Στα πλαίσια της Παγκόσμιας Ημέρας
της Ελληνικής γλώσσας, στις 9 Φεβρουαρίου 2020, οι μαθητές της ΣΤ΄ τάξης του
6ου δημοτικού σχολείου Μεσολογγίου, συγκέντρωσαν λέξεις της
αρχαίας ελληνικής γλώσσας που χρησιμοποιούνται
στο καθημερινό μας λεξιλόγιο!
Για τη συγκεκριμένη δράση η διευθύντρια
του σχολείου, Φωτεινή Ντάνου μας είπε: «Οι μαθητές ανακάλυψαν έτσι τον
πλούτο της ελληνικής γλώσσας, "το σημαίνον και το σημαινόμενο"
, διαπιστώνοντας την αναγκαιότητα να διατηρήσουμε ανόθευτη τη ταυτότητα της
γλώσσας μας στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης και
της ευκολίας, καθώς και τη σπουδαιότητα να συντηρήσουμε τις τοπικές
μας διαλέκτους (ντοπιολαλιά), οι οποίες σηματοδοτούν το πολιτισμικό υπόβαθρο
της κάθε περιοχής της χώρας μας.
Έτσι, λέξεις και εκφράσεις όπως:
 |
| Φωτεινή Ντάνου: "Οι μαθητές ανακάλυψαν έτσι τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας, "το σημαίνον και το σημαινόμενο" , διαπιστώνοντας την αναγκαιότητα να διατηρήσουμε ανόθευτη τη ταυτότητα της γλώσσας μας στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης και της ευκολίας, καθώς και τη σπουδαιότητα να συντηρήσουμε τις τοπικές μας διαλέκτους (ντοπιολαλιά), οι οποίες σηματοδοτούν το πολιτισμικό υπόβαθρο της κάθε περιοχής της χώρας μας." |
επ΄ουδενί, εν τούτοις, εν
τω μεταξύ, διότι, οψόμεθα, εισακούστηκε, ωτορινολαρυγγολόγος, αφειδώς,
αρειμανίως, ετεροχρονισμένα, ετεροθαλής, εκ των προτέρων, εκ των υστέρων,
υστερόγραφο, επί πλέον, επομένως, εν κατακλείδι, παντοιοτρόπως, υποκύπτω,
ανατρέχω, στο επανειδείν, παν μέτρον άριστον, δια βίου μάθηση, ο κύβος ερρίφθη,
και τόσες άλλες...
Η έρευνα που έκαναν οι μαθητές
μας για τη συγκέντρωση και την καταγραφή του παραπάνω υλικού, τους ενθουσίασε
και τους χαροποίησε που τα αρχαία ελληνικά "ρέουν" τόσο αβίαστα στην
καθημερινότητά μας!
Αρκεί να σημειώσω, ότι, σύμφωνα
με τον Κ. Ι. Δεσποτόπουλο "...Με την έξοχη αυτή μουσικότατη και
γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα
αντικείμενα των αισθήσεων, χορήγησε ο ελληνικός λαός στις γλώσσες τψν λαών της
Ευρώπης ή και των άλλων ηπείρων τις πρόσφορες λέξεις για την έκφραση των
βασικών εννοιών και λειτουργιών του πνευματικού βίου. Με τη σεβάσμια αυτή
γλώσσα κατόρθωσε ο ελληνικός λαός να κρατήσει της συνείδηση της ιστορικής
συνέχειας, ακόμη και στους αιώνες της υπό τους Οθωμανούς δουλείας του, με τη
σωστή εξάλλου τότε συμπαράσταση της θρησκείας του.Η θεσπέσια αυτή γλώσσα, ιερό
κειμήλιο και ζείδωρο νάμα του ελληνισμού, παραμελείται σήμερα και παραμερίζεται
πολλαπλά και παραμορφώνεται και φτωχάινει στον ίδιο τον ελλαδικό χώρο..."»