Γράφει ο Βασίλης Πάικος
Δημοσιογράφος
Η αξιολόγηση θα μπορούσε και θα έπρεπε να έχει κλείσει από τον Οκτώβριο- Νοέμβριο του ‘15, κι όχι να σέρνεται ως τον Απρίλη του ‘16, και βάλε. Πρόκειται για κεντρική γραμμή των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Και, περισσότερο, για σταθερό «μότο» πολλών σχολιαστών, των γνωστών.
Και, εδώ που τα λέμε, δίκιο έχουν. Πράγματι θα μπορούσε να έχει κλείσει από το περασμένο Φθινόπωρο η αξιολόγηση. Υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι η Κυβέρνηση θα είχε δεχθεί τα πάντα, με το που ανέλαβε την εξουσία, μετά τις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου. Αν δεν κουβέντιαζε καν τις απαιτήσεις των δανειστών. Τις υιοθετούσε και τις εφάρμοζε ασυζητητί.
Αυτό θα ήθελαν οι ενιστάμενοι; Αν είναι αυτό που θα ήθελαν ας το πουν καθαρά. Και ας αποφεύγουν τις ασαφείς και «βολικές» γενικότητες. Δεν τους τιμούν. Και, στην τελική, δεν πείθουν κανέναν.
Η Κυβέρνηση Τσίπρα επέλεξε λοιπόν την άλλη οδό. Προτίμησε να διαπραγματευτεί, και να διαπραγματευτεί σκληρά, προκειμένου να πετύχει ό,τι καλύτερο μπορεί. Έστω κι αν καθυστερήσει η αξιολόγηση. Διαπραγματεύεται άραγε καλά, σωστά, επιδέξια; Κανείς δεν μπορεί να το πει με βεβαιότητα. Αν δεν είσαι μέσα στα κονκλάβια, εκεί στο Χίλτον. Από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, μπορείς ίσως να κάνεις κάποιες σκέψεις, αλλά ως εκεί. Αν μάλιστα βασιστείς στα εκ των «διαρροών» ρεπορτάζ της πυρκαγιάς, μάλλον την πάτησες. Κινδυνολογούν, στην πλειονότητά τους, συστηματικά, διαμορφώνοντας ατμόσφαιρα είτε ολοκληρωτικής καταστροφής, είτε ναυαγίου. Στην ίδια ακριβώς γραμμή εδώ και μήνες, σταθερά και μονότονα. Ας περιμένουμε λοιπόν το αποτέλεσμα και θα δούμε. Τότε θα μπορέσουμε να κρίνουμε με ασφάλεια. Ως ένα βαθμό, τουλάχιστον.
Ως ένα βαθμό… Δεδομένου ότι το αποτέλεσμα συναρτάται, βεβαίως, με τις δεξιότητες του διαπραγματευτή. Συναρτάται όμως και με τους συσχετισμούς δυνάμεων. Ίσως περισσότερο με τους συσχετισμούς. Και με τις αξιώσεις της ισχυρότερης πλευράς. Ε, και πώς να το κάνουμε, ισχυρότεροι εν προκειμένω (και πάντα), είναι οι δανειστές. Πολύ περισσότερο που, σ’ αυτή τη φάση, έχουμε το ΔΝΤ απέναντί μας με τις δικές του, τις εντελώς ιδιαίτερες επιδιώξεις. Το, ακόμη, εκτός προγράμματος ΔΝΤ, το οποίο δεν αισθάνεται καν ότι δεσμεύεται από τη συμφωνία του περασμένου Ιουλίου. Και ζητά, ως εκ τούτου την Άρτα με τα Γιάννενα, πέραν των συμφωνηθέντων. Ασκώντας πολλαπλώς πιέσεις, εκτός από μας και προς τους ευρωπαίους δανειστές. Πατώντας στην «ανάγκη» τους. Στη βεβαιότητα δηλαδή πως το θέλουν, πως το χρειάζονται ανυπερθέτως στο πρόγραμμα. Οπότε το Ταμείο θέτει το δίλημμα που σκοτώνει. Ή θα ματώσουν, μέχρι αποστραγγίσεως, οι έλληνες. Ή θα δεχτούν οι ευρωπαίοι δανειστές την δραστική απομείωση του Χρέους. Όπου το μεν πρώτο δεν θέλουμε και δεν θα μπορούσαμε να το δεχτούμε εμείς. Όσο για το δεύτερο εμφανίζονται, ακόμη, απρόθυμοι προς τούτο οι ευρωπαίοι.
Ε κάπου εκεί βρισκόμαστε σήμερα. Και μας μένουν ακόμη κάπου τέσσερις εβδομάδες. Σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Κι άντε να δούμε πως και που θα καταλήξει η παρτίδα.
Το βέβαιο είναι, κι αυτό έχει τη σημασία του, πως ο Αλέξης Τσίπρας και η Κυβέρνησή του, διεξάγουν σήμερα δραματικά πολυμέτωπο αγώνα. Περικυκλωμένοι από τόσα και τέτοια προβλήματα, όσα δεν αντιμετώπισε, μαζεμένα, ποτέ καμιά ελληνική κυβέρνηση τις τελευταίες δεκαετίες. Κάποια από τα οποία μάλιστα, εκτός προγράμματος και πέραν πάσης προβλέψεως. Όπως το προσφυγικό, το μέγιστο ίσως όλων. Κι όποιος νομίζει πως το ένα δεν έχει σχέση με το άλλο, πως το ένα δεν επηρεάζει και δεν επηρεάζεται από το άλλο, μάλλον είναι μακριά νυχτωμένος.
Προβλήματα, ανάμεσα στα οποία, η ακραία, η εμμονική επιθετικότητα των περισσότερων μέσων ενημέρωσης (με τα κανάλια στην εμπροσθοφυλακή της πανστρατιάς), δεν είναι το ελαφρότερο. Ούτε το πιο εύκολα διαχειρίσιμο. Βλέπετε, σήμερα, τα αφεντικά τους έχουν ένα λόγο παραπάνω να πολεμούν, μέχρις εξοντώσεως, τον Τσίπρα. Ποιον λόγο; Άσε, ξέρουν αυτοί…
Αναδημοσίευση από τον athina984.gr