Γράφει ο Βασίλης Μπρούμας
Δημοτικός Σύμβουλος Μεσολογγίου
Επικεφαλής "Μετώπου Ελευθέρων Δημοτών"
Με αφορμή τις εξελίξεις στο θέμα της ΔΟΥ, αλλά και στη βάση πολλών άλλων ζητημάτων που αφορούν το δήμο Μεσολογγίου, τέθηκαν κατά το τελευταίο δημοτικό συμβούλιο υπόψη του σώματος και κυρίως προς τη δημοτική αρχή, ορισμένα ερωτήματα, ώστε και η ίδια να διευκολυνθεί από δω και πέρα τουλάχιστον στην επεξεργασία της στρατηγικής και της τακτικής της και ο δήμος να μπορέσει κάποτε να έχει συγκεκριμένα οφέλη.
Είναι γενικευμένη η διαπίστωση και επιδιώκεται να μη γίνει αποδεκτή συνήθεια στο διηνεκές η υποβάθμιση, η απαξίωση, η λεηλασία, όλα αυτά που ταπεινώνουν, που πληγώνουν , που προδίδουν την ιερή πόλη. Ζητήθηκε από το δήμαρχο να διερευνήσει το απλό ερώτημα, γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά εδώ, λαμβάνοντας υπόψη του τη βεβαιότητα πως, εάν κάθε τόσο «πυροβολείται» και «εκτελείται» εν ψυχρώ και υπολογισμένα το Μεσολόγγι , αυτό είναι ισοδύναμο με το να πλήττεται η θεμελιώδης ουσία, η «αξία της ίδιας της Ελλάδας». Και το ερώτημα που έπρεπε από καιρό να είχε τεθεί και να υπάρξει ξεκάθαρη επίσημη απάντηση, έστω και τώρα, εάν η έδρα της περιφερειακής ενότητας Αιτωλοακαρνανίας είναι πρωτεύουσα με μειωμένα δικαιώματα, δεύτερης κατηγορίας.
Εκφράστηκε η ειλικρινής επιθυμία να μην ξαναέρθει ποτέ στιγμή που η σημερινή δημοτική αρχή να αντιμετωπίσει ειρωνικά μειδιάματα, σαρκαστικά σχόλια και απαξιωτικές κρίσεις για κατά φαντασίαν συγκρούσεις της στην υπεράσπιση των δίκαιων και συμφερόντων του δήμου, όπως με το εφετείο. Επισημάνθηκε η ενδεχόμενη πίστη του δημάρχου, ότι συμμετέχει σήμερα σε μεγαλειώδες έπος αναμέτρησης με την κυβερνητική τρόικα και τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που έχουν ακόμη το πάνω χέρι στην περιοχή, ότι «αντιστέκεται σθεναρά», αλλά πρέπει να προφυλάξει τον εαυτό του από την προδοσία που του επιφυλάσσουν τα αποτελέσματα ενδεχόμενου έστω και ασυνείδητα σκηνοθετημένου θεάτρουν ως πρωταγωνιστή. Είναι αλήθεια, που επιβεβαιώθηκε και στο εν λόγω δημοτικό συμβούλιο, πως οι δεσμοί του δημάρχου με τους προαναφερθέντες δεν κρύβονται. Αλλά δεν υπάρχει πλέον περιθώριο για πολιτικό θέατρο εδώ, ως μέρος επαναλαμβανόμενης τελετουργίας πειθαναγκασμού, παραπλάνησης και τελικά αποδοχής και υποταγής του Μεσολογγίου σε παράνομες και εγκληματικές σε βάρος του κυβερνητικές αποφάσεις.
Έχουμε γίνει μάρτυρες διαχρονικά του γεγονότος πως κυβερνήσεις και τοπικό καθεστώς των λαμογιών δεν έχουν καμιά πολιτική ή ηθική αναστολή να διαπράξουν τα πιο τερατώδη εγκλήματα εναντίον του Μεσολογγίου. Όσο βλέπουν τη δημοτική ηγεσία και τους δημότες να μην αντιδρούν, να σκύβουν το κεφάλι και να υπομένουν στωικά τα διαρκώς και χειρότερα για το δήμο, θα συνεχίζουν το έργο τους.
Οι εκπρόσωποι πρέπει να αποδεικνύουν στην πράξη πως μετέχουν στα δημοτικά πράγματα για να προασπίζουν το δήμο και τους δημότες, και όχι για να εξασφαλίζουν πρωτίστως την προσωπική πολιτική τους επιβίωση και τίποτα άλλο!
Να ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, πως το ζητούμενο για το δήμο μας είναι να βγει ο κόσμος του από τη σημερινή του αδράνεια και να οργανώσει εκτεταμένες και έντονες αντιδράσεις με στόχο την ανατροπή σχεδιαζόμενων πολιτικών και εκτροπών σε βάρος του, και σε αυτό να βοηθήσουν όλοι, κυρίως η δημοτική αρχή. Δεν μπορεί πλέον κανείς να είναι θεατής κι άλλων ακόμη κακόγουστων παραστάσεων πολιτικού θεάτρου από όποιο «δημοτικό μπουλούκι».
Δυστυχώς, φαίνεται πως ο σημερινός δήμαρχος είτε δεν αντιλαμβάνεται τι ακριβώς παίζεται πολιτικά εδώ, όντας πολιτικά ανεπαρκής και κατώτερος των περιστάσεων, είτε μετέχει ως συνεργός σ’ αυτή την εγκληματική πολιτική αλλαγής του ιστορικά κεκτημένου στάτους κβό για το Μεσολόγγι και την περιοχή. Τι είναι χειρότερο; Σε καμία περίπτωση δεν δείχνει να θέλει σοβαρές αντιστάσεις των δημοτών σ’ αυτή την πολιτική. Δεν δείχνει να τον ενοχλεί η διαρκής αποδυνάμωση του δήμου, η ποδοπάτηση της ίδιας της ιστορίας και της αξίας της Ελλάδας στο ίδιο το ιερό της. .
Αυτό που δείχνει να αντιλαμβάνεται από όσους αντιστέκονται υπερασπιζόμενοι αρχές και δίκαια, ιερά και όσια, την ιστορία, τη θεμελιώδη ουσία, τη ίδια την «αξία της Ελλάδας» απέναντι στη βαρβαρότητα, στην αδικία και στο έγκλημα, είναι πως «σπέρνουν φοβίες διωγμού και κατατρεγμού» κι αυτός προτείνει… «ανάπτυξη και όχι αντιπαράθεση»! Άλλ’ αντ’ άλλων. Υποτιμάει τον εαυτό του ο δήμαρχος, στην καλύτερη περίπτωση, κάνοντας πως δεν καταλαβαίνει, και για την υπεράσπιση της πρότασής του δήθεν διεξόδου χρησιμοποιεί τα επιχειρήματα των αντιπάλων του δήμου, βλάπτοντας φανερά τα συμφέροντα του δήμου με την αποδυνάμωση των επιχειρημάτων του στις διεκδικήσεις, κινδυνολογώντας, τρομοκρατώντας, υπενθυμίζοντας τους αριθμητικούς συσχετισμούς δυνάμεων, καλλιεργώντας κλίμα αμηχανίας, ψυχολογία ήττας και απογοήτευσης και προσπαθώντας να κάνει το πρόβλημά του και δικό μας, που λέει και γνωστό τραγούδι του Γ. Κότσιρα… Επιεικώς απαράδεκτη πολιτική στάση και συμπεριφορά για δήμαρχο Μεσολογγίου.
Ο δήμαρχος, παραβλέποντας την ιστορική αλήθεια και τη μαρτυρία συγκεκριμένων γεγονότων και κάνοντας πως δεν βλέπει από πού εκπορεύονται και από ποιους, δευτερεύοντες , που πολλές φορές μετατρέπονται σε πρωτεύοντες, κίνδυνοι για την ίδια την υπόσταση του δήμου, υποτιμάει σκόπιμα τις επιπτώσεις πολιτικών σε βάρος του δήμου, κλείνοντας το μάτι και επιδιώκοντας συμμαχίες με ορκισμένους εχθρούς των συμφερόντων της πόλης. «Το θέμα δεν είναι οι δημόσιες υπηρεσίες. Δεν έρχεται με αυτές η ανάπτυξη που είναι το ζητούμενο. Ας πάρει λοιπόν το Αγρίνιο τις υπηρεσίες και το Μεσολόγγι την… ανάπτυξη». Αυτό ακριβώς έλεγε ο Θ. Σώκος. Το ίδιο ακριβώς επαναλαμβάνει έμπρακτα ο Π. Κατσούλης(!), επιδιώκοντας συμμαχίες με αυτούς που μας λεηλατούν συστηματικά! Πώς λέγεται αυτό; .. Του ξαναθυμίζουμε τα εγκλήματα, χαίνουσες πληγές και ανοιχτά για το Μεσολόγγι ζητήματα των εδρών του εφετείου, του πανεπιστημίου, του ΚΤΕΛ, των επιμελητηρίων, επιτροπών, τη ΔΟΥ Αστακού, το Γαλατά, τη Μακρυνεία (Καλλικράτη) και άλλα πολλά που δεν πρέπει να ξεχνάει, να αφήσει τα παιχνίδια και να οργανώσει την άμεση επαναδιεκδίκησή τους. … Δεν μπορούν να κρυφτούν πλέον ούτε οι «αισθηματικοί» πολιτικοί δεσμοί του δημάρχου, ούτε με ποιους επιδιώκει να κάνει συμμαχίες. Με το σάπιο πολιτικό σύστημα και με αυτούς που μάχονται λυσσωδώς τα δίκαια και τα συμφέροντα του δήμου! Τουλάχιστον ο δήμαρχος ας είναι πιο προσεκτικός, να μην ξανακάνει δημόσια το λάθος υποτίμησης της νοημοσύνης μας και της δικής του, βάζοντας στη θέση πολιτικών επιχειρημάτων όρους «φοβιών», και σύνδρομα «διωγμών» και κατατρεγμών. Δεν τον τιμά. Γιατί άλλο πράγμα είναι η πολιτική ανεπάρκεια, που αφήνει περιθώρια κατανόησης, συμπάθειας και αναγκαίων συμβιβασμών, και άλλο το έλλειμμα πολιτικού θάρρους και αρετής. Κανείς δεν είναι αρμόδιος βέβαια να παραδίδει μαθήματα τέτοιου είδους στους άλλους. Αλλά και κανείς δεν θα ζημιονόταν αν διδασκόταν από την μεσολογγίτικη αξιοπρέπεια, το πολιτικό ήθος και το πολιτικό θάρρος του μετριοπαθούς (και ιδεολογικοπολιτικά προσκολλημένου) Γ. Πρεβεζάνου, ο οποίος αηδιασμένος και αγανακτισμένος από τη βαρβαρότητα της σημερινής πολιτικής εναντίον του Μεσολογγίου, που έχει ήδη ξεπεράσει την αθλιότητα της αντίστοιχης του παρελθόντος, μίλησε κατ’ επανάληψη για πλιάτσικο των λαμογιών του πάλαι ποτέ δικομματισμού σε βάρος του δήμου μας, λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους, μη επιδιώκοντας δεσμούς και συμμαχίες με το σάπιο και ένοχο πολιτικό σύστημα και την τοπική δυσώδη παραφυάδα του. Ενώ ο Νίκος Μουρκούσης, χωρίς ποτέ να κατηγορηθεί για μαχητικότητα, φροντίζει να ξεκαθαρίζει συχνά τη θέση του, πως αυτός είναι άσφαιρος, «δεν κρατάει μπαζούκας» …ούτε ντουφεκιές στον αέρα δεν ρίχνει, δίνοντας εξετάσεις υπακοής και υποταγής, χτίζοντας τις δικές του συμμαχίες. Όσο για το Θόδωρο Μαργαρίτη , στο δικό του κόσμο, άπαιχτος ως προς τη σφαιρική και αμίμητος ως προς την ταξική θεώρηση των ζητημάτων, δεν αντιλαμβάνεται, λόγω κομματικής αγκυλώσεως, το τοπικό ζήτημα, δείχνοντας σαν να μην …καταδέχεται να ασχοληθεί μαζί του, σαν να είναι υπεράνω. Δική του επιλογή, βεβαίως, ο ρόλος, οι δεσμοί, και οι συμμαχίες του.. Αλλά έτσι, δεν κάνουμε χωριό…
Και ξαφνικά η νεοφώτιστη και ορεξάτη βουλευτίνα Μαρία Τριανταφύλλου στο δημοτικό συμβούλιο, δηλώνει αλληλέγγυα στους αγώνες της πόλης, «χωρίς όμως να αναλωνόμαστε σε τοπικιστικές κορώνες» και ότι «στόχος του δήμου πρέπει να είναι η ανάπτυξή του και όχι η αντιπαράθεση». Κάτι μας θυμίζει αυτό…Μάλιστα, καταλάβαμε…
