Γράφει η Ναυσικά Καπνίση
Ιστορικός Τέχνης
Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι μόνο εδώ, στο πολυαγαπημένο Μεσολόγγι μας, θέλω να ζω, ν’ αναπνέω! Είναι οι στιγμές που βιώνω τη ζωή πιο έντονα, πιο συγκινησιακά, πιο θεϊκά! Έτσι, ακριβώς, ένιωσα την περασμένη Παρασκευή, στο Θέατρο του Λιμανιού, στην παράσταση χορού της σχολής της Στέλλας Παπαδοπούλου.
Κάθε χρόνο, η Στέλλα μας ετοιμάζει μια ξεχωριστή παράσταση χορού με πάθος και μεράκι. Φέτος, η Στέλλα εμπνεύστηκε από τη λιμνοθάλασσα και τις χάρες της. Μας ταξίδεψε στους ήχους της μουσικής διάσημων συνθετών όπως οι Vivaldi, Minkus, Tchaikovsky κ.α. Τα μουσικά κομμάτια ‘συντρόφευαν’ τη λαμπερή πανσέληνο, την αύρα της λιμνοθάλασσας και τις αρμονικές κινήσεις των μικρών χορευτριών, οι οποίες έλαμψαν· αστέρια ενός έναστρου ουρανού! Πόσο, μα πόσο ευλογημένα είναι τα παιδιά αυτής της πόλης να έχουν τη δυνατότητα να μαθητεύουν δίπλα σε έναν άνθρωπο που αγαπά με πάθος το χορό και τη μουσική!
Ένα από τα αγαπημένα δώρα προς τον εαυτό μου είναι η παρακολούθηση μιας παράστασης – τουλάχιστον! – κλασσικού χορού, όπερας ή τραγωδίας σ’ ένα από τα υπέροχα αρχαία θέατρα της χώρας μας. Η συμμετοχή μου ως θεατής σε τέτοιες παραστάσεις λειτουργεί εξαγνιστικά και ανυψωτικά για την ψυχή μου! Φέτος, εκπληρώθηκε η κάθαρση της ψυχής μου με την συμμετοχή μου – ως θεατής – στην παράσταση χορού της Στέλλας. Διότι, είναι ‘μαγεία’ να βρίσκεσαι στη μέση της λιμνοθάλασσας και να παρακολουθείς τα νεανικά σώματα των μικρών χορευτριών να κινούνται στον κυματισμό του νερού με την ευκολία του… ‘χελιού’! Επιτρέψτε μου να ζητωκραυγάσω…. Viva, Stella!
Ακολουθούν φωτογραφίες από την εκδήλωση:
