Γράφει η Έλενα Μάντζιου - Κοτρολού
Εκπαιδευτικός
Μέλος Πολιτικής Επιτροπής Ν.Δ
Πολιτευτής Αιτωλ/νίας
8 Μαρτίου…Ημέρα μνήμης των αγώνων των γυναικών.
Ημέρα αποτίμησης αυτονόητων κατακτήσεων.
Ημέρα αφετηρίας νέων στόχων για ουσιαστική ισότητα, αλληλοσεβασμό, συμπληρωματικότητα, ίσες ευκαιρίες και δικαιώματα και για τα δυο φύλα σε όλους τους τομείς.
Ημέρα ανάδειξης και απελευθέρωσης των δημιουργικών δυνατοτήτων των γυναικών προς όφελος της οικογένειας και της κοινωνίας.
8 Μαρτίου…Ημέρα που τιμάται η γυναίκα της Ελλάδας, της Ευρώπης, του Κόσμου, η μάνα, η σύζυγος, η κόρη, η νοικοκυρά, η εργαζόμενη, η αγρότισσα, η άνεργη, η κακοποιημένη, η μητέρα της μονογονεϊκής οικογένειας, η ΓΥΝΑΙΚΑ…
Και καλά όλα αυτά για μια μέρα…Τι γίνεται όμως τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου; Σιωπή, Αδράνεια, Εφησυχασμός, Λήθη; Μήπως η γυναίκα της καθημερινότητας, η γυναίκα της ζωής είναι διαφορετικό πρόσωπο από τη γυναίκα της 8ης Μαρτίου; Ξεχνάμε τη γυναίκα που προσπαθεί να ανταποκριθεί στους πολλαπλούς ρόλους της, χωρίς τις αναγκαίες κοινωνικές δομές, ενός ελλειμματικού κοινωνικού κράτους Πρόνοιας; Ξεχνάμε την εργαζόμενη που βιώνει την ανισότητα στην αμοιβή για ισάξια εργασία; Ξεχνάμε τις προσβολές, τη λεκτική βία, την κακοποίηση , τους κάθε μορφής βιασμούς που γίνονται καθημερινά; Ξεχνάμε τη γυναίκα που εκλιπαρεί για μια θέση εργασίας και είναι καταδικασμένη να μη βρει ποτέ δουλειά, γιατί όταν είναι 25 είναι άπειρη κι όταν είναι 45 είναι μεγάλη; Ξεχνάμε τη μάνα που έχει να μεγαλώσει μόνη της το παιδί ή τα παιδιά της, χωρίς δουλειά και κοινωνικά στιγματισμένη; Ξεχνάμε τη μητέρα πολύτεκνη που, χωρίς βοήθεια από την Πολιτεία, ψάχνει τρόπους να μεγαλώσει τα παιδιά της; Ξεχνάμε τη γυναίκα αγρότισσα που παλεύει με τα στοιχειά της φύσης, ξεχασμένη σε κάθε γωνιά της ελληνικής υπαίθρου; Ξεχνάμε την εργαζόμενη που υποχρεώνεται να μην κάνει παιδί για να μην απολυθεί ή πέφτει θύμα παρενόχλησης του ‘αφεντικού’ της; Ξεχνάμε τον αδιάκοπο και πολύπλευρο αγώνα της γυναίκας που πρέπει να έχει συνέχεια όπως εγρήγορση , υπομονή, πίστη, θάρρος, πείσμα, πολύ κουράγιο, όχι μόνο για τον εαυτό της αλλά για να στηρίξει τους γύρω της;
Ας θυμηθούμε τουλάχιστον να πούμε ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στη ΓΥΝΑΙΚΑ που μας χάρισε τη Ζωή… ! σε όλες τις Γυναίκες-Μάνες…στις Γυναίκες που ξέρουν να διδάσκουν την Ομορφιά και το μεγαλείο της Ζωής… σε όλες εκείνες τις Γυναίκες που βοηθούν να γυρίζει ο τροχός της ύπαρξης…στις Γυναίκες που ξέρουν να χαμογελούν όταν είναι χαρούμενες , που δεν κρύβουν τα δάκρυα τους όταν πονάνε …στις Γυναίκες που έμαθαν να αγαπούν βαθειά και ξέρουν να χαρίζουν… που έχουν παλέψει με νου και καρδιά για τη δικαιοσύνη και την πραγματική ισότητα μεταξύ των ανθρώπων… που έχουν δώσει τον εαυτό τους για ένα καλύτερο κόσμο…!
Από την 8η Μαρτίου του 1857 στη Νέα Υόρκη μέχρι σήμερα, έχουν γίνει πολλά βήματα σε θετική κατεύθυνση. O δρόμος όμως είναι μακρύς και δύσκολος. Στη παρούσα συγκυρία είναι ακόμα δυσκολότερος για την γυναίκα. Αν και η οικονομική κρίση έχει καταστήσει τη γυναίκα ακόμη πιο ευάλωτη, με λιγότερες δυνατότητες εργασιακής απασχόλησης, με ελάχιστες κοινωνικές δομές που να στηρίζουν τόσο αυτή που εργάζεται όσο και αυτή που επιλέγει να φροντίσει αποκλειστικά την οικογένειά της, πάλι η γυναίκα, η Ελληνίδα καλείται να κάνει το σωστό "κουμάντο" την καλύτερη δυνατή διαχείριση για να αντέξει το "σπίτι" όλες αυτές τις περικοπές που βιώνουμε έντονα τα δυο τελευταία χρόνια. Αυτή είναι η πρώτη που βάλλεται αλλά κι αυτή που θα "κρατήσει". Πάλι αυτή θα πρέπει να τα βγάλει πέρα. Και πάντα αυτή θα καλείται να τα καταφέρει. Ίσως γιατί όλοι ξέρουν ότι αυτή μπορεί,,,;;;!!! Γιατί η Ελληνίδα ήταν διαχρονικά δυνατή και άντεχε στα δύσκολα. Το ίδιο θα γίνει και τώρα, αρκεί να ενώσουμε δυνάμεις με Συναδέλφωση, Αλληλεγγύη και Εμπιστοσύνη.
«…στην Ελλάδα του 2012 που θέλει να ελπίζει, δε χωράνε διακρίσεις. Παλεύουμε για το δικαίωμα τόσο στη ζωή, όσο και στο όνειρο. Όλοι μαζί ισότιμα, γυναίκες και άντρες μπορούμε να χτίσουμε το μέλλον που μας αξίζει …»
