Γράφει ο Κώστας Πούλος
Φίλες και φίλοι, αγαπητή παρέα.
Απόψε, που τα πράγματα είναι τόσο σοβαρά, αποφάσισα να σας μιλήσω για το σόι μου. Και είμαστε μεγάλο σόι, πολύ μεγάλο σόι. Και δε θέλω να γελάσετε γιατί κι εμείς σαν σόι αντιμετωπίζουμε το ίδιο σοβαρά προβλήματα, που μόνο αν τα δημοσιοποιήσω μπορεί να ξαλαφρώσω και να μπουν σε σειρά…
Εμείς στο σόι μας, ξέρετε έχουμε δύο πλακιές. Η μια είναι πώς είμαστε νομοταγείς. Θέλουμε να είμαστε νομοταγείς. Νομίζουμε οτι χωρίς αυτό δεν γίνεται απολύτως τίποτα. Και το κρατάμε αυτό, χρόνια τώρα, αναντάν παπαντάν. Τρείς τέσσερις πήγαν να ξεφύγουν επί χούντας και να πάνε ενάντια στο καθεστώς, αλλά παρενέβη δυναμικά ο θείος Κλέαρχος απόστρατος ταξίαρχος, θεός σχωρέστον, και αποκαταστάθηκε η τάξη στο σόι. Και στηρίζαμε την εκάστοτε εξουσία.(Απο δω και πέρα ακούγοντας τα ονόματα που θα πω, επειδή εκπέμπουν αρνητική ενέργεια, μπορείτε να φτύνετε το κόρφο σας ή να σταυροκοπιέστε είναι πολύ αποτελεσματικό, ξέρετε)… Ο Κωνσταντίνος απάνω, εκεί εμείς. Ο Αντρέας πάνω, στήριγμα εμείς, Ο Οξαποδώ πάνω, μ’αυτόν εμείς.Ο Κινέζος πάνω, απο κοντά εμείς. Ο Κωστάκης στα πράματα, πλάτη εμείς. Ο Γαπ στο ρετιρέ, υπόγειο και θεμέλια το σόι. Ο Λουκάς στο Μαξίμου, Κολώνες εμείς. Ο Αντωνάκης στην εξουσία,(συγκρατείστε το νούμερο παρακαλώ) 364 φήφοι δαγωτοί,(είμαστε μεγαλο σόι σας είπα), στις διαταγές του.
Η δεύτερη πλακιά είναι ότι όλο το σόι παρακολουθεί και ακούει μόνο ΕΡΤ. Μάλιστα, όπως σας το καταθέτω, μόνο ΕΡΤ. Κι αυτό όχι ότι δεν μας αρέσει τίποτε άλλο, αλλά, όταν έγινε η ιδιωτική τηλεόραση και ραδιοφωνία, η θεία μας η Ευδοξία που ήταν ζάμπλουτη(ο μακαρίτης ο άντρας της, ο θείος Ισίδωρος είχε αμύθητα πλούτη από τη Νότια Αφρική που είχε επιχειρήσεις), έβαλε στη διαθήκη της τον όρο ότι μετά το θάνατό της( πέθανε το 1991 από σπονδυλοαρθρίτιδα), όλο το σόι θα παίρνει το μηνιάτικο που είχε προβλέψει για τον καθένα μας, εφόσον όλοι θα είμαστε συνδεμένοι μόνο με την ΕΡΤ……..και κάθε τρις και λίγο, ο συμβολαιογράφος ο κ. Λεωνίδας να μπουκάρει στα σπίτια μας να διαπιστώνει αν τηρούμε πιστά τον όρο της διαθήκης…κόλαση σας λέω.
Και φτάνουμε στην τελευταία μαύρη βδομάδα για το σόι μας που να μην έσωνε…
Μόλις είχε αποφάει ο μπάρμπας μου ο Τάκης στο χωριό, θάταν εντεκάμιση η ώρα το βράδυ,και αποκοιμιόταν μπροστά στο κτί στη γνωστή συχνότητα αφού είχε κουραστεί νωρίτερα στο καφενείο να υπερασπίζεται την πολιτική του Αντωνάκη για τη δημόσια υγεία. Η θειά η Τάκαινα έπλενε τα πιάτα και, κάποια στιγμή, γυρίζοντας κατά το μπάρμπα, βλέπει τη γνωστή σε όλη την την υφήλιο, μαύρη οθόνη, και χωρίς να το θέλει βάζει σκουσμό μεγάλο ‘ Τάκη του κτί’!!! ελατήριο ο μπάρμπας βρίζοντας γιατί είχε χτυπήσει το γόνατό του στο πόδι από το τραπέζι, βλέπει το μαύρο και φωνάζει ‘τσ’ ασφάλειες γριά’…δεν ήταν οι ασφάλειες. Δεύτερη αγριφωνάρα ‘του ράδιου μαρή΄’, μούγκα το ράδιο. Φωτιά στα τηλέφωνα να μάθουν τι έγινε, αφού δεν μπορούσαν να γυρίσουν και σε άλλα κανάλια….τίποτα. Κανένας δεν ήξερε τίποτα. Το μαύρο, μαύρο….
Ένα ολόκληρο ένδοξο σόι με 364 δικούς του ψήφους, το μάτι γαρίδα όλο το βράδυ στημένο μπροστά σε μια μαύρη οθόνη να περιμένει το μοιραίο.
Στις 7.36’.43’’ ο κ. Λεωνίδας, ο συμβολαιογράφος, πηγαίνοντας για το γραφείο του χτύπησε το κουδούνι της ξαδέρφης μου της Λιλίκας…..οι οθόνες κι από τις τρείς τηλεοράσεις της Λιλίκας(έχουν και μια στην τουαλέττα, τι την χρειάζονται εκεί, δεν ξέρω) κατάμαυρες, κατράμι. Η διαθήκη προσβλήθηκε και μέρες που είναι, επίδομα γιοκ.
Το σόι συγκεντρώθηκε την Πέμπτη το βράδυ στο χωριό και ομόφωνα αποφάσισε την πρώτη πλακιά ,αυτή που είμασταν νομοταγείς, να την εγκαταλείψει αμέσως και να στείλει γράμμα ( και τι γράμμα, σκέτο δηλητήριο δηλαδή )στον Αντωνάκη να μη μας υπολογίζει από δω και πέρα και να μας θεωρεί εχθρούς. Δεν πρόσεξες Αντωνάκη μας(ας φτύσουμε και τον κόρφο μας καλού κακού), δεν έπραξες καλά λεβέντη μας…Όσο για τη δεύτερη, αυτή με την ΕΡΤ, ομόφωνα πάλι αποφασίσαμε να τη συνεχίσουμε αφου η συνήθεια είναι μεγάλο πράγμα. Αφήνεις εύκολα την ιστορία, την εκκλησία, τα δημοτικά, το Χατζηδάκι, τη Μάγια Τσόκλη, τα θέατρα, τις συναυλίες, το ‘ στην υγειά μας βρε παιδιά’’; Όχι βέβαια….το σόι μου.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία
Αυτό το κείμενο το παρουσίασα στη συγκέντρωση της Πρωτοβουλίας Πολιτών ενάντια στο κλείσιμο της Δημόσιας Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης που έλαβε χώρα την Κυριακή το βράδυ 16 Ιουνίου 2013 στην κεντρική πλατεία της πόλης μας.
