Γράφει η Έλενα Μάντζιου - Κοτρολού
Υπ. Βουλευτής ΝΔ
Η 15η Μαΐου, σύμφωνα με απόφαση του Ο.Η.Ε από το 1993, έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα της Οικογένειας, σε κάθε της μορφή παραδοσιακή, μονογονεϊκή, οικογένεια χωρίς παιδιά. «Αφ’ εστίας άρχεσθαι» έλεγαν οι αρχαίοι.
Η οικογένεια, πανάρχαιος θεσμός, αποτελεί το περιβάλλον μέσα στο οποίο μπαίνουν οι βάσεις για τη διαμόρφωση και την πολύπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας του ατόμου ώστε ν’ αποκτήσει κοινωνική συνείδηση και να εκπληρώνει ως μελλοντικός πολίτης τους κ
οινωνικούς του ρόλους, τόσο στις σχέσεις με τους συμπολίτες του, όσο και στην πολιτική κι επαγγελματική ζωή του.
Εύστοχα ο Κάντ επισημαίνει: «Η οικογένεια είναι η αιώνια σχολή και ο δάσκαλος του κοινωνικού βίου». Είναι αυτή που προσφέρει τη συναισθηματική ζεστασιά και στήριξη, που καλύπτει πολλαπλές ανάγκες, που πλάθει και διαπαιδαγωγεί τους πολίτες του αύριο.
Η οικογένεια θεωρείται το πρώτο σχολείο, μέσα από το οποίο καθένας από εμάς αποκτά μία εικόνα για τον εαυτό του, τους άλλους, τις σχέσεις, την κοινωνία, τις αξίες, το παρελθόν, το μέλλον.
Η οικογένεια είναι το πρωτόπλασμα κάθε κοινωνικού οργανισμού, όπως τονίζει ο Αριστοτέλης.
Η οικογένεια είναι το κύτταρο της κοινωνικής ζωής των ανθρώπων. Όταν το κύτταρο είναι άρρωστο, όλος ο οργανισμός ασθενεί. Θεμέλιο της κοινωνίας είναι η οικογένεια. Όταν το θεμέλιο είναι σαθρό και η οικογένεια γκρεμίζεται. Και σήμερα γκρεμίζεται όσο ποτέ άλλοτε.
Η έκπτωση των ηθικών αξιών, η κρίση αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος, οι νέες οικονομικές εξελίξεις πλήττουν βάναυσα την ελληνική οικογένεια και ιδίως την οικονομικά ασθενέστερη.
Η ενίσχυση των οικογενειακών δεσμών στο σημερινό μεταβαλλόμενο περιβάλλον, η προστασία των παιδιών χωρίς οικογένεια, η φροντίδα των ηλικιωμένων μέσα στην οικογένεια, η συμφιλίωση οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής των γυναικών, η στήριξη του οικογενειακού κουμπαρά στις σημερινές κοινωνικό-οικονομικές ανακατατάξεις, προβάλλουν επιτακτικές ώστε να επιτευχθεί αλληλεγγύη και κοινωνική συνοχή.
Η σημερινή οικονομική κρίση προκαλεί πολλαπλές δυσμενείς συνέπειες όπως μείωση θέσεων εργασίας, περικοπή αποδοχών, ασφαλιστική ανασφάλεια. Αν και το 2010 ανακηρύχθηκε σε ευρωπαικό έτος για την καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, όλο και περισσότεροι γίνονται φτωχότεροι, όλο και περισσότεροι βιώνουν την κοινωνική απομόνωση.
Η Κυβέρνηση, αντί να προστατέψει τα ελληνικά νοικοκυριά από τις επιπτώσεις της εκτοξευόμενης ανεργίας, από την ακρίβεια, από την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, με τα σκληρά μέτρα που έλαβε μειώνει το οικογενειακό εισόδημα, πλήττει ανελέητα τον οικογενειακό προυπολογισμό, ασκεί οικονομική αφαίμαξη στη μεσαία τάξη, σε μισθωτούς και συνταξιούχους, σε επαγγελματίες και εμπόρους.
Σήμερα, υπάρχουν οικογένειες με δυο και τρεις ανέργους, συχνά πτυχιούχους, που ζουν από ένα ή δυο μισθούς άλλων μελών της ίδιας οικογένειας. Είναι προφανές ότι οι συνθήκες στις οποίες ζούμε δίνουν, σε αρκετές περιπτώσεις, μεγαλύτερη αξία στο οικογενειακό εισόδημα, αντί του ατομικού.
Άρα, η προστασία του οικογενειακού εισοδήματος έχει μεγάλη κοινωνική αξία και επιβάλλει αυξημένη πολιτική προσοχή.
Αν ο θεσμός της οικογένειας δεν παραμείνει ανθεκτικός και ισχυρός η ελληνική κοινωνία δεν θα μπορέσει να σταθεί όρθια, θα καταρρεύσει.
Και μαζί θα καταρρεύσουν και τα προνόμια μιας ολόκληρης γενιάς, της νέας γενιάς, την οποία δεν δικαιούμαστε να απογοητεύσουμε, παραδίδοντάς της ένα αβέβαιο μέλλον αλλά αντίθετα οφείλουμε να ενισχύσουμε, μεταδίδοντάς της Αισιοδοξία, Όραμα, Ελπίδα…
Η οικογένεια, πανάρχαιος θεσμός, αποτελεί το περιβάλλον μέσα στο οποίο μπαίνουν οι βάσεις για τη διαμόρφωση και την πολύπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας του ατόμου ώστε ν’ αποκτήσει κοινωνική συνείδηση και να εκπληρώνει ως μελλοντικός πολίτης τους κ
οινωνικούς του ρόλους, τόσο στις σχέσεις με τους συμπολίτες του, όσο και στην πολιτική κι επαγγελματική ζωή του.Εύστοχα ο Κάντ επισημαίνει: «Η οικογένεια είναι η αιώνια σχολή και ο δάσκαλος του κοινωνικού βίου». Είναι αυτή που προσφέρει τη συναισθηματική ζεστασιά και στήριξη, που καλύπτει πολλαπλές ανάγκες, που πλάθει και διαπαιδαγωγεί τους πολίτες του αύριο.
Η οικογένεια θεωρείται το πρώτο σχολείο, μέσα από το οποίο καθένας από εμάς αποκτά μία εικόνα για τον εαυτό του, τους άλλους, τις σχέσεις, την κοινωνία, τις αξίες, το παρελθόν, το μέλλον.
Η οικογένεια είναι το πρωτόπλασμα κάθε κοινωνικού οργανισμού, όπως τονίζει ο Αριστοτέλης.
Η οικογένεια είναι το κύτταρο της κοινωνικής ζωής των ανθρώπων. Όταν το κύτταρο είναι άρρωστο, όλος ο οργανισμός ασθενεί. Θεμέλιο της κοινωνίας είναι η οικογένεια. Όταν το θεμέλιο είναι σαθρό και η οικογένεια γκρεμίζεται. Και σήμερα γκρεμίζεται όσο ποτέ άλλοτε.
Η έκπτωση των ηθικών αξιών, η κρίση αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος, οι νέες οικονομικές εξελίξεις πλήττουν βάναυσα την ελληνική οικογένεια και ιδίως την οικονομικά ασθενέστερη.
Η ενίσχυση των οικογενειακών δεσμών στο σημερινό μεταβαλλόμενο περιβάλλον, η προστασία των παιδιών χωρίς οικογένεια, η φροντίδα των ηλικιωμένων μέσα στην οικογένεια, η συμφιλίωση οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής των γυναικών, η στήριξη του οικογενειακού κουμπαρά στις σημερινές κοινωνικό-οικονομικές ανακατατάξεις, προβάλλουν επιτακτικές ώστε να επιτευχθεί αλληλεγγύη και κοινωνική συνοχή.
Η σημερινή οικονομική κρίση προκαλεί πολλαπλές δυσμενείς συνέπειες όπως μείωση θέσεων εργασίας, περικοπή αποδοχών, ασφαλιστική ανασφάλεια. Αν και το 2010 ανακηρύχθηκε σε ευρωπαικό έτος για την καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, όλο και περισσότεροι γίνονται φτωχότεροι, όλο και περισσότεροι βιώνουν την κοινωνική απομόνωση.
Η Κυβέρνηση, αντί να προστατέψει τα ελληνικά νοικοκυριά από τις επιπτώσεις της εκτοξευόμενης ανεργίας, από την ακρίβεια, από την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, με τα σκληρά μέτρα που έλαβε μειώνει το οικογενειακό εισόδημα, πλήττει ανελέητα τον οικογενειακό προυπολογισμό, ασκεί οικονομική αφαίμαξη στη μεσαία τάξη, σε μισθωτούς και συνταξιούχους, σε επαγγελματίες και εμπόρους.
Σήμερα, υπάρχουν οικογένειες με δυο και τρεις ανέργους, συχνά πτυχιούχους, που ζουν από ένα ή δυο μισθούς άλλων μελών της ίδιας οικογένειας. Είναι προφανές ότι οι συνθήκες στις οποίες ζούμε δίνουν, σε αρκετές περιπτώσεις, μεγαλύτερη αξία στο οικογενειακό εισόδημα, αντί του ατομικού.
Άρα, η προστασία του οικογενειακού εισοδήματος έχει μεγάλη κοινωνική αξία και επιβάλλει αυξημένη πολιτική προσοχή.
Αν ο θεσμός της οικογένειας δεν παραμείνει ανθεκτικός και ισχυρός η ελληνική κοινωνία δεν θα μπορέσει να σταθεί όρθια, θα καταρρεύσει.
Και μαζί θα καταρρεύσουν και τα προνόμια μιας ολόκληρης γενιάς, της νέας γενιάς, την οποία δεν δικαιούμαστε να απογοητεύσουμε, παραδίδοντάς της ένα αβέβαιο μέλλον αλλά αντίθετα οφείλουμε να ενισχύσουμε, μεταδίδοντάς της Αισιοδοξία, Όραμα, Ελπίδα…
