Γράφει ο Χρήστος Κ.
Χαλαζιάς
Ένα από τα σημαντικότερα θέματα
που απασχολεί τη διεθνή συζήτηση, κυρίως στις ανεπτυγμένες χώρες, αποτελεί, η θέση
της γυναίκας αναφορικά στις αποδοχές και το ποσοστό των γυναικών στις
μεσαίες και ανώτερες διοικητικές θέσεις ευθύνης ή λήψης πρωτοβουλιών,
συγκριτικά με τα αντίστοιχα του ανδρικού φύλου.
Μέχρι και στον πρόσφατο τελικό
ποδοσφαίρου στο Μουντιάλ γυναικών το κυρίαρχο σλόγκαν ήταν το “Equal Pay”.
Πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι με
τους σημερινούς ρυθμούς η σύγκλιση είναι εφικτή σε 202 χρόνια περίπου.
Ένα από τα εργαλεία, όχι μόνο ως
παρακίνηση που αφορά το μισό του πληθυσμού, αλλά και ως μέσο δέσμευσης για την
εφαρμογή της αρχής της ίσης μεταχείρισης, των ίσων ευκαιριών ανεξαρτήτου φύλου
και την εξάλειψη των φαινόμενων διακρίσεων λόγω φύλου, είναι η ποσόστωση
(female quota).
Η συζήτηση για τη θέση της
γυναίκας, τα τελευταία χρόνια, επεκτείνεται και στο χώρο της Πολιτικής.
Είναι αποτελεσματικό εδώ, το εργαλείο της ποσόστωσης;
Στον Νομό μας (σ.σ.
Αιτωλοακαρνανία), παρά τις πολύ καλές επιλογές γυναικών, σχεδόν σε όλα τα
ψηφοδέλτια, το εν λόγω εργαλείο, όχι μόνο δεν βοήθησε να εκλεγεί εκπρόσωπος του
γυναικείου φύλου αλλά και δεν εμπόδισε την ολοκληρωτική επικράτηση, εκ νέου,
του ανδρικού.
Βέβαια, για να είμαστε και
δίκαιοι, η ευθύνη βαραίνει περισσότερο τα κόμματα με τις περισσότερες
βουλευτικές θέσεις. Γιατί άραγε οι Μπλε δεν εκλέγουν σχεδόν ποτέ γυναίκα; Είναι
ζήτημα ιδεολογίας; Η γυναίκα δεν διανοείται να αναζητήσει νέο ρόλο και να
παρεκκλίνει από τις παραδοσιακές αρμοδιότητές της; Υπάρχουν άγραφοι νόμοι που
επιδρούν καταλυτικά; Αλλά και στον προοδευτικό και αριστερό χώρο τι συνέβη;
Μετά από μια δωδεκαετία, η γυναικεία εκπροσώπηση θυσιάστηκε στο βωμό της
διεύρυνσης και των τοπικιστικών ανταγωνισμών;
Περίεργο που μικρότερα κόμματα τα
πήγαν καλύτερα ποιοτικά, αλλά χωρίς αντίκρισμά λόγω του συνολικού ποσοστό τους.
Λαμβάνοντας υπόψη τα αποτελέσματα
της Κυριακής, για να αντιμετωπιστεί η ¨ευνοϊκή¨ συμπεριφορά προτίμησης του
εκλογικού σώματος (ανδρών & γυναικών) της Αιτωλοακαρνανίας προς το ανδρικό
φύλο - με βάση το ισχύον σύστημα των max 2 ψήφων - θα έπρεπε να εφαρμοστούν (σε
ρεαλιστικά σενάρια κατανομής εδρών) υποχρεωτικές ποσοστώσεις πάνω από 70%, ώστε
τουλάχιστον μία από τις επτά βουλευτικές θέσεις να καταληφθεί από γυναίκα.
Προφανώς, όχι μόνο δεν είναι εφικτή μια τέτοια πρόταση αλλά δεν στέκει και από
πολλές απόψεις.
Τι συμβαίνει πραγματικά;
Ζούμε σε μια περιοχή με βαθιά
ριζωμένες, παγιωμένες και ασυνείδητες προκαταλήψεις για τη θέση των δύο φύλων;
Το εύκολο θύμα είναι η γυναίκα.
Αλλά σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι μόνο αυτό. Θύμα θα είναι και ο τρόπος με
τον οποίο ασκείται η Πολιτική, με άμεσες συνέπειες για τον τόπο μας.
Εκτός αν πρόκειται για στατιστική
σύμπτωση. Για τον έναν ψήφο επιλέξαμε τους ίδιους άνδρες, ενώ για την άλλη ψήφο
επιλέξαμε διαφορετικές γυναίκες. Παίζει και αυτό.
Με τα μαθηματικά άλλωστε, δεν
μπορείς να τα εξηγήσεις … όλα;