Είμαστε στη ευχάριστη θέση να σας παρουσιάσουμε την Liabo Tsepe ένα κοριτσάκι από το μακρινό Λεσόθο που το 1ο Λύκειο Μεσολογγίου σε συνεργασία με την Action Aid έγινε «ανάδοχος» της.
Η Liabo Tsepe είναι 4 χρονών. Γεννήθηκε το 2005 σε ένα χωριό της κοινότητας Κουμπελού στο μακρινό Λεσόθο που βρίσκεται στο Ν.Α. άκρο της Αφρικής. Έχει 2 αδέλ
φια και η οικογένεια της ζει έχοντας μερικά ζώα και ένα μικρό κομμάτι γης.
Το σπίτι της είναι από λάσπη. Η πλησιέστερη πηγή πόσιμου νερού απέχει 500 μέτρα. Ο πλησιέστερος γιατρός απέχει 5 χιλιόμετρα. Το πλησιέστερο Νοσοκομείο απέχει 85 χιλιόμετρα. Δεν υπάρχουν δρόμοι και το κυριότερο μέσο μεταφοράς είναι τα ζώα.
Δεν υπάρχει ηλεκτρικό δεν υπάρχει σχολείο.
Η Liabo και η οικογένεια της είναι χριστιανοί.
Το 1ο Λύκειο Μεσολογγίου μέσω του Συλλόγου Γονέων και της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Action Aid» (οργάνωση που δρα σε περιοχές του πλανήτη που χρειάζονται βοήθεια) πήρε την πρωτοβουλία να γίνει «ανάδοχος» της Liabo.
Η προσπάθεια αγκαλιάστηκε αμέσως από τον Σύλλογο Διδασκόντων του σχολείου και το κυριότερο από τους μαθητές που ευαισθητοποιήθηκαν «βομβαρδίζοντας» με δεκάδες ερωτήσεις τους καθηγητές, βάζοντας τη φωτογραφία της Liabo στις τάξεις αλλά και στο πορτοφόλι τους μαζί με τα άλλα αγαπημένα τους πρόσωπα.
«Γιατί αυτή η πρωτοβουλία;»
Γιατί την Liabo; Γιατί μας χρειάζεται. Γιατί η Liabo διατρέχει τον κίνδυνο όπως και πολλά άλλα παιδιά της περιοχής να μη μπορέσει να ζήσει αν δεν την βοηθήσουμε.
Η Liabo Tsepe είναι 4 χρονών. Γεννήθηκε το 2005 σε ένα χωριό της κοινότητας Κουμπελού στο μακρινό Λεσόθο που βρίσκεται στο Ν.Α. άκρο της Αφρικής. Έχει 2 αδέλ
φια και η οικογένεια της ζει έχοντας μερικά ζώα και ένα μικρό κομμάτι γης.Το σπίτι της είναι από λάσπη. Η πλησιέστερη πηγή πόσιμου νερού απέχει 500 μέτρα. Ο πλησιέστερος γιατρός απέχει 5 χιλιόμετρα. Το πλησιέστερο Νοσοκομείο απέχει 85 χιλιόμετρα. Δεν υπάρχουν δρόμοι και το κυριότερο μέσο μεταφοράς είναι τα ζώα.
Δεν υπάρχει ηλεκτρικό δεν υπάρχει σχολείο.
Η Liabo και η οικογένεια της είναι χριστιανοί.
Το 1ο Λύκειο Μεσολογγίου μέσω του Συλλόγου Γονέων και της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Action Aid» (οργάνωση που δρα σε περιοχές του πλανήτη που χρειάζονται βοήθεια) πήρε την πρωτοβουλία να γίνει «ανάδοχος» της Liabo.
Η προσπάθεια αγκαλιάστηκε αμέσως από τον Σύλλογο Διδασκόντων του σχολείου και το κυριότερο από τους μαθητές που ευαισθητοποιήθηκαν «βομβαρδίζοντας» με δεκάδες ερωτήσεις τους καθηγητές, βάζοντας τη φωτογραφία της Liabo στις τάξεις αλλά και στο πορτοφόλι τους μαζί με τα άλλα αγαπημένα τους πρόσωπα.
«Γιατί αυτή η πρωτοβουλία;»
Γιατί την Liabo; Γιατί μας χρειάζεται. Γιατί η Liabo διατρέχει τον κίνδυνο όπως και πολλά άλλα παιδιά της περιοχής να μη μπορέσει να ζήσει αν δεν την βοηθήσουμε.
Ποιό είναι το Λεσόθο;
Πρώην Βρετανική αποικία το Λεσόθο είναι ένα ορεινό κρατίδιο στο Ν.Α. άκρο της αφρικανικής ηπείρου. Συνορεύει περιμετρικά με τη Νοτιοαφρικανική Ένωση χωρίς έξοδο προς τη θάλασσα.
Μετά από σκληρούς αγώνες το Λεσόθο κατέκτησε την ανεξαρτησία του το 1966 με βαρύ τίμημα την παραχώρηση σημαντικών και εύφορων εδαφών του και τον περιορισμό του πληθυσμού του στα άγονα υψίπεδα. Σήμερα η χώρα απολαμβάνει σχετική πολιτική σταθερότητα σε καθεστώς βασιλευόμενης δημοκρατίας.
Με περιορισμένες πλουτοπαραγωγικές πηγές η οικονομία του Λεσόθο στηρίζεται κυρίως στην γεωργία και τη κτηνοτροφία ενώ τα τελευταία χρόνια πόροι εισρέουν από την πώληση νερού στη γειτονική Νότια Αφρική. Με το σαράκι της χρόνιας φτώχειας να ροκανίζει τις επιδόσεις σε όλους τους δείκτες ανάπτυξης το Λεσόθο κατατάσσεται ανάμεσα στις
φτωχότερες χώρες του πλανήτη. Πάνω από το 40% του πληθυσμού του ζει στην απόλυτη εξαθλίωση με τον εφιάλτη της πείνας να συνοδεύει τις επισιτιστικές κρίσεις ενώ το AIDS εξαπλώνεται ραγδαία και ανεξέλεγκτα.
Οι κάτοικοι του Λεσόθο στηρίζουν την επιβίωση τους στην εκμετάλλευση της λιγοστής καλλιεργήσιμης γης που υπάρχει στα υψίπεδα της χώρας (μόλις το 9% στο σύνολο της εδαφικής έκτασης). Οι ξηρασίες και οι μονοκαλλιέργειες αφήνουν τα χωράφια γυμνά άγονα και διαβρωμένα. Τα τελευταία χρόνια η σοδειά του καλαμποκιού που αποτελεί βασικό είδος διατροφής έχει μειωθεί κατά 40%.
Στην αυστηρά ανδροκρατούμενη κοινωνία του Λεσόθο η γυναίκα δεν δικαιούται να έχει ανθρώπινη ταυτότητα. Πρέπει να είναι απόλυτα υποταγμένη στις επιθυμίες διαταγές του άνδρα αφέντη αρχικά του πατέρα και μετά του συζύγου. Χωρίς μόρφωση που αποτελεί για τα κορίτσια απαγορευμένη πολυτέλεια και χωρίς δικαίωμα να κατέχει γη ή άλλους πόρους καταλήγει θύμα μιας μορφής σύγχρονης δουλείας μη έχοντας διέξοδο διαφυγής.
Το Λεσόθο μοιάζει χώρα ανοχύρωτη απέναντι στην καλπάζουσα επέλαση του AIDS.
Πάνω από το 35% του εργαζόμενου πληθυσμού έχει εξοντωθεί από την πανδημία μειώνοντας το προσδόκιμο επιβίωσης στα 33 χρόνια για τις γυναίκες και στα 35 χρόνια για τους άνδρες.
Πρώην Βρετανική αποικία το Λεσόθο είναι ένα ορεινό κρατίδιο στο Ν.Α. άκρο της αφρικανικής ηπείρου. Συνορεύει περιμετρικά με τη Νοτιοαφρικανική Ένωση χωρίς έξοδο προς τη θάλασσα.
Μετά από σκληρούς αγώνες το Λεσόθο κατέκτησε την ανεξαρτησία του το 1966 με βαρύ τίμημα την παραχώρηση σημαντικών και εύφορων εδαφών του και τον περιορισμό του πληθυσμού του στα άγονα υψίπεδα. Σήμερα η χώρα απολαμβάνει σχετική πολιτική σταθερότητα σε καθεστώς βασιλευόμενης δημοκρατίας.
Με περιορισμένες πλουτοπαραγωγικές πηγές η οικονομία του Λεσόθο στηρίζεται κυρίως στην γεωργία και τη κτηνοτροφία ενώ τα τελευταία χρόνια πόροι εισρέουν από την πώληση νερού στη γειτονική Νότια Αφρική. Με το σαράκι της χρόνιας φτώχειας να ροκανίζει τις επιδόσεις σε όλους τους δείκτες ανάπτυξης το Λεσόθο κατατάσσεται ανάμεσα στις
φτωχότερες χώρες του πλανήτη. Πάνω από το 40% του πληθυσμού του ζει στην απόλυτη εξαθλίωση με τον εφιάλτη της πείνας να συνοδεύει τις επισιτιστικές κρίσεις ενώ το AIDS εξαπλώνεται ραγδαία και ανεξέλεγκτα.Οι κάτοικοι του Λεσόθο στηρίζουν την επιβίωση τους στην εκμετάλλευση της λιγοστής καλλιεργήσιμης γης που υπάρχει στα υψίπεδα της χώρας (μόλις το 9% στο σύνολο της εδαφικής έκτασης). Οι ξηρασίες και οι μονοκαλλιέργειες αφήνουν τα χωράφια γυμνά άγονα και διαβρωμένα. Τα τελευταία χρόνια η σοδειά του καλαμποκιού που αποτελεί βασικό είδος διατροφής έχει μειωθεί κατά 40%.
Στην αυστηρά ανδροκρατούμενη κοινωνία του Λεσόθο η γυναίκα δεν δικαιούται να έχει ανθρώπινη ταυτότητα. Πρέπει να είναι απόλυτα υποταγμένη στις επιθυμίες διαταγές του άνδρα αφέντη αρχικά του πατέρα και μετά του συζύγου. Χωρίς μόρφωση που αποτελεί για τα κορίτσια απαγορευμένη πολυτέλεια και χωρίς δικαίωμα να κατέχει γη ή άλλους πόρους καταλήγει θύμα μιας μορφής σύγχρονης δουλείας μη έχοντας διέξοδο διαφυγής.
Το Λεσόθο μοιάζει χώρα ανοχύρωτη απέναντι στην καλπάζουσα επέλαση του AIDS.
Πάνω από το 35% του εργαζόμενου πληθυσμού έχει εξοντωθεί από την πανδημία μειώνοντας το προσδόκιμο επιβίωσης στα 33 χρόνια για τις γυναίκες και στα 35 χρόνια για τους άνδρες.
