Μεσολογγίτισσες Μεσολογγίτες
Προσκυνητές της Ιερής γης των Ηρώων της Εξόδου
10 Απριλίου 1826…
Ο Κοσμοδύναμος χρόνος σταμάτησε
πάνω στα ερειπωμένα κάστρα τού Μεσολογγίου, προσφέροντας στις Άγιες Ψυχές των υπερασπιστών του το δώρο τής Αιωνιότητας.
Εκεί όπου οι ανυπότακτες καρδιές τών Ελεύθερων Πολιορκημένων, λίγο πριν
καθήλωναν πανίσχυρες εχθρικές στρατιές, δίνοντας την ευκαιρία στους
επαναστατημένους Έλληνες ν’ ανασυνταχθούν, ν’ αναπνεύσουν και πάλι αέρα
ελευθερίας.
«Χωρίς το ακαρτέρευτο εμπόδιο που
ορθώθηκε μπροστά στ’ ασκέρι του Κιουταχή…… όλα θα είχαν τελειώσει… Μονάχα λίγα
λόγια συμπόνιας θα ακούγονταν σαν επικήδειος για τ’ άδικο τέλος της Επανάστασης
και το κάθε τι θα ξεχνιόταν…»[1]
Όμως…..
«Μπροστά στο Μεσολόγγι παιζόταν το μέγα δράμα του Αγώνα»[2].
Ένα δράμα που δεν ξεχώριζε πολεμιστές και
άμαχους, Γυναίκες και Άνδρες, Γέρους και παιδιά. Όλοι πολεμούσαν μέρα -νύχτα,
χαίρονταν στις νίκες και αντίκριζαν κατάματα το σκληρό πρόσωπο του θανάτου,
αποζητώντας τους ουρανούς της Δόξας και
της Αιώνιας Τιμής. Κι όταν αποστερήθηκαν πλέον των ανθρωπίνων δυνάμεών τους, αποφάσισαν….
Έξοδος!
Μαζί τους οι φλογεροί Φιλέλληνες που επέλεξαν
τον ακάνθινο δρόμο της Αρετής, σμίγοντας το αίμα τους με αυτό των ηρώων συμπολεμιστών
τους. Αλλά και οι καρδιές των υπολοίπων
εξεγερμένων Ελλήνων που πονο-ψυχούσαν για το Μεσολόγγι. Έβλεπαν στα τείχη του τη
μοίρα τής Ελλάδας, που πάλευε με τις
δικές της δυνάμεις ν’ ανοίξει το δρόμο
στα παιδιά της.
Πόσο άραγε να ζήλεψαν οι
σερασκέρηδες το άπαρτο τείχος του
Μεσολογγιού, αυτού του ταπεινού «φράχτη»;… Πόσο φρικαλέο μίσος να αισθάνθηκαν
απέναντι στην αποφασιστικότητα του μυαλού και το πύρωμα της ψυχής τών
υπερασπιστών του;… Οι απαντήσεις δόθηκαν
την νύχτα «…που την τρέμει ο λογισμός». Μόνο που οι πασάδες δεν βρήκαν στα
αποκαΐδια των δαυλών τού Καψάλη και του Ιωσήφ Ρωγών αυτό που αποζητούσαν.
Την νύχτα εκείνη, οι
κρυστάλλινες ψυχές τών υπερασπιστών, αγίασαν
ετούτον εδώ τον τόπο. Τον εξάγνισαν και εξαγνίστηκαν την ίδια ώρα από την
ανθρώπινη αδυναμία. Χωρίς κανένα πόνο και καμιά θλίψη να τους βαραίνει, «ως
πιστοί στρατιώται τής πατρίδος» βάδισαν στο δρόμο που τους όρισε το Χρέος, ακολουθώντας
τα χνάρια των αιώνιων Ελλήνων.
Η θυσία της 10ης
Απριλίου 1826, δεν ήταν μια απλή «κραυγή απόγνωσης» ή ηθικής κάμψης, αλλά μια
ξεκάθαρη συνειδητή πράξη ανθρώπων με αστείρευτο ψυχικό σθένος, πνευματική καθαρότητα
και ασίγαστο πάθος για Δικαιοσύνη κι
Ελευθερία.
Αυτά και μόνον υπήρξαν τα κίνητρα
των Εξοδιτών. Δεν μπήκαν ποτέ σε καμία «ζυγαριά» διαπραγμάτευσης, ακόμη κι όταν
η λιμοκτονία θέριζε τα σώματά τους. Οι ψυχές
άλλωστε των αληθινών πολεμιστών δεν πουλιούνται και δεν αγοράζονται. Μένουν
στις ντάπιες ακλόνητες κι ατρόμητες, έως το τέλος… Έως ότου αντικρίσουν την Λευτεριά,
όποια μορφή κι αν έχει. Ακόμη και την
πιο απόκοσμη…
Πολυθρύλητη υπήρξε η Έξοδος. Ο
αντίκτυπός της εξέπεμψε μεγαλείο. Υπήρξε μια εθελοθυσία που τάραξε συθέμελα κι
αφύπνισε τους λαούς της Ευρώπης. Φώτισε τον
νου των πνευματικών ανθρώπων να γράψουν λόγους και στίχους πύρινους, οδήγησε τα
χέρια των καλλιτεχνών να γεμίσουν καμβάδες, αποτυπώνοντας το ηρωικό και το
ανέφικτο στη λογική. Κατόρθωσε να προκαλέσει συνειδήσεις κι αισθήματα
ανθρώπινα, ν’ ανατρέψει πολιτικές και ν’ αλλάξει εν τέλει τη σειρά της
Ιστορίας.
«Το Μεσολόγγι έπεσεν….
Το Αλωνάκι πότισε για τα καλά το
δένδρο τής Ελευθερίας με το αίμα των υπερασπιστών του, δίνοντάς του δυνατές ρίζες
και βάζοντας τον ελληνικό λαό οριστικά στην τροχιά τής πραγμάτωσης του ονείρου του,
μετά από τέσσερις ολόκληρους αιώνες μαρτυρίου.
Μεσολογγίτισσες και Μεσολογγίτες
Ελεύθεροι πολίτες του κόσμου
Ιερή είναι αυτή η γη που
μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας. Πέρα από τα γεγονότα που χάραξαν τις ιστορικές
γραφές τού κόσμου, οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι μας όρισαν με το παράδειγμά τους
να κρατήσουμε στις δικές μας ψυχές τις ίδιες αξίες που εκείνοι υπερασπίσθηκαν
με μαρτυρικό τρόπο.
Η Ομόνοια,
Η Ομοψυχία,
Η Συνείδηση
και η Ενότητα
δεν αποτελούν απλά ευχολόγια,
αλλά είναι η δύναμη με την οποία πορεύεται ο λαός μας.
Είναι ένα ισχυρό συνειδησιακό πλέγμα που οι Εξοδίτες το στεφάνωσαν στην ύψιστη
Απόφασή τους με τη μεγαλειώδη φράση «’Εν
ονόματι της Αγίας Τριάδος»,
σφιχταγκαλιάζοντας τη σημαία του Σταυρού και αντλώντας απ’ αυτή τις
στερνές ανάσες της ζωής τους.
Στους καιρούς που ζούμε γνωρίζουμε
καλά ότι η πατρίδα μας και πάλι δοκιμάζεται, πράγμα όμως ούτε σπάνιο ούτε
πρωτόγνωρο στην ιστορία της. Ποτέ άλλωστε οι Έλληνες δεν σταμάτησαν να παλεύουν
για τα δίκαιά τους.
Η Έξοδος και τα μηνύματά της ας
φωτίσουν το σήμερα και το αύριο του λαού μας. Έχουμε χρέος μεγάλο να κρατάμε
την Ελλάδα… Να κρατάμε το Μεσολόγγι στην καρδιά μας. Πληρώθηκε πολύ βαρύ τίμημα
για να μπορούμε να το κάνουμε.
Σε κάθε παραλογισμένο αρνητή της
Ιστορίας, που κλείνεται ερμητικά μέσα στη φρικτή μοναξιά της αλαζονείας και της
αμάθειάς του, θα λέγαμε τούτο.
Ισχυρότερο όπλο των Ελλήνων είναι η Ψυχή και η Ελπίδα. Έτσι αναστήθηκε
αυτός ο λαός.
Δεν πρόκειται τίποτε ν’
αποδυναμώσει την Ελλάδα.
Κι όσοι πιστεύουν ότι μπορεί να
γίνει αυτό, ή δεν ξέρουν τους Έλληνες ή δεν διδάχθηκαν τίποτε από το παρελθόν
τους!
«Χωρὶς δισταγμὸ μποροῦμε νὰ ποῦμε
ὅτι ἂν ἀποφάσιζεν ὁ Οὐρανὸς νὰ ἐκλέξη μιὰ μόνο σελίδα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς γιὰ νὰ
τὴν ἀπεικονίση καὶ νὰ τὴν προβάλη ἐσαεὶ στὴν ἀπέραντη ὀθόνη του, σὰν δική του ἄφθιτη
δόξα καὶ σὰν ἀέναο παγκόσμιο παράδειγμα, θὰ ἐξέλεγε, χωρὶς ἄλλο, τὴν Ἔξοδο τοῦ
Μεσολογγιοῦ»[4]
Σας ευχαριστώ ολόψυχα
για το σεβασμό σας στους
προγόνους μας!
[1] Δημήτρης
Φωτιάδης, Μεσολόγγι, Αθήνα, 1955
[2] Ο.π.
[3] Γ.
Αθανασιάδης –Νόβας, «Το Εικοσιένα» Πανηγυρικοί λόγοι Ακαδημαϊκών, εκδ Ακαδημία
Αθηνών, Αθήνα, 1977
[4] Γ.
Αθανασιάδης –Νόβας, «Το Εικοσιένα» Πανηγυρικοί λόγοι Ακαδημαϊκών, εκδ Ακαδημία
Αθηνών, Αθήνα, 1977
