«Δεν νομίζω να υπάρχει
Μεσολογγίτης της γενιάς μου και κυρίως της "παρέας" που να μην κάθισε
μεσημέρι ή βράδυ να τα πιει στο μάρμαρο, στην "ταφόπλακα" της «Μέλισσας»
(σ.σ. καφεζαχαροπλαστείο στο Μεσολόγγι).
"Τσακωμοί" για τα
πολιτικά, ποδοσφαιρικά, γκομενικά και προεκλογικοί εμφύλιοι μέχρι τη Δευτέρα
των εκλογών που "πάλι φίλοι είμαστε".
Βρήκαν εκεί το ταίρι της ζωής
τους πολλοί ή τον μεγάλο έρωτα της βραδιάς άλλοι. Μετά τις μπύρες και τα ποτά
έπεφτε και ένα από τα περίφημα γλυκά, στο καπάκι που λένε, στα τραπεζάκια έξω
της πλατείας.
Ατελείωτη γνήσια Μεσολογγίτικη
"κοινωνική κριτική". Θάψιμο με χιούμορ το λέγαμε τρομάρα μας. Έπειτα
το μαγαζί στο Λιμάνι. Πηγαίναμε για ένα ούζο πριν πάμε για φαγητό σπίτι και
έρχονταν το σπίτι να μας μαζέψει το βράδυ. Χειμώνα με το τζάκι, Καλοκαίρι κάτω
από τα ευκάλυπτα ξυπόλητοι γιατί δούλευε κάτω από τα τραπέζια το μοντέρνο, για
την εποχή του, κλιματιστικό anoixto lastixo potismatos.
Πλάκες, τραγούδια, χορός σπασίματα.
Δεν πιστεύω να ξεχάσατε τις πρωινές μακαρονάδες μετά από ολονύκτιες
μπαρότσαρκες που μαζί με το αφεντικό ανοίγαμε την κουζίνα και μαγειρεύαμε.
Όποιος δεν έχει πάει μαζί του σε
πανηγύρι αφού κλείναμε το μαγαζί δεν έχει δει τίποτα. Τέλος, το μπαρ στο λιμάνι
που γίνονταν ο χαμός.
Περάσαμε ωραία μαζί Μάστορα,
Φίλε Περικλή! Καλό σου ταξίδι.
Ήσουν όμορφο κομμάτι της
ιστορίας της Πόλης μας! Κουράγιο στη Χριστίνα και στα παιδιά σου.» σημείωσε
στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, ο γιατρός, Απόστολος Αλετράς αποχαιρετώντας , τον
Περικλή Διαμαντόπουλο.
Τον Περικλή που έφυγε από τη ζωή
σε ηλικία 64 ετών νικημένος από το «θηρίο» προκαλώντας έναν βουβό θρήνο στην
τοπική κοινωνία, διότι όπως πολύ σωστά είπε και ο ιερέας που τέλεσε την εξόδιο
ακολουθία στο ξωκκλήσι του Άη Γιώργη «Ο Περικλής ήταν για όλους, πατέρας και
αδελφός».
Για τουλάχιστον 30 χρόνια ήταν
από τους πλέον δραστήριους επιχειρηματίες στον τομέα της εστίασης και αναψυχής
στο Μεσολόγγι αρχικά εκ των συνιδρυτών του ζαχαροπλαστείου «Μέλισσα», στη
συνέχεια στο λιμάνι με την ομώνυμη ψαροταβέρνα και το φημισμένο «Μουράγιο» που για
μια δεκαετία ήταν σημείο αναφοράς για την καλοκαιρινή νυχτερινή διασκέδαση για όλη
την περιφέρεια.
Ήταν ο άνθρωπος που απλόχερα
έτεινε «χείρα βοήθειας» σε όποιον του τη ζητούσε, χωρίς να υπολογίζει το
προσωπικό του κόστος και πολύ δε περισσότερο, χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Ήταν ο άνθρωπος που ακόμη και στη
μάχη με το «θηρίο» δεν λύγισε και την έδωσε κυριολεκτικά όρθιος, δυστυχώς, όμως,
δεν κατάφερε να το τιθασεύσει…
Ήταν ο άνθρωπος που ίσως δεν έπρεπε
να τον λένε Περικλή αλλά «μερακλή» και έτσι θα τον θυμόμαστε…
Καλό ταξίδι Περικλή….
