Την Πέμπτη το βράδυ, που λέτε, μαζευτήκαμε κόσμος πολύς, γεμάτο το θεατράκι στο λιμάνι, για να δούμε και να απολαύσουμε την παράσταση που είχε διοργανώσει η Σχολή Χορού της κυρίας Στέλλας Παπαδοπούλου.
Και τα πράγματα πήγαν όπως τα περιμέναμε κι ακόμα καλύτερα
Ήταν μια παράσταση με αρχή μέση και τέλος με πολύ νεύρο, που δεν κούραζε καθόλου, αντίθετα σε έκανε να απολαμβάνεις και να περιμένεις το επόμενο…
Και έβλεπες ένα κοινό χαμογελαστό, έξω από τα καθημερινά, ανακουφισμένο και με διάθεση να χειροκροτήσει και να επιβραβεύσει…
Μα υπάρχει μεγαλύτερη επιτυχία την σήμερον εποχή, για έναν άνθρωπο, να καταφέρνει να βγάζει τον κόσμο από το σπίτι του και τη μιζέρια του και να τον κάνει να είναι χαμογελαστός και ανακουφισμένος;
Ε, λοιπόν, η Στέλλα τα κατάφερε.
Και απόλαυσαν τα ματάκια μας κίνηση, χρώματα, εμπνεύσεις, παιδικά πρόσωπα και φιγούρες… και ξεκάπνισαν τα αυτάκια μας από όλα όσα ακούμε καθημερινά χωρίς να το θέλουμε… ακούσαμε και κάτι άλλο βρε αδερφέ…
Τώρα, πως καταφέρνει η Στέλλα και βάζει όλα αυτά τα θηριάκια σε τάξη, πως τα βάζει σε σειρά και πως τα μαθαίνει όλα αυτά, που εμείς ούτε στα όνειρά μας δεν θα θέλαμε να είχαμε επιφορτισθεί να κάνουμε!!! Πιστεύω πως εκτός από την σκληρή δουλειά που είναι φανερό ότι απαιτείται, εκτός από την βαθειά γνώση που είναι και η βάση, το συνεχόμενο ψάξιμο για να είναι πάντα επίκαιρη, υπάρχει πολλή αγάπη και διάθεση για προσφορά. Χωρίς τα δύο τελευταία δεν θα ήταν μια σταθερή αξία, χρόνια τώρα, στα πολιτιστικά της μικρής μας πόλης…
Στέλλα, σ’ ευχαριστούμε πολύ.
Κώστας Πούλος
