Γράφει ο Βασίλης Πάικος
Δημοσιογράφος
Ναι, από την Κυριακή το βράδυ, εκεί στη ΝΔ habent και πάλι Papam. Τώρα αν εκείνος habet…τα προσόντα τα κατάλληλα, θα φανεί με τον καιρό, στην εξέλιξη των πραγμάτων. Στην εξέλιξη των πραγμάτων θα φανεί επίσης αν, παράλληλα με τον νέο ηγέτη, η ΝΔ αποκτά και πολιτική ταυτότητα. Καθαρή και συγκεκριμένη ταυτότητα. Καθώς μάλιστα, σ’ αυτό τον δεύτερο γύρο της εσωκομματικής εκλογής, υπήρξε πράγματι ιδεολογική, έστω ιδεολογίζουσα αντιπαράθεση. Έτσι ώστε, σε μια πρώτη ανάγνωση, μπορείς εύκολα να πεις ότι ο νεοφιλευθερισμός (απολύτως ακριβής ο όρος, όσο κι αν δεν αρέσει και τόσο στον νέο αρχηγό), κατίσχυσε της λεγόμενης λαϊκής δεξιάς. Αν δεν μείνεις στην εντελώς αφρώδη επιφάνεια, θεωρώντας ότι ο μητσοτακισμός κατίσχυσε του καραμανλισμού, και τίποτα πέραν αυτού.
Δεν βαριέστε, τίποτα απ’ όλ’ αυτά. Η πλειοψηφία των τριακοσίων τόσων χιλιάδων νεοδημοκρατών εκλογέων εξέλεξε, απλώς, τον αντι-Τσίπρα. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει. Αυτό, τέλος πάντων, υπήρξε το κεντρικό κριτήριο της επιλογής της. Νέος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, λίγο μεγαλύτερος από τον σημερινό Πρωθυπουργό, συγκροτημένος χωρίς αμφιβολία, και μάλλον επικοινωνιακά χαρισματικός. Οπότε μπορεί να αναμετρηθεί στα ίσα με τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Εξ’ άλλου ο ανθυποψήφιός του, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, έχει ήδη ηττηθεί μια φορά από τον Αλέξη Τσίπρα. Και τούτο είναι κάτι που μετρά, έτσι κι αλλιώς στο συμβολικό, έστω, πεδίο. Για λογαριασμό της κομματικής συνείδησης του ακροατηρίου του.
Ας πάμε τώρα κάπου τριάντα χρόνια πίσω. Για να θυμηθούμε πως όταν το 1984 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εκλεγόταν αρχηγός της ΝΔ, όλοι εκεί θεώρησαν πως ανακάλυψαν τον αντι-Ανδρέα. Κι όμως ο Μητσοτάκης ηττήθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου στις εκλογές που ακολούθησαν. Κι έπρεπε να περάσουν πέντε χρόνια για να πάρει τη ρεβάνς. Και όχι μέσω της ιδιότητας του «αντί», αλλά ελέω Χέρφιλντ, Δήμητρας Λιάνη και Κοσκωτά…
Στους «κεντρώους» το πρόβλημα
Δεν ξέρω αν θα τα θυμηθούν όλ’ αυτά, σήμερα, όσοι αρέσκονται στις, επί χάρτου, ασκήσεις ευθύγραμμων ιστορικών μεταφορών. Όμως στην πολιτική τα πράγματα είναι πάντα περισσότερο περίπλοκα. Και οι παράμετροι που τα ορίζουν ποικίλες και, πάντως, μη προφανείς και διόλου προβλέψιμες. Μπορεί έτσι, πράγματι, να απειληθεί ο σημερινός Πρωθυπουργός από τον νέο αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, εάν και εφ’ όσον. Όπως, από την άλλη, μπορεί και να γίνει ο Μητσοτάκης ευκολότερος στόχος της αριστεράς. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιήσει επιδέξια την ελάχιστα φιλολαϊκή και, σίγουρα, «αντικοινωνική» ιδεολογική του σκευή. Με όπλο και το κυβερνητικό του παρελθόν, ως εκείνου που έμπρακτα αμφισβήτησε την ασφάλεια των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα. Του «θύτη» των καθαριστριών, των σχολικών φυλάκων, των δημοτικών αστυνομικών, και όλων εκείνων που βρέθηκαν, από τη μια στιγμή στην άλλη, στην απόλυτη «υπαρξιακή» εκκρεμότητα. Θα μπορούσε έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ να προσδώσει ευκολότερα σαφές ταξικό περιεχόμενο στην αντιπαράθεση.
Όμως δεν αποκλείεται να κοστίσει όντως στον ΣΥΡΙΖΑ η «πολιτική φύση» του νέου αρχηγού της ΝΔ, εκ πλαγίου. Καθώς είναι πολύ πιθανό να δελεάσει σημαντικό τμήμα του ακροατηρίου των κεντρώων πολιτικών κομμάτων. Του ΠΑΣΟΚ, του οποίου οι δυνάμεις που έχουν απομείνει στο άλλοτε κραταιό σοσιαλιστικό κίνημα, δεν θάβλεπαν με τόσο κακό μάτι τον «μεταρρυθμιστικό» φιλελευθερισμό, τον όσο ακραίο, του νέου ηγέτη της δεξιάς. Θα εκτιμούσαν δε ιδιαιτέρως (και δικαίως) τα στοιχεία πολιτικού φιλελευθερισμού που εκείνος φέρει. Της Ένωσης Κεντρώων, της οποίας οι ψηφοφόροι δεν έχουν δα και συγκεκριμένο, ούτε σαφή πολιτικό προσανατολισμό. Και βεβαίως (και κυρίως) του Ποταμιού, του οποίου το μισό πάνω-κάτω στελεχικό δυναμικό διαθέτει σαφέστατα νεοφιλελεύθερη πολιτική κουλτούρα. Δεν είναι μάλιστα λίγοι όσοι προβλέπουν, πολύ σύντομα, μαζικές μετατοπίσεις από κει προς την μεγάλη και, ως εκ τούτου, αποτελεσματικότερη «ομόφρονα» παράταξη. Πολύ περισσότερο που έτσι θα εκτιμήσουν πως εξυπηρετούν καλύτερα τις εδραιωμένες και καταφανείς, εξ’ άλλου, αντι-ΣΥΡΙΖΑ εμμονές τους.
Μ’ αυτή την έννοια, είναι πιθανό να αποκτήσει όντως υπολογίσιμη δυναμική η ΝΔ υπό τη νέα της ηγεσία. Και να απειληθεί, ως εκ τούτου, πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ. Όμως όλ’ αυτά θα τα δούμε στην πορεία. Για την ώρα ας μείνουμε στη θετική όψη των εξελίξεων. Ότι υπάρχουν τώρα ελπίδες να αποκτήσει η Χώρα σύγχρονη και υπεύθυνη Αξιωματική Αντιπολίτευση. Που την έχει ανάγκη έτσι κι αλλιώς, ακόμη και προς όφελος της Κυβέρνησης. Και το πολιτικό σύστημα να ξαναβρεί τις ισορροπίες του με ένα σοβαρό και υγιές κεντροδεξιό κόμμα. Τώρα αν αυτό επιλέξει να καταστρώσει αμιγώς νεοφιλελεύθερο οδικό χάρτη, δικό του ζήτημα, με γεια του με χαρά του. Είναι πλέον η σειρά των πολιτών να κάνουν τους λογαριασμούς τους…
Αναδημοσίευση από τον Athina984.gr
