Γράφει ο Βασίλης Πάικος
Ναι, υπάρχουν ευθύνες. Συγκεκριμένες ευθύνες με ονοματεπώνυμο. Για το γεγονός ότι ο Βασίλης Λεβέντης τείνει να αναχθεί σε ρυθμιστή της πολιτικής ζωής. Δηλαδή να ευτελιστεί στην εντέλεια ο δημόσιος βίος της Χώρας.
Βασίλης ΠάικοςΓιατί, πώς να το κάνουμε, ο Λεβέντης είναι ο ίδιος, αυτός που ξέρουμε χρόνια τώρα. Η εμβληματική τηλεοπτική περσόνα της trash TV, με τις πολιτικές αναλύσεις της συμφοράς, με τις κωμικές απιθανότητες, με τα ξόρκια και τις κατάρες, με τις πίτσες και τους φραπέδες. Ο ίδιος στον οποίον πολλοί κατέφευγαν για να διασκεδάσουν κάποια δύσκολα βράδια, και τον οποίον οι έλληνες πολίτες δεν αξίωσαν ποτέ, ως τώρα, με ψήφο της ελάχιστης πολιτικής υπόστασης.
Ως τώρα. Γιατί στις εκλογές του περασμένου Σεπτέμβρη κατάφερε, μετά από πολλά-πολλά χρόνια, να μπει στη Βουλή, εξασφαλίζοντας κιόλας εννέα βουλευτικές έδρες. Πώς έγινε το «θαύμα»; Μα είναι ολοφάνερο. Ένα κομμάτι του λαού, προπάντων αρκετοί τραγικά απολίτικοι νέοι, θέλησαν να κάνουν πλάκα με την κάλπη. Να διακωμωδήσουν τις εκλογές, να ακυρώσουν το πολιτικό βάρος της ψήφου, να «τρολλάρουν» τους πολιτικούς, να απαξιώσουν το πολιτικό σύστημα της Χώρας. Και τα κατάφεραν, στέλνοντας στην Βουλή ένα κόμμα – γελοιογραφία των πολιτικών κομμάτων, κι ένα αρχηγό – γελοιογραφία των πολιτικών αρχηγών.
Συμπεριφερόμενος σοβαροφανώς σήμερα ο πρόεδρος της «Ένωσης Κεντρώων», μεγαλοπιάνεται. Έχοντας κι ο ίδιος πιστέψει ότι μετράει παραπάνω από το πραγματικό του ειδικό πολιτικό βάρος. Έως και ότι κορυφαίοι ευρωπαίοι «συνομιλούν» μαζί του, και του εκμυστηρεύονται τις επιθυμίες τους.
Και πώς να μην το πιστέψει εδώ που τα λέμε. Όταν του δίνουν πάσα τόσοι και τόσοι, καν και καν. Κάποια κυβερνητικά στελέχη πρώτα-πρώτα που, αγνοώντας το δημόσιο αίσθημα, ακόμη και το «αίσθημα» του εκλογικού τους ακροατηρίου, του επιδαψιλεύουν τιμές. Αφήνοντας να εννοηθεί πως θα ήταν καλοδεχούμενος κυβερνητικός εταίρος. Στην -εύλογη και «νόμιμη» κατά τα άλλα- αγωνία τους για διεύρυνση της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Κάτι που, ωστόσο, δεν αποτελεί δικαιολογία ούτε άλλοθι, καθώς διακυβεύεται έτσι η σοβαρότητα της πολιτικής ζωής, κι ακόμη το κύρος της αριστεράς αλλά και οι αρχές της.
Κι ύστερα κάποια «μέσα», με τα κανάλια και πάλι στην πρώτη γραμμή. Για τα οποία ο Λεβέντης αποτελεί προνομιακό –και ιδιαιτέρως τιμώμενο- συνομιλητή όπως, παλιότερα, ο Καρατζαφέρης ή, για κάποια, ακόμη και ο Μιχαλολιάκος. Εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις, ασφαλώς, η καθεμιά απ’ αυτές. Που όμως όλες, πλην του αυτονοήτως επικίνδυνου του πράγματος, θέτουν σε δοκιμασία και την αισθητική του δημόσιου βίου της Χώρας, τη στοιχειώδη…
Αναδημοσίευση από τον Αθήνα 9,84
