Γράφει ο Ανδρέας Γ. Πρεμέτης
Ανθυποσμηναγός Π.Α.
Θα ήθελα, ειδικά, σήμερα να μοιραστώ τις σκέψεις μου με τους διαδικτυακούς και μη φίλους-ες μου γιατί θεωρώ, ότι ξεχνάμε πλέον ότι είμαστε πάνω απ όλα άνθρωποι και είτε πιστεύουμε ότι σε εμάς δεν πρόκειται να συμβεί κάτι κακό, είτε φθειρόμαστε με το να ασχολούμαστε και να δίνουμε αξία σε καθημερινά "μικροπράγματα" που πραγματικά δεν αξίζουν.
Ευελπιστώ το δικό μου παράδειγμα, όπως πολλών άλλων σαν εμένα, βοηθήσουν κάποιους συνανθρώπους μας που το έχουν ανάγκη ή κάποιους άλλους στο να γίνουν καλύτεροι.
Σαν σήμερα, λοιπόν, πριν από έναν ακριβώς χρόνο, στα 37 μου, αναγκάστηκα να μπω στην "αρένα" και να δώσω την σημαντικότερη και πιο δύσκολη μάχη μου, για να αντιμετωπίσω έναν αντίπαλο που πολλοί δεν τον προφέρουν καν με το όνομα του ή χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους, στο άκουσμα του και μόνο.
Ο αντίπαλος αυτός δεν είναι άλλος από τον καρκίνο!
Οι περισσότεροι από μας όμως, έχοντας δαιμονοποιήσει αυτήν την ασθένεια, δεν ξέρουμε ότι μπορεί να νικηθεί!!! Μπορεί να σε "γονατίσει", μπορεί να σου αφήσει "τραύματα", ΟΜΩΣ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε μία μάχη, όσο πιο δύσκολη είναι, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να βγούμε "λαβωμένοι" από αυτή, όμως οφείλουμε να βγούμε, απαιτείται να βγούμε.
Έτσι όταν γονατίζουμε, θα είναι για να βάλουμε δύναμη και να σηκωθούμε πάλι όρθιοι παλεύοντας σαν νικητές ασχέτως αποτελέσματος!
Έχουμε πολλά "όπλα" στην "φαρέτρα" μας, που δεν γνωρίζουμε μέχρι εκείνη τη στιγμή!
Έχοντας βγει εγώ όρθιος τελικά και όχι ο αντίπαλος μου από αυτή τη μάχη πιστεύω ότι τα σημαντικότερα "όπλα"για να ρίξεις έναν τέτοιο αντίπαλο στο καναβάτσο είναι: ΠΙΣΤΗ-ΨΥΧΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ-ΣΥΜΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ(οικογένεια, γιατροί). Αυτός ο συνδυασμός, αν είναι δυνατός τότε στο τέλος βγαίνουμε ΝΙΚΗΤΕΣ!!!
Αν μου δινόταν η ευκαιρία να διαλέξω μια δεύτερη ημερομηνία γέννησης, θα ήταν η σημερινή γιατί ξαναγεννήθηκα, πιο δυνατός, πιο ώριμος, πιο ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Εύχομαι σε όλους και όλες σας, να είστε υγιείς, πιστοί, ψυχικά δυνατοί και να έχετε δίπλα σας ανθρώπους που σας αγαπούν αληθινά!!!
