Γράφει ο Αλέξανδρος Διακόπουλος
Δημοσιογράφος
Όποιος παρακολουθεί όχι μόνο τα
ΜΜΕ τους τελευταίους μήνες αλλά και τα social media ακόμα, διαπιστώνει δυστυχώς
ότι ορισμένοι συμπατριώτες μας γίνονται αθέλητα (ελπίζω) τα καθημερινά
«παπαγαλάκια» των Τούρκων και ψελλίζουν ό,τι η προπαγάνδα της Άγκυρας σερβίρει,
με την απαραίτητη προσθήκη υπερβολής σε τίτλους και απόψεις. Ούτε λίγο ούτε
πολύ νομίζει κάποιος ότι η Τουρκία μετά από δύο αιώνες έφτασε ξανά στην
Πελοπόννησο και η ημισέληνος … κυματίζει στην Ακρόπολη!
Όσοι μάλιστα δεν έχουν μεγάλη
εξοικείωση με θέματα εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής πέφτουν θύματα της
άγνοιας και εμφανίζονται να σχολιάζουν ανύπαρκτα γεγονότα (όπως η πρωτοκόλληση
των μνημονίων με τη Λιβύη πχ που ΔΕΝ έχει γίνει μέχρι στιγμής) τα οποία
εμφανίζονται σαν πραγματικά, όπως και διαδικασίες που δεν τις γνωρίζουν. Οτιδήποτε
επίσης ισχυρίζεται ο Ερντογάν αντιμετωπίζεται με… δέος λες και είναι οι στήλες
με τις 10 εντολές του Μωϋσή, αντί να τονίζεται ο εξωφρενικός χαρακτήρας τους.
Βεβαίως, υπάρχουν και οι «πονηροί» που ηθελημένα παραποιούν την αλήθεια, λόγω
«ιδεοληψίας» ή και… κρυφού θαυμασμού στις αυταρχικές μεθόδους του «Σουλτάνου».
αλλά θέλω να πιστεύω ότι αυτή είναι μια μικρή μειοψηφία.
Το δυσάρεστο γεγονός είναι ότι
την ίδια ώρα που ο Τούρκος πρόεδρος έχει προβλήματα με ΟΛΟΥΣ τους γείτονές του
και είναι απομονωμένος, θεωρείται σε μεγάλο μέρος του διπλωματικού κατεστημένου
των ΗΠΑ «Δούρειος Ίππος» (λόγω των σχέσεων με τη Ρωσία – με την οποία έχει ξανά
προβλήματα - το Ιράν και τους ισλαμιστές) και η ΕΕ του έχει κλείσει οριστικά
την πόρτα, ορισμένοι στη χώρα μας καλλιεργούν ασυνείδητα την ηττοπάθεια.
Και την ίδια ώρα που στην ίδια την Τουρκία, παρά τα προβλήματα στην ελευθερία
στην έκφραση γνώμης, ασκείται σφοδρή κριτική στον Ερντογάν για το γεγονός ότι
τα φέρετρα έρχονται με αυξημένη συχνότητα πλέον από τη Συρία και η οικονομία
της έχει μεγάλα προβλήματα, εξαιτίας και των νεοοθωμανικών επιδιώξεων, κάποιοι
στην Ελλάδα φαίνεται να είναι κρυφοί θαυμαστές του εμφανίζοντας τον σαν
«καπάτσο ανατολίτη»! Με την ίδια λογική όμως, όποιος το κάνει αυτό θα
έπρεπε να θεωρούσε «καπάτσο» και τον… Χίτλερ μέχρι το 1939, του οποίου το
φρικτό τέλος είναι γνωστό, όπως και η τραγωδία την οποία προκάλεσε εις βάρος
και της ίδιας του της χώρας (όποιος έχει δει τη γυρισμένη στα συντρίμμια του
Βερολίνου ταινία «Γερμανία Ώρα Μηδέν» του Ροσελίνι καταλαβαίνει τι εννοούμε).
Σύμφωνοι, με έναν τόσο απρόβλεπτο
πρόεδρο γειτονικής χώρας πρέπει να είσαι έτοιμος ως έθνος για όλα, αν και
λογικά οφείλουμε να ελπίζουμε πως κάτι τέτοιο δε θα χρειαστεί τελικά. Αυτό
που χρειάζεται σίγουρα όμως να έχουμε όλοι ως πρόταγμα είναι ότι η Ελλάδα
(ειδικά εξερχόμενη της κρίσης) παραμένει παρά τα όποια προβλήματά της η
ισχυρότερη χώρα των ευρωπαϊκών Βαλκανίων, έχει ισχυρές επίσης Ένοπλες Δυνάμεις,
είναι μέλος της ΕΕ, έχει φιλικές σχέσεις με σημαντικά κράτη της περιοχής
(όπως με Γαλλία, Ισραήλ, Αίγυπτο) και οφείλει να έχει αυτοπεποίθηση και
εθνική ενότητα.
Το να γίνεσαι, δίχως ίχνος
αυτοσυγκράτησης, μέρος της προπαγάνδας του αντιπάλου, είναι κάτι χειρότερο από
λάθος, είναι έγκλημα, θα μπορούσαμε να πούμε παραφράζοντας τον Ταλλεϋράνδο. Ο
τεχνητά καλλιεργούμενος λαϊκισμός -σε συνδυασμό με τη μιζέρια και τον φτηνό
εντυπωσιασμό - σε άλλους τομείς ίσως να είναι απλώς γραφικός.
Στα εθνικά όμως θέματα γίνεται
επικίνδυνος. Για αυτό λοιπόν, όχι άλλο «κάρβουνο» τουρκικής προπαγάνδας,
από αφελείς και μη.
