«Παιδίον εγεννήθη ημίν, υιός και εδόθη ημίν …
Θεός ισχυρός, εξουσιαστής, άρχων ειρήνης,
πατήρ του μέλλοντος αιώνος» (Ησ. θ’, 6)
Μέσα από τα βάθη των αιώνων ακούστηκε η φωνή του προφήτου Ησαΐου, που ανήγγειλε το μεγάλο μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Κυρίου και Θεού μας, Ιησού Χριστού. «Θα γεννηθεί, είπε ο προφήτης, παιδίον για μας και θα δοθεί σε μας… Το όνομά Του θα είναι μεγάλο και υπερούσιο. Θεός θα είναι και θα ονομάζεται, Θεός ισχυρός, εξουσιαστής, που κατέχει όλη τη δύναμη και κρατεί όλη την εξουσία της θεότητος, δημιουργός και αρχηγός της ειρήνης, πατέρας της μελλούσης εποχής της χάριτος…».
Και άλλοτε στην Παλαιά Διαθήκη είχε φανερωθεί ο Θεός στους ανθρώπους. Φανερώθηκε για παράδειγμα στον προφήτη Μωυσή και στον προφήτη Ηλία. «Ελάλησε Κύριος προς τον Μωυσήν ενώπιος ενωπίω ως ει τις λαλήσει προς τον εαυτού φίλον» (Εξοδ. ΛΓ , 11). Φανερώθηκε και στον προφήτη Ηλία «ως φωνή αύρας λεπτής…» (Γ Βασ. ΙΘ , 12). Φανερώθηκε κι από την κορυφή του όρους Σινά στο έθνος των Ιουδαίων ανάμεσα σε βροντές και αστραπές.
Σε όλες τις περιπτώσεις η παρουσία του Θεού δεν ήταν «εν σαρκί». Δεν εμφανίστηκε ο Κύριος «ως Θεός σεσαρκωμένος» με ουσία, είδος και μορφή ανθρώπου.
Όταν ήλθε «το πλήρωμα του χρόνου», ο Υιός του Θεού, ο Ένας της αγίας Τριάδος «μετέσχε σαρκός και αίματος» (Εβρ. β , 14).
Η ανάγκη της σωτηρίας του πεπτωκότος ανθρώπου και η άμετρος αγάπη του Τριαδικού Θεού μας προς τον άνθρωπο, επέβαλαν να γίνει ο Θεός άνθρωπος, να έλθει κοντά, ανάμεσα στους ανθρώπους, να μιλήσει σαν φίλος, σαν αδελφός και πατέρας μαζί τους, να προσφέρει τον εαυτό του θυσία για να λυτρωθεί ο αποστάτης άνθρωπος.
Είχε καταμολύνει, είχε εξουθενώσει με πράξεις ατιμίας, με αμαρτήματα και πάθη, είχε αμαυρώσει το κατ εἰκόνα ο άνθρωπος και αφού ούτε άγγελος ούτε αρχάγγελος μπορούσε να τον σώσει, ο Λόγος του Πατρός, ο Κύριος και Θεός μας, Ιησούς Χριστός, προσέλαβε ανθρωπίνη φύση, πλήρη και ακεραία, πλην αμαρτίας, για να θεραπεύσει «σάρκα φιλαμαρτήμονα», να την τιμήσει, να την δοξάσει, να την υψώσει στον ουρανό και να την θεώσει κατά χάριν. Γι’ αυτό ο Λόγος «σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν».
Εκεί στη Βηθλεέμ, στο ταπεινό και αγιασμένο σπήλαιο, στην αγκάλη της Παναγίας μας «Θεός εφανερώθη εν σαρκί», ο οποίος «εδικαιώθη εν πνεύματι, εκηρύχθη εν έθνεσι, επιστεύθη εν κόσμω, ανελήφθη εν δόξη» (Α Τιμ. γ , 16). «Μέγα το μυστήριο» το «μόνον καινόν υπό τον ήλιον», κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό.
Και εμείς οι σύγχρονοι χριστιανοί, πιστά μέλη της ορθοδόξου εκκλησίας μας, πανηγυρίζουμε σήμερα Χριστούγεννα. Μαζί με όλους τους αδελφούς μας Ορθοδόξους χριστιανούς, μέσα στους ιερούς ναούς μας, με πίστη ακράδαντο, «προσκυνούμεν την γένναν του Χριστού μας».
Γνωρίζουμε και πιστεύουμε ότι το αδύνατο βρέφος της φάτνης της Βηθλεέμ είναι ο «προαιώνων Θεός», ο Κύριος του κόσμου και της σωτηρίας. Είναι ο άναρχος Θεός μας, ο Σωτήρ του κόσμου, ο «μεγάλης βουλής άγγελος», ο «εξουσιαστής», ο «άρχων της ειρήνης», ο «πατήρ του μέλλοντος αιώνος». Τον πιστεύουμε και Τον ομολογούμε «Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού, γεννηθέντα ου ποιηθέντα ομοούσιον τω Πατρί….».
Σήμερα Χριστούγεννα. Ας γονατίσουμε με ευγνωμοσύνη και δοξολογία στη φάτνη. Θερμά, ολόψυχα, ας Τον ικετεύσουμε να σώσει την δοκιμαζόμενη πατρίδα μας και τον καθένα μας. Όπως ελύτρωσε τον άνθρωπο με την ενανθρώπησή Του, να λυτρώσει τώρα κι εμάς.
«Ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία». «Δεν υπάρχει κάτω από τον ουρανό και πάνω σε όλη τη γη, κανένα άλλο όνομα με το οποίο μπορούμε να σωθούμε, εκτός από το όνομα του Χριστού». (Πρξ. δ’, 12).
Θερμά, ειλικρινά, με πολλή υιική αγάπη, ας παρακαλέσουμε τον σαρκωθέντα Θεό μας να μας χαρίσει ορθόδοξο και ηρωικό φρόνημα, για να ομολογούμε με παρρησία τη θεότητά Του και τον ανόθευτο ευαγγελικό λόγο Του.
Στην παγκοσμιοποιημένη εποχή μας, που ομοιάζει πολύ με την εποχή της γεννήσεως του Χριστού μας, υπάρχει μεν κρίση οικονομική αλλά κυρίως υπάρχει κρίση ηθική και θεολογική. Αιρετικοί κάθε μορφής, κοσμικοί και δυτικόπληκτοι, λάτρεις της παναιρέσεως του οικουμενισμού αλλά και ξενόφερτες θεολογίες προσβάλλουν και πολεμούν την θεότητα του Χριστού μας. Πνεύμα και φρόνημα συγκρητισμού και πανθρησκείας, ορθολογισμού και σκεπτικισμού καλλιεργούν και προσφέρουν, αρνούνται την ομολογία και την κατήχηση της ορθοδόξου παραδόσεως, μάλιστα μέσα στην παιδεία μας.
Η ομολογία της θεότητος του Κυρίου μας από τον καθένα μας, η υπακοή μας στα «αιώνια ρήματά Του», η συνειδητή συμμετοχή μας στην εκκλησιαστική και μυστηριακή ζωή θα στηρίζει αδελφούς και μάλιστα νέους και νέες, θα ενώνει κι εμάς μαζί Του ώστε να ζούμε πάντοτε σωτήρια Χριστούγεννα, αιώνια Χριστούγεννα.
Εύχομαι Καλά και Άγια Χριστούγεννα σε όλους.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ
