Γράφει ο Βασίλης Πάικος
Δημοσιογράφος
«Αντώνη έγραψες ιστορία» έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1988, στην ευχαριστήρια (και αποχαιρετιστήρια) επιστολή του προς τον Αντώνη Τρίτση, έως τότε Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, ενώ τον απέπεμπε. Μετά την σύγκρουσή του με τον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, για το ζήτημα της εκκλησιαστικής περιουσίας. Δεν ξέρω αν ο Αλέξης Τσίπρας απέστειλε επιστολή αναλόγου περιεχομένου και ύφους, προς τον Νίκο Φίλη. Αν δεν το έκανε απέφυγε, τουλάχιστον, την κακογουστιά στις προεκτάσεις της υπόθεσης…
Αν είναι κάτι που δεν έπρεπε να γίνει σ’ αυτόν τον ανασχηματισμό, είναι αυτό ακριβώς που έγινε. Το μόνο που δεν έπρεπε να γίνει. Να απομακρυνθεί ο Νίκος Φίλης από το Υπουργείο Παιδείας. Και χίλιους λόγους αν είχε ο Πρωθυπουργός να το κάνει, δεν έπρεπε. Όχι τώρα, με τίποτα. Καθώς θα φαινόταν στους πάντες (φάνηκε δηλαδή) πως τον Φίλη τον απομάκρυνε από την Κυβέρνηση ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος. Ιδίως μετά τις, μόλις προχθεσινές, εναντίον του ακραία απαξιωτικές αναφορές. Αυτές που άγγιζαν τα όρια της χυδαιότητας. Θα πίστευαν έτσι οι πάντες (πίστεψαν δηλαδή) πως ο Αρχιεπίσκοπος συγκυβερνά.
Αυτό ήθελε ο Αλέξης Τσίπρας; Η απλή λογική λέει πως όχι, δεν το ήθελε. Ήθελε-δεν ήθελε πάντως, αυτό έγινε. Βλέπεις, στην πολιτική, το μήνυμα που στέλνεις είναι, κάποτε, ισχυρότερο και από την ουσία των πραγμάτων. Έτσι ώστε το πανελλήνιο σήμερα, φίλοι και εχθροί, αισθάνονται πως ίσως έφτασε, με καθυστέρηση δεκαετιών, η απάντηση στο ιστορικό ερώτημα «ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο». Απάντηση ελάχιστα κολακευτική για τον Αλέξη Τσίπρα και την Κυβέρνησή του…
Δεν είναι, ασφαλώς, κανείς σε θέση να μιλήσει με βεβαιότητα για τους ακριβείς λόγους που οδήγησαν σ’ αυτή την κίνηση τον Πρωθυπουργό. Να εικάσει μόνο μπορεί. Έκείνα που εμείς, οι απ’ έξω απ’ τα πράγματα, ξέρουμε, είναι ότι επί υπουργίας Φίλη διεξήχθησαν οι καλύτερες πανελλαδικές εξετάσεις, δίχως την παραμικρή ένσταση ή διαμαρτυρία από πουθενά.
Ότι, για πρώτη φορά, τα σχολεία ήταν πανέτοιμα, στην ώρα τους, να υποδεχτούν τους μαθητές. Ότι μπήκε φρένο στην ασυδοσία των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων, με την υπαγωγή τους στο έλεγχο του Υπουργείου. Ότι εξασφαλίστηκαν σχολικές δομές για τα προσφυγόπουλα. Και, βέβαια, ότι εξορθολογίζεται η διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών.
Αλλά είπαμε, ο Πρωθυπουργός μπορεί να ξέρει κάτι παραπάνω. Σύμφωνα με τα στη διάθεσή μας δεδομένα, ο Κώστας Γαβρόγλου που αντικαθιστά τον Νίκο Φίλη, είναι των ίδιων ακριβώς αντιλήψεων μ’ εκείνον, εφ΄ όλης της ύλης του Υπουργείου Παιδείας. Αλλά όλ’ αυτά θα φανούν στην πράξη. Και θα φανούν σύντομα…
Ναρκοθετημένο πεδίο
Εντάξει, όλοι το ξέρουμε, όλοι το βλέπουμε. Πως η Κυβέρνηση της Αριστεράς πορεύεται σε ναρκοθετημένο πεδίο. Με το άπαν σύμπαν του «συστήματος» να τα δίνει όλα για την ανατροπή της. Από τα κόμματα της αντιπολίτευσης ως την συντριπτική πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης. Κι από τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα ως τους ενεχομένους σε κάθε λογής λαμογιά.
Οι μεν επειδή βλέπουν έναν παρείσακτο, έναν σφετεριστή, έναν αναιδή εισβολέα να απειλεί την «καθεστηκυία τάξη» πραγμάτων, και δυσκολεύεται να το χωρέσει ο νους τους. Οι δε επειδή διαπιστώνουν με τρόμο ότι, για πρώτη φορά, υπάρχει κάποιος που αμφισβητεί πως «όλα τους επιτρέπονται». Και σύρονται (ποιοι; αυτοί…) στις εξεταστικές, στη δέσμευση των περιουσιών τους, στον εισαγγελέα, στο εδώλιο, στη φυλακή.
Με δεδομένα όλ’ αυτά, είναι απολύτως φυσικό να μην θέλει, με κανέναν τρόπο, ο Αλέξης Τσίπρας ν’ ανοίγει καινούργια μέτωπα. Ακόμη και να προσπαθεί να αμβλύνει τα ήδη ανοιχτά. Όμως εδώ δεν μιλούμε για καινούργια μέτωπα. Μιλούμε για την ήδη εξελισσόμενη ολομέτωπη επίθεση της ηγεσίας της ελλαδικής Εκκλησίας απέναντι στην Κυβέρνηση, απέναντι στο Κράτος, απέναντι στην στοιχειώδη προσπάθεια (ούτε καν εκείνη που θα ταίριαζε στους καιρούς) εκσυγχρονισμού των σχέσεων Πολιτείας- Εκκλησίας, απέναντι στην ίδια τη λογική.
Όπως εκδηλώθηκε με το ακραίας επιθετικότητας «πολιτικό μανιφέστο» του Αρχιεπισκόπου, προ μηνός, στην συνεδρίαση της ΔΙΣ. Και, προπάντων, με τις «ανοίκειες» δηλώσεις του στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ. Δηλώσεις, ανάμεσα στις οποίες υπήρχε (δίχως να είναι η σοβαρότερη) και η αρχιερατική «παραγγελιά» καθαίρεσης του Φίλη.
Είναι γι αυτό λοιπόν που δεν έπρεπε να φύγει ο Φίλης με τίποτα. Όχι έτσι. Και όχι τώρα. Όσοι παρακολουθούν ιστορικά την πορεία της Εκκλησίας της Ελλάδος, προπάντων στις φάσεις αιχμής και οξύτητας, ξέρουν πολύ καλά πως όταν βρίσκεται μπροστά σε υποχωρήσεις, όταν αντιμετωπίζεται με «ανοίγματα» από την «άλλη πλευρά», δεν κάνει εκείνη βήμα πίσω. Δεν αποδέχεται επί της ουσίας την καταλλαγή. Το αντίθετο ακριβώς. Ζητά όλο και περισσότερα. Αποθρασύνεται, γίνεται άπληστη στα αιτήματά της, και στα πιο ακραία, και στα καταφανώς άδικα, ακόμη και έκνομα.
Με μείζονα και πρώτιστη απαίτηση, να μην αλλάξει τίποτα, ποτέ. Αν κάποιοι από κείνους που από θέση ευθύνης διαχειρίζονται τα των σχέσεων Πολιτείας-Εκκλησίας, συμπεριφέρονται ως εάν αγνοούν αυτή την ιστορική αλήθεια, είναι βέβαιο πως θα την βρουν οδυνηρά μπροστά τους. Και τούτο θα είναι τραγικό, όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά για την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της. Κι έχουμε και μια συνταγματική αναθεώρηση μπροστά μας…
Αναδημοσίευση από το athina984.gr
