Την αναγνώριση της παγκόσμιας
ιατρικής κοινότητας τυγχάνει, πλέον, η μέθοδος Hipec που αναπτύχθηκε και
εφαρμόζεται στην Ελλάδα από τον χειρούργο Γιάννη
Σπηλιώτη, αρχικά στο Νοσοκομείο Μεσολογγίου και στην συνέχεια στο «Μεταξά»
του Πειραιά, για την αντιμετώπιση των νεοπλασιών του πεπτικού συστήματος.
Το σαββατοκύριακο στο πλαίσιο του
10ου International Congress on Peritoneal Surface Malignancies που έγινε στην Ουάσιγκτον η μέθοδος και κυρίως η εφαρμογή της
στην Ελλάδα, από τον Γιάννη Σπηλιώτη και την ομάδα του κρίθηκε, ως η πλέον ολοκληρωμένη
και γι’ αυτό απονεμήθηκε στη χειρουργική κλινική, ο τίτλος του «Παγκόσμιου
Κέντρου Εκπαίδευσης» για την συγκεκριμένη μέθοδο.
Η αναγνώριση αυτή αποτελεί μια
ηχηρή απάντηση των γιατρών του ΕΣΥ, για το έργο που παράγουν κάτω από αντίξοες
συνθήκες, ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύουν και την άλλη πλευρά της σύγχρονης
Ελλάδας. Της Ελλάδας που συνεχίζει, δημιουργεί και διακρίνεται…
Σε ανάρτησή του στο Facebook ο
κ. Σπηλιώτης σημειώνει:
«Τίποτα δε γίνεται μόνο του. Όλη
αυτή η προσπάθεια και η αναγνώριση που βιώνω αυτή τη στιγμή στην πρωτεύουσα των
Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, είναι αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς που ακόμα
και αν ξεχάσω κάποιους, ΘΑ ΉΘΕΛΑ ΝΑ
ΜΝΗΜΟΝΕΎΣΩ:
- Το προσωπικό, νοσηλευτικό, τεχνικό και διοικητικό του νοσοκομείου
Μεσολογγίου όταν τον Νοέμβριο του 2005 ξεκινούσε αυτή η προσπάθεια για
εφαρμογή της μεθόδου Hipec στην Ελλάδα. Οι πρώτοι μου συνεργάτες Βαξεβανίδου
Αρχοντία, Ρογδάκης Αθανάσιος ( Rogdakis Athanasios) , Ντάτσης Αναστάσιος και
Κέκελος Σπύρος (Spiros Kekelos) θα μείνουν για πάντα στην καρδιά μου σαν
πρωτόκλητοι.
- Θα ήταν όμως άδικο να μην αναφερθώ
στην προσπάθεια του νοσοκομείου ΕΑΝΠ Μεταξά που μέσα από αντιφάσεις,
αντιξοότητες, αμφιβολίες και προβληματισμούς στήριξε τελικά την μεταλαμπάδευση
αυτής της μεθόδου στην πρωτεύουσα. Στο νοσοκομείο ΕΑΝΠ Μεταξά χωρίς την
προσπάθεια από τον θυρωρό, τον τραυματιοφορέα, το νοσηλευτή μέχρι και τη
Διοίκηση τίποτα δε θα είχε γίνει από όλα αυτά. Όλοι οι διατελέσαντες Διοικητές
από το 2009 μέχρι και σήμερα, ο καθένας με το δικό του τρόπο (ΘΕΤΙΚΟ και
…αρνητικό), μου δώσανε τη δύναμη να επιμείνω σ’ αυτό που πίστευα. ΘΑ ΉΘΕΛΑ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΉΣΩ
ΕΙΔΙΚΌΤΕΡΑ :
- Όλους τους ειδικευόμενους του
Α’ Χειρουργικού Τμήματος ΕΑΝΠ Μεταξά αλλά και όλου του νοσοκομείου, για τη
βοήθεια που πρόσφεραν στην αντιμετώπιση των ασθενών.
- Τους συνεργάτες μου Δήμο
Κονδύλη και Χρήστο Φαρμαρέλο που έχουν ήδη αφυπηρετήσει, για τη στοργή και τις
συμβουλές τους που με βοήθησαν όλα αυτά τα χρόνια.
- Τους συνεργάτες μου Ευσταθίου
Ηλία, Μανίκη Παναγιώτη και Κοπανάκη Νίκο (Nikos Kopanakis)που μοιράζονται μαζί
μου ατελείωτες ώρες στο χειρουργείο και μια σειρά από άγχη και αγωνίες για την
καλύτερη περίθαλψη των αρρώστων.
- Στη μάχη αυτή, με την
καθημερινότητα όλων αυτών των προβλημάτων, θα ήταν αδικία να μην αναφερθώ στην
προϊσταμένη του χειρουργείου Κυπριότου Μαρία (Maria Kypriotou) που μαζί με όλες
τις νοσηλεύτριες, τους νοσηλευτές και τους τραυματιοφορείς του χειρουργείου
υποφέρουν, υπομένουν και στηρίζουν την προσπάθεια μας.
-Για τις διατελέσασες
προϊστάμενες, Κατερίνα, Νατάσα και Εύα του Α’ Χειρουργικού Τμήματος ΕΑΝΠ Μεταξά
καθώς και τις νοσηλεύτριες και τους νοσηλευτές του τμήματος θα ήταν παράλειψη
να μην εκφράσω την τιμή που είχα να συνεργαστώ και να συνεργάζομαι μαζί τους.
- Θα πρέπει επίσης να αναφερθώ
στην ομάδα των αναισθησιολόγων Καστρινάκη Κ., Καλαντζή Ν., Παγουλάτου Α.,
Καλαιδοπούλου Ουρανία, Παπατσάκωνα Α. , Παυλάκου Α. που μοιράζονται μαζί μας
ατελείωτες ώρες, πολλές φορές με αγάπη, γέλιο και κατανόηση.
Όλα αυτά μαζί με την βοήθεια των
γιατρών της μονάδας εκφράστηκαν χθες το βράδυ με την αναγνώριση της δουλειάς
μας ως παγκόσμιο κέντρο εκπαίδευσης. Στο μακρύ δρόμο αυτό, υπήρξαν πολλοί (οι
ασθενείς μας) που κέρδισαν τη μάχη και λίγοι που την έχασαν. Η αναφορά σε
αυτούς είναι στις μνήμες μας και στην καρδιά μας. Για όσους από την ομάδα
εγκατέλειψαν την προσπάθεια πάντα θα υπάρχει μια δικαιολογία… απλά δεν
άντεξαν…όπως λέει ο Μπέρτολτ Μπρεχτ από δύσκολα μονοπάτια να δούμε τα άστρα.
- Ευχαριστώ τους γιους μου και τη
μητέρα τους γιατί όλα αυτά τα χρόνια στήριξαν τα όνειρα μου ανεχόμενοι…την
απουσία μου.»
