ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΤΟΥ 1959 -1960

Γράφει ο Γιάννης Δακαλάκης

Απόφοιτος Παλαμαϊκής Σχολής Μεσολογγίου

Κάνοντας περιήγηση στο διαδίκτυο για την αλίευση γεγονότων και για την καθημερινή μου ενημέρωση, το μάτι μου σταμάτησε στο τοπικό BLOG Messolonghi News και σε ένα δημοσίευμα του φίλου και συμμαθητή μου ( ένα χρόνο μικρότερος) δημοσιογράφου κ. Δημήτρη Στεργίου από την Παλαιομάνινα με τίτλο «Ιερές αναμνήσεις από τη γιορτή της Σημαίας στο Γυμνάσιο Αρρένων Μεσολογγίου 1960». 

Αλήθεια! τι συγκίνηση μου προκάλεσε το δημοσίευμα αυτό και με έφερε δεκαετίες ολόκληρες πίσω στα μαθητικά εκείνα χρόνια της φτώχειας, της στέρησης, της συνεχούς μελέτης και διδασκαλίας ( άνευ απεργιών και καταλήψεων), του σεβασμού στο δάσκαλο. Να θυμηθώ τις μεγάλες μορφές των δασκάλων που μας ενέπνεαν σεβασμό. Να θυμηθώ την αγορά των βιβλίων από…τέταρτο ακόμη χέρι με τα όμορφα στιχάκια, το κουλούρι από τον Αιτωλικιώτη κουλουρά ( που να βρεθεί τότε κινητό τηλέφωνο, Τοστ, Κόκα Κόλα και ποδήλατο!!), τη διαμονή των συμμαθητών μου από το Στρογγυλοβούνι, την Παλαιομάνινα και τα γύρω χωριά, στα μικρά και χωρίς θέρμανση δωματιάκια του παλιού Μεσολογγιού μας. Να θυμηθώ τους καλούς μου συμμαθητές από τα χωριά εκείνα αλλά και τους ντόπιους με τους οποίους λύναμε ασκήσεις του Αγαλιώτη μαζεμένοι πότε στους ενός και πότε στου άλλου το σπίτι. Να θυμηθώ….να θυμηθώ….και τι να πρωτοθυμηθώ. 

"έτσι επέστρεφαν οι μαθητές από την κατάθεση στεφάνου"

Αλλά ίσως πρέπει να σταθώ για λίγο στις συγκινητικές στιγμές που ζούσαμε όλοι μας στη σχολική γιορτή της Σημαίας παραμονή της 28ης Οκτωβρίου τότε που τη Σημαία την παρέδιδε ο Γυμνασιάρχης με δάκρυα στα μάτια στον πρώτο μαθητή του βαθμού 18΄ ( όχι εικοσάρια που βάζουν με τη σέσουλα σήμερα) και του έλεγε τα φοβερά εκείνα λόγια παρουσία ΟΛΩΝ των αρχών του τόπου. Δεν θα αναφερθώ σε λεπτομέρειες της γιορτής, το έκανε ο φίλος μου ο Δημήτρης και ας το διαβάσουν όσοι θέλουν. 

Θα σταθώ για λίγο στο επόμενο τελετουργικό που αφορά τη συμμετοχή μας στις παρελάσεις. 

Των περισσότερων παιδιών οι γονείς ήταν φτωχοί τα χρόνια εκείνα, αλλά και των παιδιών της περιοχής της Παλαιομάνινας ακόμη πιο φτωχοί. Όμως με αιματηρές οικονομίες έραβαν στα παιδιά τους ένα μπλε κοστούμι ( θα το χρειαζόταν και για αργότερα) για την αξιοπρεπή συμμετοχή τους στις παρελάσεις. Και έβλεπε κανείς να παρελαύνουν τα τμήματα με σεβασμό, με καμάρι, με βήμα, αφού κάναμε πρόβες έχοντας έναν Μάκο Τζάνο Γυμναστή. 

Η συμμετοχή μας άρχιζε παραμονή της γιορτής με την κατάθεση στεφάνων και όλα τα τμήματα ήταν παρατεταγμένα στο προαύλιο. Τότε ο Γυμναστής έδινε το παράγγελμα «εμπρός εις την Σημαία αποκαλυφθείτε» και έβγαινε η Σημαία με τον σημαιοφόρο και τους παραστάτες. Και ακολουθούσε το παράγγελμα «Καλυφθείτε» (για τα πηλίκια). Αυτός ήταν ο σεβασμός που μας ενέπνεε ο δάσκαλος για το σύμβολο του Έθνους ( σήμερα κάποιοι το καίνε και κάποιοι λένε ότι το πήρε…ο αέρας από τα Ίμια). Αμέσως ξεκινούσαμε, μπροστά τα τύμπανα και οι σαλπιγκτές, πίσω η σημαία και το τμήμα της Τιμητικής Φρουράς της Σημαίας ( οι μαθητές του βαθμού 16) με το λευκό κάλυμμα στα πηλίκια και ακολουθούσαν τα επόμενα τμήματα. Η επιστροφή της Σημαίας γινόταν με τα τύμπανα και την Τιμητική Φρουρά και με το ίδιο τελετουργικό της εισόδου της Σημαίας στο γραφείο του Γυμνασιάρχη. 

Την επόμενη ημέρα της γιορτής πάλι ακολουθούσαμε την ίδια τακτική, πηγαίναμε στη Μητρόπολη για τη Δοξολογία και μέσα έμπαινε μόνον η Σημαία με τους παραστάτες και στη συνέχεια ακολουθούσε η παρέλαση στην πλατεία. Και μη νομίσει κανείς ότι λίγα μέτρα μετά τους επίσημους ότι διαλύαμε τα τμήματα. Όχι, γιατί επιστρέφαμε τη Σημαία πάλι με τον ίδιο σεβασμό στο Σχολείο. 

Σήμερα; Κακείν κακώς πηγαίνουν στο χώρο της κατάθεσης στεφάνων όπου και διαλύονται. Οι «σημαιοφόροι» γυρίζουν στους δρόμους έχοντας τη σημαία τους στον…ώμο σαν σουβλί του Πάσχα και κατευθύνονται στην καφετέρια! ή την εγκαταλείπουν στο σπίτι τους!. Οι τυμπανιστές γυρίζουν στους δρόμους χτυπώντας τα τύμπανά τους σαν γύφτικα νταούλια προκαλώντας τη δυσφορία του κόσμου. Το ίδιο συμβαίνει στην παρέλαση λίγα μέτρα μετά το πέρασμα των τμημάτων από την εξέδρα των επισήμων όπου διαλύονται τα τμήματα και το χθεσινό σκηνικό δυστυχώς επαναλαμβάνεται. Να αναφερθώ για την αμφίεση και το παράστημα των παιδιών δεν θα ήθελα αφού τα πάντα σήμερα είναι δημοκρατικά!! Άλλος με γουλί κεφάλι, άλλος με …κοτσίδα και άλλος με μαλλιά μέχρι τον ώμο ( α λα Κολοκοτρώνη). Κάποιοι χαριεντίζονται με τους φίλους τους που τους παρακολουθούνε απ’ έξω, κάποιοι μασάνε τσίχλα και άλλοι έχουν τα πουκάμισα έξω από το …τζιν παντελόνι. Όσο για την «κεφαλή δεξιά» ούτε λόγος να γίνεται. 

Δεν καταλογίζω ευθύνη στα παιδιά. Θα ήθελα να επιρρίψω ευθύνη στους δασκάλους αλλά και αυτοί έχουν Υπουργικές εντολές να μην τα πιέζουν, να μην τους μιλάνε ….αυστηρά ( υπάρχει κίνδυνος να επέμβουν οι γονείς!!), να θέλουν ελεύθερα και με τη θέλησή τους να παρελάσουν έστω και με ….κοτσίδα!!. Ποιος όμως είναι υπεύθυνος για το κατάντημα των παρελάσεων όπως γίνονται σήμερα; Ποιος έδωσε το δικαίωμα στα παιδιά να περιφρονούν τους επίσημους του Κράτους και να τους ….φασκελώνουν; ( ευτυχώς όχι εδώ). Ποιος άλλος από την επίσημη Πολιτεία που οι εκπρόσωποι του
Έθνους ( Βουλή) είναι μοιρασμένοι αν πρέπει να κάνουμε ή όχι παρελάσεις και δικαιώνουν τα παιδιά που κάνουν καταλήψεις και διαλύουν τα σχολεία και τα πληρώνει ο απολυμένος πατέρας ή αυτοκτονεί γιατί δεν έχει να τα ταΐσει και του παίρνουν το σπίτι. 

Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το κλίμα, οι «Ιερές αναμνήσεις» του φίλου μου Δημήτρη Στεργίου αλλά και οι δικές μου «Συγκινητικές αναμνήσεις»μοιάζουν βγαλμένες σαν από παραμύθι αλλοτινών εποχών. 

Δίπλα στη δική του φωτογραφία της σχολικής χρονιάς 1960-1961 δημοσιεύω τη δική μου του 1959-1960 στο ίδιο ακριβώς σημείο με διαφορετική σύνθεση αλλά με το ίδιο παράστημα, τον ίδιο σεβασμό, το ίδιο αετίσιο βλέμμα, με την «κεφαλή δεξιά» και με την ίδια μουσική μπάντα.