Γράφει ο Βασίλης Πάικος
Δημοσιογράφος
Ήταν εκεί, καθώς ο μεγάλος πόλεμος πλησίαζε στο τέλος του. Όταν οι σύμμαχοι είχαν αρχίσει να παίρνουν φαλάγγι τους Γερμανούς στο μέτωπο της Αφρικής. Τότε, λοιπόν, εδώ σ' εμάς, οι μαυραγορίτες είδαν να χάνουν τ' αυγά και τα πασχάλια. Κι άρχισαν να κραυγάζουν στους δρόμους της αθηναϊκής αγοράς «Βάστα, Ρόμελ». Την κραυγή, δηλαδή, την παρότρυνση, την ευχή να κρατήσει λίγο ακόμη ο Γερμανός αρχιστράτηγος, ώστε να προλάβουν να ξεπουλήσουν την πραμάτεια τους...
«Βάστα, Ρόμελ»... Η κραυγή κληρονομήθηκε στις επόμενες γενιές. Για ν' ακούγεται σε επιθεωρησιακά νούμερα κατά τις δεκαετίες που ακολούθησαν, σαν καλαμπούρι πια. Και σήμερα, ακόμη και στα πολύ νέα παιδιά, ίσως κάτι θυμίζει η φράση, ως άκουσμα από το μακρινό παρελθόν.
«Γερούν, γερά, σπάσ' τους τον τσαμπουκά»... Η «ομόφρων» του Ρόμελ κραυγή, παρότρυνση, ευχή των ημερών μας. Διατυπώθηκε από στέλεχος (τομεάρχη) του Ποταμιού. Ο οποίος, βέβαια, απεπέμφθη στη συνέχεια, καταδεικνύει παρ' όλ' αυτά το «κλίμα» που επικρατεί σε κάποιους, τουλάχιστον, κύκλους του νεοπαγούς κόμματος. Κλίμα, σύμφωνα με τη λογική του οποίου, μακάρι ο Ντάισελμπλουμ, ή η Μέρκελ, ή ο Σόιμπλε, ή ο Γιούνκερ, ή ο Ντράγκι, όποιος προαιρείται τέλος πάντων, να σπάσει τον τσαμπουκά των συριζαίων κατσαπλιάδων, που τολμούν ν' αμφισβητήσουν τα όσια και τα ιερά.
Θα πρέπει να πούμε ότι δεν ακούσαμε να επαναλαμβάνονται τα σχετικά από άλλες πλευρές. Όχι τουλάχιστον τόσο κυνικά, τόσο ξεδιάντροπα. Το πνεύμα τους ωστόσο κυριαρχεί σε κάποιους κύκλους. Και εκπέμπεται συστηματικά, με όσο αισχυντηλές περιφράσεις. Πάντα στη λογική της «ευχής», να βρεθεί κάποιος ισχυρός να σπάσει τον τσαμπουκά της νέας ελληνικής κυβέρνησης. Και των εξωφρενικών αξιώσεών της. Έτσι ώστε να λυγίσει, να ταπεινωθεί και να επιστρέψουμε στα παλιά. Σ' αυτά που ξέραμε. Σ' αυτά που υποστηρίζαμε, ως μονόδρομο, χρόνια τώρα...
Τι βλέπουν - τι δεν βλέπουν...
Δεν υιοθέτησα ποτέ τον όρο «παπαγαλάκια» κι ούτε ποτέ τον χρησιμοποίησα. Κι όχι ότι δεν αποδίδει μια πραγματικότητα. Των δημοσιογράφων - σχολιαστών εκείνων που, επί σειρά ετών, διακινούσαν συστηματικά τις κυβερνητικές θέσεις και υμνολογούσαν τους κυβερνώντες. Κάποιοι απ' αυτούς εύρισκαν απολύτως λογικές ακόμη και τις απαιτήσεις των δανειστών. Έχοντας στρατευτεί στην προσπάθεια κατασυκοφάντησης της αντίθετης άποψης. Και έχοντας ασμένως προσχωρήσει στην εκστρατεία εκφοβισμού των πολιτών αν δεν κάτσουν στ' αυγά τους, αν παρασυρθούν στις «λάθος» επιλογές.
Δεν υιοθέτησα και δεν χρησιμοποίησα ποτέ τον όρο επειδή, απλώς, θα ήταν αδύνατο να διακρίνω εκείνους που πράγματι λειτουργούσαν ως εντεταλμένοι διακινητές των άνωθεν εντολών (κάποιοι απ' αυτούς το έχουν παραδεχτεί και δημοσίως) από κείνους που πράγματι πίστευαν αυτά που υποστήριζαν. Που δεν λειτουργούσαν δηλαδή με τη λογική του ιμάντα διακίνησης της κυβερνητικής επιχειρηματολογίας. Αυτών των τελευταίων οι απόψεις, οι όσο «αντιπαθείς», αξίζουν τον σεβασμό της γνησιότητας.
Το τι λένε όμως, το τι «διαπράττουν» σήμερα, δεν το χωράει ανθρώπου νους. Το «Γερούν, γερά, σπάσ' τους τον τσαμπουκά» ακριβώς, με δικά του λόγια ο καθένας. Πρώτα - πρώτα αγανακτούν επειδή η κυβέρνηση της Αριστεράς τολμά να επιμένει σε όσα επαγγέλθηκε προεκλογικά. Και δεν προχωρεί στην αναγκαία «στροφή στον ρεαλισμό». Άσε που εφευρίσκουν «κωλοτούμπες» εκεί που δεν υπάρχουν στην, προφανέστατη, ανάγκη τους να νιώσουν δικαιωμένοι.
Κι ύστερα, κάνουν πως δεν βλέπουν και γι' αυτό αποσιωπούν αυτά που, ωστόσο, βλέπει όλος ο κόσμος. Ότι τώρα, μόλις τώρα, για πρώτη φορά, διεξάγεται πραγματική διαπραγμάτευση από ελληνική κυβέρνηση, επιθετικά διεκδικητικού χαρακτήρα διαπραγμάτευση. Ότι η όλη στάση της κυβέρνησης της Αριστεράς περιφρουρεί την εθνική αξιοπρέπεια, εξασφαλίζει τον αυτοσεβασμό των Ελλήνων. Ότι, αντίθετα απ' ό,τι οι ίδιοι για καιρό προέβλεπαν, ο Τσίπρας δεν βρήκε πόρτες κλειστές, το αντίθετο ακριβώς. Ότι η ελληνική ατζέντα έχει μπει στο τραπέζι των συζητήσεων και των διεργασιών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Ότι, τελικά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σχέδιο για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Κι ότι είναι η πρώτη φορά, από το 2010, που υπάρχει ελληνικό σχέδιο και δεν τρέχουμε ασθμαίνοντες πίσω από κείνα των δανειστών. Και μπορεί βεβαίως να είναι άδηλη, φυσικά, η κατάληξη, όμως το σχέδιο υπάρχει και διακινείται και δι' αυτού διεκδικούνται τα δίκαια του ελληνικού λαού. Ότι, εντέλει, η έως χθες και για πέντε χρόνια ακολουθούμενη πολιτική δεν ήταν μονόδρομος. Ότι αυτή η λογική του μονόδρομου που μας έφαγε τα σωθικά τόσα χρόνια δεν ήταν παρά μια μπαρούφα. Ένας μπαμπούλας σωστότερα, προκειμένου η ελληνική κοινωνία να ζει διαρκώς «με το λουρί στον σβέρκο».
Αδιόρθωτοι λοιπόν οι περί ων ο λόγος. Αμετανόητοι κι ας έσπασαν τα μούτρα τους κοντράροντας στην πραγματικότητα. Και, επιτέλους, δεν βλέπουν άραγε γύρω τους; Δεν ακούν, δεν αισθάνονται; Δεν βλέπουν ότι σήμερα, μετά από χρόνια, η αισιοδοξία και η υπερηφάνεια επέστρεψαν στα πρόσωπα και στις καρδιές των Ελλήνων; Ε, λοιπόν, αν κι αυτό δεν το βλέπουν, κρίμα για τους ίδιους. Είναι πραγματικά αξιολύπητοι...
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Η ΑΥΓΗ"