Γράφει ο Γιάννης Δακαλάκης
Η Ακακία Κορδόση πριν λίγες ώρες «έφυγε» για πάντα από κοντά μας αφήνοντας πίσω της ένα μεγάλο έργο που ήταν συνέχεια της μεγάλης Μεσολογγίτικης Πολιτιστικής κληρονομιάς.
Δεν την γνώρισα χθες, ούτε προχθές. Πριν 55 ολόκληρα χρόνια πραγματοποιούσαμε μια πρωτόγνωρη, για τα τότε δεδομένα, πολιτιστική εκδήλωση εκθέτοντας τα πρώτα της έργα ζωγραφικής στο Δημαρχείο της πόλης μας. Από εκείνη την ημέρα η Ακακία υπήρξε προσωπική μου φίλη και μαζί προχωρούσαμε και οργανώναμε πολιτιστικές εκδηλώσεις μέσα από Συλλόγους και φορείς στους οποίους μετείχε πάντα ακούραστη, ευδιάθετη, χαμογελαστή. Δεν την κατέβαλε κανένα προσωπικό της πρόβλημα, ίσως γιατί είχε οπλιστεί με ψυχικά αποθέματα άγνωστα στους πολλούς ανθρώπους. Και εμείς παίρναμε μαθήματα από τη δική της δύναμη, όντες αδύναμοι μπροστά στα όποια απλά καθημερινά γεγονότα μας συνέβαιναν.
Οι τιμητικές διακρίσεις της είναι άπειρες. Ξεχώριζε όμως κάποιες απλές, ζεστές και ανθρώπινες χειρονομίες που την έκαναν ευτυχισμένη. Κοντά στους ανθρώπους που την αγαπούσαν και τους αγαπούσε, πίστευε ακράδαντα ότι η κάθε μας λέξη, κάθε μας φιλικός χαιρετισμός, κάθε λόγος τιμητικός, έβγαινε μέσα από τα βάθη της ψυχής μας γιατί τον πιστεύαμε, γιατί τον νιώθαμε, γιατί ξέραμε ότι ήταν για τη δική μας Ακακία. Ένα από αυτά τα απλά, ανθρώπινα και ζεστά βραδινά, ήταν αφιερωμένο σ’ αυτήν από ένα κοινό μας φίλο τον αείμνηστο Χρήστο Κωνσταντίνου Διευθυντή, Ιδρυτή και Εκδότη των «ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΤΙΚΩΝ ΧΡΟΝΙΚΩΝ» στα οποία υπήρξε όλα της τα χρόνια συνεργάτης. Μίλησα για το έργο της, την προσωπικότητά της, την αγάπη της για το Μεσολόγγι, για τη θάλασσα που ανέπνεε την αύρα της τη δροσερή, ανοίγοντας το παράθυρό της.
Δεν μίλησα πολύ. Άλλωστε η Ακακία δεν χρειαζόταν πολλά. Μιλούσε και θα μιλάει για πάντα το έργο της που τέλειωσε, αλλά τελειωμό δεν είχε και δεν θα έχει. Πως μπορεί να τελειώσει το έργο του ένας ερωτευμένος με το Μεσολόγγι; Η Ακακία ήταν πάντα νέα και πάντα ερωτευμένη με τους ανθρώπους της αμπολιάς, με τους ψαράδες της κάτω αγοράς και τους ξωμάχους της πάνω αγοράς, τους μεροκαματιάρηδες και τους ανθρώπους του καφενείου που έλυναν τα προβλήματα τους …συζητώντας έστω φωναχτά, με τους ανθρώπους που τους γνώριζε και τους καλούσε ακόμη και με τα …παρατσούκλια τους. Γι’ αυτούς όλους έγραφε, έγραφε για το Μεσολόγγι.
Ακακία θα μας λείψεις πολύ, θα λείψεις σε όλους, θα λείψεις στο Μεσολόγγι.
Η Ακακία κι’αν έφυγε από κοντά μας, ζει μέσα στην καρδιά μας.
Ιερή Πόλη Μεσολογγίου / 26-3-15 / ημέρα «αναχώρησης» της Ακακίας
