Με συγκίνηση διάβασα το εξαιρετικά πνευματώδες κείμενο του Μάκη (διαβάστε εδώ).
Και η συγκίνησή μου ήταν μεγάλη γιατί μου έδωσε τη χαρά να διαπιστώσω ότι το χιούμορ και το πνεύμα δεν χάνονται.
Σε μια εποχή που όλοι μάς έχουν εγκαταλείψει, το κείμενο του «Φανού» μου φάνηκε σαν ένας χαιρετισμός που μας δίνει κουράγιο να αντέξουμε. Σα να ακούγεται μια φιλική φωνή και ένα χέρι που κουνιέται από μακριά.
Και όπως τότε, η ψυχική καλλιέργεια των Μεσολογγιτών, το πολιτιστικό επίπεδο της πόλης και η αίσθηση του χρέους τους οδήγησε στην ήρεμη πορεία προς τον θάνατο, έτσι και τώρα η ύψιστη αξιοπρέπεια που τους διακρίνει τους καλεί να αντιπαρέλθουν τα λεγόμενα των ασεβών.
Και οι αμνήμονες της ιστορίας θα πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι το να ξεχνάει κανείς το κακό που του έχουν κάνει, είναι καλό - είν΄ ένα είδος προσαρμογής του στη ζωή.
Όταν όμως ξεχνάει το καλό, οδηγείται στην αχαριστία, το μόνο διαρκές αδίκημα.
Ακακία
