Γράφει ο Χρήστος Διαμαντόπουλος
Περιοδοντολόγος, DDS Πανεπιστήμιο Αθηνών, MSc University of Minnesota & Harvard
Πρόσφατα γίναμε θεατές για άλλη μια φορά ενός επεισοδίου έντονης συζήτησης μεταξύ του Έλληνα Πρωθυπουργού και του Υπουργού Οικονομικών Σόιμπλε και αντίστοιχα τα ΜΜΕ μίλησαν για εξευτελισμό του δικού μας πρωθυπουργού με την επίμαχη φράση «είναι η εφαρμογή ανόητε» παράφραση της έκφρασης εποχής Κλίντον «είναι η οικονομία ανόητε». Ο συνδυασμός πολιτικών όπως ο επιπόλαιος Έλληνας πολιτικός, που εκλέχθηκε με θηριώδη ψέματα στον λαό, και ο αλαζόνας Σόιμπλε που κακώς μιλάει για εφαρμογή την στιγμή που στην Ευρώπη δεν υπάρχει σοβαρή πολιτική πρόταση να εφαρμόσεις, κινδυνεύει να τινάξει την Ευρωζώνη στον αέρα.
Με σημαντική πίεση του κ. Σόιμπλε και κ. Μέρκελ εφαρμόστηκε πολιτική λιτότητας στις δημόσιες δαπάνες κάτι που χρειάζεται όντως στο γερασμένο κοινωνικό κράτος της Ευρώπης αλλά παράλληλα στις χώρες που μπήκαν το μνημόνιο πλην της Ιρλανδίας -που κράτησε χαμηλή την φορολογία για τις επιχειρήσεις και πέτυχε ανάπτυξη- όλες οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης έχουν καταστροφικό συνδυασμό αποπληθωρισμού, ύφεσης ή ισχνής ανάπτυξης σε συνδυασμό με μεγάλη αύξηση φόρων άμεσων και έμμεσων. Αποτέλεσμα; Ανεργία ειδικά σε νέες ηλικίες. Σε χώρες που ήταν σε κρίση στο παρελθόν όπως ο Καναδάς Σουηδία και Αγγλία (δεκαετία 1990) εφάρμοσαν περικοπές στις δημόσιες δαπάνες αλλά και σημαντικές φοροελαφρύνσεις για να στηρίξουν την επιχειρηματικότητα και παραγωγή.
Αν συνδυάσουμε τις εξαιρετικά χαμηλές τιμές πετρελαίου της αγοράς που βάζει σε πίεση τις μεγάλες τράπεζες που έχουν δώσει μεγάλα δάνεια σε πετρελαϊκές εταιρείες και πιέζονται αντίστοιχα τα χρηματιστήρια, την έξοδο των επιχειρήσεων από τις περισσότερες χώρες της ευρωζώνης για χώρες με χαμηλή φορολογία κάτι που αυξάνει ακόμη περισσότερο την ανεργία, την χρηματιστηριακή κρίση σε αγορές όπως αυτής της Κίνας με παράλληλη παγκόσμια πτώση της παραγωγής και ζήτησης και την ανάφλεξη στην περιοχή της Μέσης Ανατολής που διευρύνεται καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι και τόσο η εφαρμογή για την οποία μας μιλά ο κύριος Σόιμπλε. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η πολιτική κρίση που έχει η Πορτογαλία, Ισπανία, το Βέλγιο αλλά και η άνοδος των ευρωσκεπτικιστικών κυβερνήσεων όπως στην Ουγγαρία Πολωνία Φινλανδία και Δανία. Στην Ιταλία παρατηρείται μαζική έξοδος καταθέσεων όπως συνέβη και σε εμάς νομίζετε είναι τυχαίο που ύψωσε φωνή τελευταία ο Ιταλός Πρωθυπουργός;
Και η εφαρμογή δεν αφορά μόνο την οικονομική κρίση αφορά και το προσφυγικό και μεταναστευτικό πρόβλημα όπου δοκιμάζονται οι συνθήκες Σένγκεν και Δουβλίνου ΙΙ. Πρόσφατα διαβάσαμε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να προτείνει αμοιβές εργασίας στους πρόσφυγες από την περιοχή της Μέσης Ανατολής μικρότερες της κατώτερης επιτρεπόμενης αμοιβής. Δημιουργούμε σύγχρονες μορφές δουλείας τελικά; Για ποια Ευρώπη πρέπει να παλέψουμε; Αυτής που δεν έχει την συναίνεση των λαών και αλληλοκατηγορούνται κάθε φορά που υπάρχει μια μεγάλη κρίση είτε λέγεται οικονομική κρίση είτε προσφυγικό; Την Ευρώπη που επιλέγει φράχτες στα σύνορα; Που καταργεί την συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ σε μία νύχτα επειδή ήταν κακογραμμένη; Που υπερφορολογεί την επιχειρηματικότητα και ευνοεί την ανάπτυξη μονοπωλίων; Ποια οικονομική σχολή διδάσκει υπερφορολόγηση σε συνδυασμό με λιτότητα στις δημόσιες δαπάνες και με εμφάνιση αποπληθωρισμού μπορεί να οδηγήσει σε ανάπτυξη;
Το 2010 το δημόσιο χρέος ανερχόταν λίγο πάνω από τα 340 δις ευρώ, ενώ το ιδιωτικό χρέος των νοικοκυριών προς τις τράπεζες σε λίγο πάνω από 138 δις ευρώ. Σύνολο 478 δις ευρώ. Την εξυπηρέτηση αυτού του χρέους την επωμίζονταν 4.279 χιλιάδες εργαζόμενοι. Που σημαίνει ότι κάθε εργαζόμενος είχε φορτωθεί με χρέος 111.800 ευρώ. Την εποχή εκείνη οι μέσες αποδοχές στην Ελλάδα σε ετήσια βάση ανέρχονταν λίγο πάνω από 21 χιλιάδες ευρώ. Η εξυπηρέτηση του χρέους απαιτούσε τότε περίπου 11.000 ετήσια ετήσια και απέμεναν άλλες 10.000 ευρώ για τις ανάγκες του εργαζόμενου. Δηλαδή έπρεπε να ζήσει με πάνω από 830 ευρώ τον μήνα.
Που είμαστε σήμερα μετά από 5 χρόνια συμφωνιών; Το 2015 το δημόσιο χρέος ανήλθε σε πάνω από 326 δις ευρώ. Το ιδιωτικό χρέος των νοικοκυριών προς τις τράπεζες ανήλθε σχεδόν στα 112 δις ευρώ. Το χρέος των φυσικών προσώπων προς την εφορία ξεπέρασε τα 62 δις ευρώ, ενώ ειδικά οι ελευθεροεπαγγελματίες έχουν φορτωθεί επιπλέον άλλα 15 δις ευρώ ασφαλιστικά χρέη. Σύνολο χρέους 515 δις ευρώ. Αυτό το χρέος καλούνται να το εξυπηρετήσουν 3.671 χιλιάδες εργαζόμενοι. Σε κάθε εργαζόμενο αντιστοιχούν 140 χιλιάδες ευρώ. Η ετήσια εξυπηρέτησή του ανέρχεται κατ' ελάχιστο στα 14 χιλιάδες ευρώ. Ενώ οι μέσες αποδοχές στην Ελλάδα έπεσαν περίπου στα 18 χιλιάδες ανά εργαζόμενο. Με άλλα λόγια μετά από 5 χρόνια εφαρμογής των συμφωνιών ο Έλληνας εργαζόμενος (υπάλληλος, εργάτης, αγρότης, ελευθεροεπαγγελματίας, κοκ) καλείται να ζήσει με 4.000 ευρώ το χρόνο, δηλαδή με περίπου 330 ευρώ το μήνα. Όλα αυτά έγιναν μετά από συνεχείς αξιολογήσεις της τρόικας και εγκρίσεις νέων δανείων και κυβερνητικών προϋπολογισμών άρα για ποια εφαρμογή μιλάμε;
Σαφώς ο κ. Αλέξης Τσίπρας είναι σε δεινή πολιτική θέση γιατί εκλέχθηκε από τον Ελληνικό λαό επειδή υποσχέθηκε μεγάλες παροχές, καλλιέργησε ελπίδα με λαϊκισμό και επέλεξε για αρκετούς μήνες να διαπραγματευτεί χωρίς όμως σοβαρές κοστολογημένες εναλλακτικές προτάσεις. Στο εσωτερικό είναι αντιμέτωπος με το κίνημα της γραβάτας των αγροτών των ανέργων και φυσικά όλων των εξαπατημένων ψηφοφόρων του. Κανένα βέβαια κίνημα από αυτά που διαμαρτύρονται για το ναυάγιο του ασφαλιστικού δεν έχει κοστολογημένη αντιπρόταση σε αυτό που ψηφίστηκε τον Ιούλιο με το μνημόνιο ΙΙΙ.
Άρα είναι η εφαρμογή ανόητε ή τελικά είναι η έλλειψη ενιαίας αποτελεσματικής συναινετικής πολιτικής των κοινοβουλίων της Ευρώπης απέναντι στα μεγάλα προβλήματά της; Τόσο ο κ. Τσίπρας όσο και ο κ. Σόιμπλε έχουν το ίδιο πρόβλημα. Έλλειμμα σοβαρής πολιτικής πρότασης και έλλειμμα ειλικρίνειας απέναντι στους ψηφοφόρους τους.
Αναδημοσίευση από το liberal.gr