Θέλω να γράψω κάτι... θέλω να
γράψω κάτι γιατί είναι τόσο έντονη η θλίψη και η οργή μέσα μου, που νιώθω πως,
αν δε τη βγάλω με κάποιο τρόπο, θα σκάσω.
Θλίψη για το φίλο και συνάδελφο που
έφυγε μ’ αυτόν τον τρόπο, τόσο αναπάντεχα, τόσο νωρίς, τόσο άδικα.
Θλίψη για
τις δύο γυναίκες που άφησε πίσω του μόνες, τη στιγμή που τον είχαν περισσότερο
ανάγκη: τη σύζυγο και την κόρη του, που ακόμα δεν μπορούν να δεχτούν την ιδέα
ότι δε θα ξαναδούν ποτέ τον πιο δικό τους άνθρωπο.
Θλίψη για την υπόλοιπη
οικογένεια που έχασαν γιο και αδερφό.
Θλίψη για όλους μας, γιατί σήμερα
θρηνούμε το φίλο, το συνάδερφο, το γείτονα, αλλά αύριο ίσως θρηνήσουμε το δικό
μας άντρα, το δικό μας παιδί, τον δικό μας αδερφό, το δικό μας πατέρα.
Και οργή... μεγάλη οργή γι’ αυτή
την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας και ωθεί τους ανθρώπους να καταφεύγουν
σε τέτοιες ακραίες πράξεις, γιατί νιώθουν ότι χάνουν το σημαντικότερο πράγμα
για την ανθρώπινη ύπαρξη –την αξιοπρέπειά τους.
Οργή για την –ολοφάνερα πια - παρηκμασμένη
κοινωνία μας, στην οποία, ενώ οι περισσότεροι είναι άνεργοι, άλλοι δε
χορταίνουν να μαζεύουν λεφτά. Είναι γνωστό στην πόλη μας –οι καταγγελίες κάθε
μέρα όλο και πληθαίνουν- ότι τα περισσότερα ιδιαίτερα μαθήματα τα έχουν οι μόνιμοι
καθηγητές και όχι οι αδιόριστοι. Αν το κράτος και η δική μας κοινωνία, δεν
ανεχόταν και δεν υποδαύλιζε αυτό το φαινόμενο ίσως, λέω ίσως, ο Δημήτρης σήμερα
να ήταν εδώ.