Γράφει ο Βασίλης Πάικος
Δημοσιογράφος
Όσοι σπεύδουν να ξεδιπλώσουν σενάρια για το μέλλον της Τουρκίας, μετά την απόπειρα πραξικοπήματος, απλώς βιάζονται. Βιάζονται πολύ. Ακόμη περισσότερο αν οι επί χάρτου «σχεδιασμοί» τους ενέχουν χαρακτηριστικά βεβαιότητας. Εκείνοι δε που στοιχηματίζουν πως όλα τούτα δεν ήταν παρά καλοστημένο (ή, αν προτιμάτε, κακοστημένο) παιχνίδι του Ερντογάν, προκειμένου να πετύχει ποιος ξέρει τι, θα πρέπει να το κοιτάξουν το ζήτημα. Ίσως πρόκειται για τους ίδιους που έπαιρναν όρκο πως τους Δίδυμους Πύργους τους έστησαν οι αμερικάνοι, μπορεί και οι Εβραίοι.
Το μόνο βέβαιο αυτή την ώρα είναι πως ο Ερντογάν και η –όποια- Δημοκρατία του, σώθηκαν προπάντων από κείνους που είχαν, ως τώρα, κυνηγηθεί ανηλεώς. Από τα κόμματα της αντιπολίτευσης πρώτα-πρώτα που, στο σύνολό τους, αποδοκίμασαν από την πρώτη στιγμή το πραξικόπημα. Τα ίδια κόμματα που έχουν δει τα γραφεία τους να σφραγίζονται ή και να καίγονται. Και που οι δραστηριότητές τους τελούν, εδώ και χρόνια, υπό ασφυκτικούς περιορισμούς. Είναι μάλιστα εντυπωσιακό ότι ο πρώτος πολιτικός αρχηγός που εκφράστηκε δημόσια κατά του κινήματος, είναι εκείνος του φιλοκουρδικού κόμματος. Των βουλευτών του οποίου, μόλις προσφάτως, ο τούρκος ηγέτης έχει νομοθετήσει την δυνατότητα έκπτωσης από το αξίωμά τους. Αλλά κι από τα μέσα ενημέρωσης, τους λειτουργούς των οποίων το καθεστώς διώκει, φυλακίζει, φιμώνει. Και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μόνιμο στόχο του Ερντογάν. Η λειτουργία των οποίων τελεί υπό διαρκή απειλή. Από μερίδα του λαού τέλος, του ίδιου λαού τον οποίον τα όργανα του καθεστώτος, έχουν επανειλημμένως μακελέψει στην πλατεία Ταξίμ της Πόλης, και όχι μόνο.
Διότι, βλέπετε, η όποια εκλεγμένη από το λαό κυβέρνηση, και η χειρότερη, αξίζει υπεράσπισης όταν απειλείται με βίαιη ανατροπή. Κι εδώ μπορούμε άνετα να μιλήσουμε για την πολιτική και δημοκρατική ωριμότητα του τουρκικού λαού, των εκπροσώπων και των φορέων του. Και να την χαιρετήσουμε…
Όσο για την από δω και πέρα εξέλιξη των πραγμάτων, ναι όντως, το προφανές σε πρώτη ανάγνωση, είναι πως εντείνεται πλέον, μάλλον φτάνει στα άκρα, ο αυταρχισμός του «σουλτανάτου». Δίχως όμως τούτο –αναγκαία- να σημαίνει πως ο Ερντογάν επιστρέφει πανίσχυρος και αδιαφιλονίκητος, όπως πολλοί υποστηρίζουν. Δεν αποκλείεται όλ’ αυτά να μην είναι παρά δείγματα πανικού. Και, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι διόλου βέβαιο πως, μεσομακροπρόθεσμα, θα του βγουν σε καλό. Η «Δημοκρατία αλά Τούρκα» (σύμφωνα με την παλαιότερη σχετική ορολογία) έχει, έτσι κι αλλιώς, ημερομηνία λήξεως. Και πάντως η τελευταία περιπέτεια, παρά την εξέλιξή της, απεκάλυψε το βαθύ ρήγμα που υπάρχει στο τουρκικό καθεστώς αλλά και στην τουρκική κοινωνία. Ενώ είναι βέβαιο πως θα απαιτηθεί πολύς χρόνος ώστε η νέα πραγματικότητα να βρει τις ισορροπίες της. Μια πραγματικότητα που, ασφαλώς, απομακρύνει την Τουρκία από την Ευρώπη όσο ποτέ…
Και επειδή πολύς λόγος γίνεται, αυτές τις μέρες, για πιθανές παρενέργειες της τουρκικής κρίσης στα καθ’ ημάς, όχι, δεν φαίνεται πολύ πιθανή επιχείρηση εξαγωγής της κρίσης προς τη μεριά μας. Όπως έχουμε συνηθίσει να φοβόμαστε σε ανάλογες περιπτώσεις. Αντιθέτως, θα μπορούσε κανείς να πει πως ίσως είναι τώρα η ευκαιρία μας. Η ευκαιρία να δείξουμε πως η Ελλάδα αποτελεί σήμερα μοναδική νησίδα ηρεμίας, ασφάλειας, δημοκρατικής νομιμότητας και πολιτικής σταθερότητας στην περιοχή. Με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τα καλώς νοούμενα συμφέροντά μας. Ιδού το στοίχημα, ιδού και η πρόκληση για την ελληνική Κυβέρνηση. Από την ικανότητα επιτυχούς αξιοποίησής της οποίας, θα κριθούν πολλά, πάρα πολλά…
Αναδημοσίευση από τον Athina984.gr
