Γράφει ο Αριστείδης Ξ. Καβάγιας
Πρόεδρος Πνευματικού Κέντρου Μεσολογγίου
Κι έτσι, ξαφνικά κι αναπάντεχα, μέσα στη σιγαλιά της νύχτας, χαράματα της 22ας του Νοέμβρη, έσβησε από τα μάτια σου το φως κι ανέβηκες στα ουράνια, στην κοινωνία του Θεού και των Αγγέλων!
Κι έτσι, ξαφνικά κι αναπάντεχα, ξαπλώθηκε μεμιάς η είδηση η ξαφνική και θλιβερή του θανάτου σου και η μικρή κοινωνία της πόλης μας φόρεσε για μια ακόμα φορά τα πένθιμά της!
Και η ώρα τούτη του αποχαιρετισμού είναι πικρή, πολύ πικρή! Η αυλαία ήδη έχει πέσει και τούτη η στιγμή γίνεται για μένα αφετηρία μνήμης!
Και θυμάμαι! Θυμάμαι το Χρήστο κι όσα ζήσαμε μαζί! Κι αλήθεια τι να πρωτοθυμηθώ; Κι όλες μου οι θύμησες τούτη την ώρα, παίρνουν μέσα μου μιαν άλλη διάσταση!
Και τώρα, από πού ν’ αρχίσω και τι να πρωτοπώ, πάντα από χρέος ανθρώπινο και φιλικό μαζί, σε σένα Χρήστο Κωνσταντίνου, που ήσουνα ένας πραγματικός φίλος και συνεργάτης από τα νεανικά μας χρόνια.
Γέννημα θρέμμα της Ιερής μας Πόλης ο Χρήστος, της πόλης, που αγάπησε πολύ, με το δικό του, ιδιαίτερο τρόπο, γεννημένος από γονείς εργατικούς και τίμιους.
Μακρύς ο δρόμος και δύσκολος που διάβηκε, γεμάτος όμως και πλήρης από δράσεις δημιουργικές.
Χαρισματικός στο δικό του είδος, αγωνίστηκε από μικρή ηλικία ως ιδιωτικός υπάλληλος και μετέπειτα ως τεχνικός στο Ραδιοφωνικό Σταθμό Μεσολογγίου για 20 περίπου χρόνια. Εκεί, προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες, ενώ παράλληλα υπηρετούσε με αφοσίωση τη δεύτερη αγάπη του, τη δημοσιογραφία.
Γιατί, δύο αγάπες είχε στη ζωή του, ο Χρήστος. Το Μεσολόγγι και την εβδομαδιαία εφημερίδα του, που είχε τον ιστορικό τίτλο «Μεσολογγίτικα Χρονικά» και μας παρέπεμπε στα «Ελληνικά Χρονικά» του Μάγερ, την εφημερίδα του αγώνα των Μεσολογγιτών και που γι’ αυτό καμάρωνε.
Η εφημερίδα «Μεσολογγίτικα Χρονικά», που γι’ αυτόν ήταν τρόπος ζωής, που ήταν το πάθος του, δεν ήταν μόνο μια τοπική εφημερίδα. Ήταν η εφημερίδα, που για τέσσερις δεκαετίες ενημέρωνε ασταμάτητα, απλά και κατανοητά την τοπική μας κοινωνία για τα όσα συνέβαιναν στη μικρή μας πόλη χωρίς κακίες, αντιπαλότητες και μίση, ενώ παράλληλα μετέδιδε τη ζωντάνια και τον παλμό του Μεσολογγιού στους εκατοντάδες συμπατριώτες μας στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού. Όλοι περίμεναν πώς και πώς να την πάρουν στα χέρια τους, να τη διαβάσουν και να μάθουν τα νέα της ιδιαίτερης πατρίδας τους και μάλιστα, τα παλιότερα χρόνια, που η τεχνολογία δεν ήταν τόσο διαδεδομένη όσο σήμερα, μπορώ να πω πως ήταν από τις μοναδικές πηγές γνώσης των συμβάντων.
Πιστεύω και εύχομαι το δημοσιογραφικό του έργο, που αφήνει πίσω του παρακαταθήκη στα αγαπημένα του ανίψια, να συνεχιστεί απ’ αυτά με την ίδια αγάπη και το ίδιο πάθος.
Ένας άνθρωπος, λοιπόν, ο Χρήστος, μια ιστορία!
Χαρισματικός, ευγενής, αξιαγάπητος, ήρεμος, αγνός, με λεπτό χιούμορ, με ιδιαίτερη κοινωνική συμπάθεια και αξιόλογη κοινωνική δράση. Συμμετείχε στους συλλόγους της πόλης μας και στη δεκαετία του εξήντα ίδρυσε το νεανικό Σύλλογο « Χρήστος Καψάλης» του τομέα νέων της «Αιτωλικής Εταιρείας» με σημαντική πολιτιστική δράση.
Αξέχαστες θα μείνουν οι θεατρικές παραστάσεις, οι εκθέσεις ζωγραφικής και βιβλίου στην αίθουσα εκδηλώσεων του παλιού Δημαρχείου, που διοργάνωνες, « φίλε Προεδράκο», όπως σε έλεγε ο αείμνηστος Δήμαρχος Χρήστος Ευαγγελάτος.
Πώς να ξεχάσουμε, φίλε Χρήστο, τη διαρκή παρουσία σου στα δρώμενα της πόλης μας, όπου για περισσότερο από 50 χρόνια έβαλες τη σφραγίδα της δικής σου δημιουργίας;
Πώς να λησμονήσουμε τους αγώνες σου μαζί με τους άλλους εργαζόμενους sσυναγωνιστές σου, για τη λειτουργία και τη διατήρηση του Ραδιοφωνικού μας Σταθμού, μέχρι να πετύχετε την παραχώρηση του οικοπέδου από το Υπουργείο των Οικονομικών και το κτίσιμο του Ραδιομεγάρου; Μήπως άραγε είναι λίγοι και οι αγώνες που έκανες μέσω της εφημερίδας σου για τα καυτά προβλήματα της πόλης;
Σ’ όλους έδινες και σ’ όλους σκορπούσες αγάπη και πολύ λίγα έπαιρνες. Γι’ αυτό όλοι εμείς οι φίλοι σου, οι συνεργάτες σου και όλοι οι συμπολίτες σου είμαστε εδώ συμπαραστάτες σήμερα στην αυλαία της ζωής σου!
Και γύρω σου, οι αγαπημένοι σου, οι δικοί σου, ο Μάρκος, η αδελφή σου, η Ελένη, που ζήσατε μια ζωή μαζί, η Βούλα, ο Βαγγέλης, η Όλγα, ο Βασίλης, ο Κωστής, η Μιμίκα, τα ανίψια σου, οι φίλοι σου, οι συμπατριώτες σου, όλοι είναι εδώ! Και μην ψάχνεις για εχθρό κανένα, γιατί τέτοιους δεν είχες ποτέ.
Την ώρα τούτη του χωρισμού πονάμε βαθιά κι εσύ βαδίζεις το δρόμο προς την αιωνιότητα. Είθε ο Πανάγαθος, να συναριθμήσει μετά δικαίων την ψυχή σου. Το χώμα της μεσολογγίτικης γης που τόσο αγάπησες ας είναι ελαφρύ. Η μνήμη σου θα είναι αιώνια!
