 |
| Βασική προϋπόθεση είναι η ανασύνταξη του λαού της Αριστεράς και όχι τα διάφορα σενάρια για δήθεν κάλυψη του λεγόμενου κεντροαριστερού χώρου. |
Γράφει ο Σπύρος
Τζόκας
Πανεπιστημιακός –
Συγγραφέας
Το αποτέλεσμα στις εθνικές
εκλογές της 7ης Ιουλίου αποτέλεσε το τέλος ενός προδιαγραμμένου κύκλου. Είναι
βέβαιο ότι σύντομα θα επιβεβαιωθεί και η λαϊκή ρήση «Δρυός πεσούσης, πας ανήρ
ξυλεύεται». Θα ξαναδούμε τους περιφερόμενους κυρ Παντελήδες, που συνεργάστηκαν
με τον ΣΥΡΙΖΑ, να κουνούν το δάχτυλο και να ξανανεβαίνουν στο άρμα της
εξουσίας, με τον τρόπο που μπαίνουν οι αρουραίοι στα καράβια - νύχτα, από τους
κάβους με τους οποίους είναι δεμένο το πλοίο στο λιμάνι. Αυτό έτσι και αλλιώς
είναι ένα έργο που έχουμε δει πολλές φορές. Τι ακριβώς όμως έχει μεσολαβήσει
από το τότε μέχρι τώρα, τέσσερα και πλέον χρόνια;
Τα γεγονότα που προηγήθηκαν
μοιάζουν σαν μια μικρή ιστορία, μια ελληνική ιστορία. Ξεκίνησε λίγο πριν, αλλά
κορυφώθηκε τότε, στις 5 Ιουλίου του 2015. Συμβολική μέρα που πρόκειται να
γραφτεί στις μεγάλες στιγμές του ελληνισμού, αλλά και στις μαύρες σελίδες της
σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του τόπου. Τότε ο ελληνικός λαός είπε το μεγάλο
ΟΧΙ και τότε διαστρεβλώθηκε με απίστευτη ευκολία και με περισσή δειλία η κρίση
και η βούλησή του.
Τότε και η κυβέρνηση της «πρώτης
φοράς αριστερά» υποχωρεί και προσχωρεί στο μνημονιακό μπλοκ των δανειστών.
Εκπληκτικό και ίσως απρόσμενο το αποτέλεσμα: Η συντριπτική πλειονότητα των
Ελλήνων αντιστάθηκαν σε μια πρωτοφανή τρομοκρατία. Τότε η Αριστερά κέρδισε την
πιο γενναιόδωρη στήριξη που μπορεί ποτέ να δώσει λαός σε κυβέρνηση: 62% με
κλειστές τράπεζες!, κι αυτή τη στήριξη τη σπατάλησε μέσα σε μια βδομάδα
αποδεχόμενη το (χειρότερο από το Σχέδιο Γιούνκερ) τρίτο Μνημόνιο. Τότε μπορεί
αυτό να το έκανε με δάκρυα στα μάτια, αλλά τα κοινωνικά αποτελέσματα είναι
ανάλογα με αυτά των κυβερνήσεων που «αγαπούν» την τρόικα: Ερήμωση της χώρας, τα
παιδιά στο εξωτερικό, τσακισμένες ζωές, προοπτική ενός ατέλειωτου
«μεταμνημονιακού» χειμώνα.
«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι
αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα...» Λιπόψυχοι «σύντροφοι», που φοβούνταν
για τις καταθέσεις τους, αλλά και άλλοι που σιωπούσαν όταν όλο το κυρίαρχο
πολιτικό προσωπικό οργάνωνε την επίθεσή του να φοβίσει τον ελληνικό λαό.
Σιωπούσαν και κρύβονταν όταν όλοι γινόμασταν μάρτυρες μιας πρωτοφανούς
επιχείρησης κατατρομοκράτησης. «Δεν θα έχουμε τρόφιμα, φάρμακα και πετρέλαιο.
Θα βγάλουμε ουρίτσες και καρκίνους αν δεν συμφωνήσουμε για την ξεφτίλα μας.
Μετεωρίτες θα πέσουν στα κεφάλια μας... ή υπογράφουμε τη δήλωση υποταγής ή
γινόμαστε ζόμπι».
Και όμως, ο ελληνικός λαός δεν
παραδόθηκε στους νόμους των κλεφτών, δεν συμφώνησε για την ξεφτίλα του.
Τρομοκρατία από τη μια πλευρά και πείσμα και αγώνας από την άλλη. Είπε ΟΧΙ. Η
απίθανη νίκη, τα πανηγύρια και μέσα σε λίγα λεπτά η συντριβή (...) «γιατί αυτό
το κάλεσμα στο Μέγαρο Μαξίμου;». Τώρα που η Ιστορία μάς κάνει την τιμή να μας
φιλοξενήσει στα σαλόνια της... και να μας εξομολογηθεί; Τώρα; Γιατί σύντροφοι;
Το νήμα ξετυλίγεται και ο
βασιλιάς είναι πια γυμνός. Μια βιολογική γενιά συναντά μόνο ελάχιστες τέτοιες
ιστορικές ευκαιρίες. Η δική μας την έχασε την ευκαιρία. Πάλι για Βάρκιζες θα
συζητάμε, αν βέβαια κάποιοι έχουν το κουράγιο. Και όμως δεν έχουμε άλλη
επιλογή. Οφείλουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα, προετοιμάζοντας την επόμενη
ιστορική ευκαιρία για την επόμενη γενιά. Και τότε δεν πρέπει να νικηθούμε.
«Κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ
βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς», καθώς η Ιστορία μάς πέταξε για άλλη
μια φορά στα μούτρα τη «διδαχή» της. Πάντα έτσι συμβαίνει... αυτοί που
λοιδορήθηκαν σαν τρελοί από τους σύγχρονούς τους και συκοφαντήθηκαν ως
ανεύθυνοι ήταν αυτοί που άλλαξαν τα πράγματα. Εκείνοι που δεν λάτρεψαν τη
σιγουράντζα και δεν βάδισαν στον έτοιμο δρόμο έθεσαν τη σφραγίδα τους στην
αξιοπρέπειά μας... Μας το θυμίζουν τα κόκκινα σημάδια στο Σκοπευτήριο της
Καισαριανής. Πάντα από αίμα. Αίμα κόκκινο, κατακόκκινο.
Εξάλλου το βιώνουμε καθημερινά
ότι κονταίνει τους ανθρώπους η καταφυγή στο ατομικό βόλεμα, στο πρωτόκολλο μιας
δημοκρατίας ανάπηρης, η αδιαφορία για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Όλα αυτά μας
κρύβουν τον ήλιο, δεν μας πάνε λίγο ψηλότερα. Να πάμε λίγο ψηλότερα με
ανυποχώρητες αξίες που δοκιμάζονται και σε δοκιμάζουν. Είναι ώρα να
συνομιλήσουμε με τη συνείδησή μας.
Στη συνομιλία αυτή δεν πρέπει να
παραβλέψουμε όλα αυτά που καθημερινά αντικρίζαμε και προκαλούσαν οργή για την
απίστευτη δυσαρμονία λόγων και έργων, όπως:
* Η απόπειρα εφαρμογής ενός
ακραίου νεοφιλελεύθερου προγράμματος που προέβλεπε το τρίτο Μνημόνιο, το οποίο
αποδέχθηκε η κυβέρνηση το 2015.
* Κάποιο νεφελώδες «παράλληλο
πρόγραμμα» που θα εξουδετέρωνε τις επιπτώσεις των μνημονιακών μέτρων.
* Το φούσκωμα και στη συνέχεια
το ξεφούσκωμα των σκανδάλων, με την αμετροέπεια που προκαλούσε.
* Ο πρωτοφανής και εξηγήσιμος
συνωστισμός στα γενέθλια του γηραιού Λιβάνη!!!
* Η αναιτιολόγητη απομάκρυνση
του Φίλη, όταν «συγκρούστηκε» με την εκκλησία και ο μετέπειτα συμβιβασμός...
* Το super market στην
κυβέρνηση με το βόλεμα κάθε αναξιοπαθούντος και την υπουργοποίηση των εκάστοτε
προθύμων...
*Η αναζήτηση «επιφανών»
τραγουδιστών - καλλιτεχνών και λοιπά για να δώσουν αίγλη στο ψηφοδέλτιο, οι
οποίοι και εκλέγονταν σε βάρος σπουδαίων, αλλά σεμνών ανθρώπων. (Βλ. για
παράδειγμα την περίπτωση Πλουμπίδη).
* Ο συναγελασμός υποψηφίου
ευρωβουλευτή με φασίστα ρασοφόρο χωρίς συνέπειες!!!
* Οι επικοινωνιακοί
ακροβατισμοί στην τραγωδία στο Μάτι...
* Η απόπειρα δωροδοκίας με τη
λεγόμενη «13η σύνταξη»...
* Η καταγγελία όλων των
δημοσκοπήσεων ως στημένων πλην εκείνων που ευνοούσαν την κυβέρνηση και η τελική
πλάνη.
*Η επιβράβευση συμπεριφορών
ανοίκειων για τη δική μας Αριστερά.
*Η οικειοποίηση μιας τρυφηλής
ζωής από επιφανή στελέχη, αναντίστοιχης με αυτή των λαϊκών στρωμάτων.
* Η απομάκρυνση του
παραδείγματος και η αμφισβήτηση του ηθικού πλεονεκτήματος που ήταν το υπερέχον
στοιχείο της Αριστεράς.
* Η διαπλοκή με την ολιγαρχία,
όπως εκφράστηκε με τις υπόγειες διασυνδέσεις κυβερνητικών και παρατρεχάμενων με
κορυφαίους παράγοντες του πλούτου στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
* Η απομάκρυνση της κυβέρνησης
από το κόμμα και ο ελιτισμός που την διακατείχε.
* Η χλεύη και η ειρωνεία προς
τους πρώην συντρόφους της...
* Το εγώ και όχι το εμείς
στους λόγους του ηγέτη, αναντίστοιχο με το ήθος της Αριστεράς.
* Ο συγχρωτισμός με κάποια
κεντροαριστερά λαμόγια και η αναζήτηση του χαμένου χρόνου.
* Οι θριαμβολογίες για την
υπέρβαση των παράλογα υψηλών υφεσιακών πρωτογενών πλεονασμάτων!!! Απίστευτο για
αριστερή κυβέρνηση!!!
* Οι στενές - αδελφικές
σχέσεις με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και την Αίγυπτο και τα αγαπητιλίκια με τη
Μέρκελ...
* Οι παράξενες σχέσεις με την
ολιγαρχία του πλούτου που εκφράστηκε και στο ευρωψηφοδέλτιο...
* Η ταύτιση με κάποιους
διανοούμενους της Κεντροαριστεράς του Σημίτη, που αρέσκονται στην αναθεώρηση
της Ιστορίας και λοιδωρούν καθετί εθνικό και προσχωρούν πάντα στις εξουσίες...
* Πολλά ακόμα, αλλά και ο
νεοφιλελευθερισμός που έχει εισχωρήσει παντού, ακόμα και στα πιο φτωχά
νοικοκυριά και μάλιστα με τη σύμφωνη γνώμη των ενοίκων. Και είναι πιο ελκυστικός
από τις φωνές των παλαιάς κοπής αριστερών, που δεν έχουν καταφέρει να φέρουν
στον εαυτό τους τις αλλαγές που επαγγέλλονται.
Το κυριότερο από όλα αυτά όμως
είναι η ίδια φυσιογνωμία της Αριστεράς, θα έλεγα η ψυχή της Αριστεράς και ό,τι
αυτή συμβολίζει. Το είδαμε τις τελευταίες δεκαετίες, όταν η Αριστερά
-εγκλωβισμένη στον λαβύρινθο των πολιτικών για την «ταυτότητα»- έχασε από τον
ορίζοντά της τον βασικό στόχο: την κοινωνική αλλαγή, τη ριζοσπαστική κριτική
του τρόπου παραγωγής, διανομής και κατανάλωσης, αλλά και την αντιμετώπιση των
βασικών συνεπειών της παγκοσμιοποίησης, με πρώτη την έκρηξη των ανισοτήτων.
Η εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου
προγράμματος που προέβλεπε το τρίτο Μνημόνιο που υπέγραψε τον Ιούλιο 2015 ήταν
η αρχή. Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ απεμπόλησε το όραμά της, ενέδωσε στις αστικές πιέσεις για
«εκσυγχρονισμό» και τελικά έγινε μια άλλη. Ξένη από τον εαυτό της, ξένη από
τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσε. Ξένη και από την Ιστορία της,
την οποία δεν θέλησε να αντιμετωπίσει κριτικά. Ξένη σε έναν ξένο
(καπιταλιστικό) κόσμο που θέλησε να οικειοποιηθεί και να τον κάνει δικό της.
Η Αριστερά φοβήθηκε να θέσει το
θεμελιώδες ερώτημα: Εάν -όπως αποδεικνύεται- η εγγενής λογική του καπιταλισμού
γεννά όλο και μεγαλύτερη ανισότητα και αντιμάχεται όλο και περισσότερο τη
δημοκρατία, γιατί να μη θέσουμε το καθήκον για το ξεπέρασμα του ίδιου του
καπιταλισμού; Και στη συνέχεια να προσπαθήσει να εκπονήσει ένα ρεαλιστικό και
χειροπιαστό πολιτικό πρόγραμμα που να δείχνει προς την έξοδο απ’ αυτόν.
Αντίθετα, η Αριστερά υιοθέτησε τη λογική της κυβερνησιμότητας και της
διαχειρισιμότητας.
Έτσι ο λαός της Αριστεράς
αποδιοργανώθηκε, ηττήθηκε, έπαψε να πιστεύει, τσαλακώθηκε ακόμα και το ηθικό
πλεονέκτημα για το οποίο καυχιόταν και οδηγήθηκε στον μαρασμό. Χωρίς ηθικό,
χωρίς πίστη, χωρίς ελπίδες και προσδοκίες ήταν αδύναμος να αντισταθεί στη
λαίλαπα της Δεξιάς και να συγκροτήσει ισχυρό και ανθεκτικό κοινωνικό μέτωπο.
Έμοιαζε σαν να αποσύρθηκε ο λαός της Αριστεράς ή να μετακόμισε, γεγονός που
εξηγεί και την επέλαση της Δεξιάς χωρίς αντίσταση. Μόνο ένας φαινόταν να παίζει
μπάλα στο γήπεδο, η Δεξιά. Ο λαός της Αριστεράς που πάντα ήταν έμπλεος
αισιοδοξίας και πίστης, που κοιτούσε το μέλλον και οραματιζόταν ήταν τώρα
υποχρεωμένος να διαχειριστεί ένα μίζερο και διαρκές παρόν.
Με αυτά και με άλλα φτάσαμε ως
εδώ. Φτάσαμε, δηλαδή, στο θλιβερό σημείο που μια απαξιωμένη Δεξιά, έτοιμη για
το «χρονοντούλαπο» βρέθηκε να κατακτά μια πολύ μεγάλη εκλογική νίκη. Και αυτός
ο άνθρωπος που τρολάραμε μέχρι χθες, που δεν έκρυψε τις θατσερικές του προτιμήσεις
έγινε ο μεγάλος και αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Δεξιάς.
Οι ελπίδες μας στην επόμενη
γενιά. Βασική προϋπόθεση για την κοινωνική άμυνα και την αντεπίθεση είναι η
ανασύνταξη του λαού της Αριστεράς και όχι τα διάφορα σενάρια που ακούγονται για
ακόμα δεξιότερη μετατόπιση και δήθεν κάλυψη του λεγόμενου κεντροαριστερού
χώρου.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «ΗΑΥΓΗ»