αυτές τις αρετές του
τον αγάπησαν οι συμπολίτες του και τον
εξέλεξαν προ ετών νομαρχιακό σύμβουλο,
παρ’ ότι εστερείτο κοινωνικών
και πνευματικών τίτλων και περγαμηνών. Εν συνεχεία δε υπηρετήσας
και ως αντινομάρχης, κέρδισε με την ακομμάτιστη προθυμία του,
το χαμόγελο και την ευγένειά του,
την αγάπη των Αιτωλ/νων, αλλά και την εκτίμηση των υπηρεσιακών παραγόντων της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Έφυγε πρόωρα απ’ τη ζωή, αλλά μας κληροδοτεί με
άσβεστους συμβολισμούς.
Συμβολισμούς που θα
είναι η μεγάλη παρηγοριά για τη
συντετριμμένη σύζυγό του, τα
απαρηγόρητα παιδιά του, τα
αγαπημένα του εγγόνια, για όλους τους συγγενείς και φίλους.
Συμβολισμούς υπερηφάνειας
για την οικογένειά του,
συμβολισμούς ουράνιας ευωδίας, συμβολισμούς αιώνιας ψαλμωδίας.
Θα ζει για πάντα
στις ψυχές όλων μας.
Αιώνια η μνήμη του.»