Ακούμε τις τελευταίες ημέρες ότι η «λαϊκή» Δεξιά επιτίθεται κατά της κυβέρνησης για την οικονομική πολιτική. Μαζί, λέει, είναι και το «λαϊκό» ή «πατριωτικό» ή «παπανδρεϊκό» ΠΑΣΟΚ που ασκεί σφοδρή κριτική με την πρώτη ευκαιρία για σειρά θεμάτων κυρίως οικονομικής φύσεως.
Και σα να μην έφταναν όλοι αυτοί έρχεται και η «λαϊκή» Αριστερά, οι έτσι κι αλλιώς «λαϊκοί» Ανεξάρτητοι Έλληνες και πάει λέγοντας.
Όλοι τους ομνύουν στο όνομα του ελληνικού λαού, δηλαδή των ψηφοφόρων. Ενίοτε εμφανίζονται πιο πατριώτες από τους υπόλοιπους οι οποίοι είναι τεχνοκράτες, χαρτογιακάδες, άκαρδοι, ανθέλληνες, σκληροί, όργανα της τρόικας και μια σειρά από άλλους χαρακτηρισμούς πολύ πιο «σεξουαλικούς». Η πλάκα είναι ότι πολλοί από αυτούς που κάνουν σήμερα κριτική επί παντός του επιστητού έχουν ασκήσει εξουσία στο παρελθόν.
Για παράδειγμα, ο Νικήτας Κακλαμάνης. Περιμένει ακόμη, όπως είπε να του απαντήσει ο Στουρνάρας για τους φόρους. Μα αυτός ως υπουργός Υγείας δεν συνέβαλε ή τουλάχιστον δεν ευθύνεται για το μεγάλο φαγοπότι; Για να μην πούμε για το χάλι που παρέδωσε στο δήμο της Αθήνας.
Ο Γιώργος Ντόλιος, που τάχθηκε υπέρ της πρόταση ΣΥΡΙΖΑ για τους πλειστηριασμούς, δεν ήταν υφυπουργός, δεν άσκησε εξουσία, δεν ήταν «κολλητός» του Γιωργάκη;
Η Τζάκρη που καταψήφισε την κυβέρνηση δεν ήταν υφυπουργός; Ο Προκόπης ο προκομμένος δεν ήταν υπουργός στις κυβερνήσεις Καραμανλή; Ο Στυλιανίδης, ο Σταύρος Καλογιάννης και κυρίως ο κ. Βενιζέλος και η Ντόρα; Από τον Άρη ήρθαν όλοι αυτοί; Δεν ξέρουν για την καταστροφή της χώρας, δεν έχουν μερίδιο ευθύνης;
Εν πάση περιπτώσει, όλοι αυτοί οι «λαϊκοί» και «πατριώτες» προφανώς έχουν μεγαλύτερη και πιο αγνή αγάπη για την Ελλάδα απ’ ότι όλοι οι υπόλοιποι; Ο κακός Σαμαράς που παίρνει σκληρά μέτρα και διαπραγματεύεται με την τρόικα είναι λιγότερο Έλληνας; Έτσι συμβαίνει πάντα στη χώρα και φτάσαμε στο σημείο να την κλαίμε επειδή επί χρόνια ειπώθηκαν απίστευτα ψέματα και επικράτησε το μικροκομματικό και μικροπολιτικό συμφέρον από το συμφέρον της πατρίδας. Αλλά πιστεύαμε ότι εν μέσω κρίσης θα μπορούσε να μπει το λιθαράκι για να αρχίσουμε να λέμε αλήθειες, όχι για να καταδικάσουμε ανθρώπους αλλά για να διορθώσουμε τις αστοχίες και να πάμε παρακάτω.
Ας τολμήσουμε επιτέλους να πούμε ότι η διακυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν καταστροφική για την οικονομία, χωρίς να έχουμε το φόβο μήπως μας επιτεθεί το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Ας τολμήσουμε να πούμε ότι και ο Μητσοτάκης έκανε εγκλήματα μέσα σε τρία χρόνια στην εξουσία, χωρίς να φοβόμαστε μήπως η Ντόρα πάρει εκδίκηση.
Ας πούμε στον ελληνικό λαό ότι ο διαχειριστής, λογιστής Σημίτης τα διέλυσε όλα στη δεύτερη τετραετία του κι άφησε τα λαμόγια να ξεκοκαλίσουν ότι άφησαν οι εργολάβοι και οι προμηθευτές. Και να τα πούμε χωρίς να έχουμε φόβο μήπως οι Σημιτικοί, οι εκσυγχρονιστές πέσουν πάνω μας και μας φάνε.
Ας τολμήσουμε να πούμε ότι και στα χρόνια του Κώστα Καραμανλή κάποιοι «φωστήρες» της οικονομίας τα έκαναν μαντάρα. Χωρίς φόβο και πάθος μήπως μας την… πέσουν οι Καραμανλικοί και μας πουν προδότες της ΝΔ ή ανθέλληνες. Ας πούμε για τον επιχειρηματία με είδη κιγκαλερίας κ. Παπαθανασίου που έβλεπε το έλλειμμα 6% κι αυτό ήταν στο 15%.
Ας πούμε για όσους αντιστέκονταν όταν συγκεκριμένοι υπουργοί έλεγαν ότι πρέπει να πάρουμε μέτρα αλλιώς έρχεται το ΔΝΤ. Ίσως να ήταν καλύτερα σήμερα τα πράγματα.
Τέλος, ας μη μιλήσουμε καλύτερα για την κυβέρνηση Παπανδρέου. Εκεί επικρατεί το απόλυτο χάος. Ας τολμήσουμε να πούμε στο κόσμο για τα εγκλήματα που διέπραξαν χωρίς να φοβηθούμε μήπως μας επιτεθεί ο Βενιζέλος γιατί του… υποβιβάζουμε το «έργο» του.
Κι ας πούμε ότι και η κυβέρνηση Σαμαρά έχει κάνει λάθη, και ότι οι περισσότεροι υπουργοί πατάνε στο γραφείο τους μόνο για να πίνουν το καφεδάκι τους.
Δεν είναι κακό να συνηθίσουμε να λέμε αλήθειες, χωρίς κατ’ ανάγκη να καταλογίζουμε ευθύνες και να απειλούμε με Ειδικά Δικαστήρια.
Ας κοιτάξουμε όλοι τον εαυτό μας στον καθρέπτη. Ίσως έτσι γίνει καλύτερη η χώρα, απαλλαγμένη από όλους εκείνους που μιλούν εκ μέρος του λαού χωρίς να τον ρωτούν. Ποιος θα μας προστατέψει άραγε από όλους αυτούς τους προστάτες;
Αναδημοσίευση από το antinews.gr
