Θυμώναμε μαζί του τον τελευταίο
καιρό. Αλλά δεν του το λέγαμε. Παρέμενε ευθυτενής, αστραφτερός, κομψός,
αρχοντικός. Όμως η φλόγα είχε αρχίσει να υποχωρεί. Θα μας συγχωρούσε εάν για
πρώτη φορά, έπειτα από δεκαετίες συνεργασίας, καταλύαμε τους όρους του σεβασμού
και του αυθαδιάζαμε: Κύριε Σπύρο; Είναι δυνατόν να γεράσετε μόλις στα 90; Γιατί
μέχρι και ένα δύο χρόνια πριν, έβαζες στοίχημα πως με τον Σπύρο Δούκα αυτό δεν
θα συνέβαινε ποτέ.
Αλλά με όλους κάποτε συμβαίνει. Η
μοίρα πήρε τις αποφάσεις της. Άνθρωποι που τον ήξεραν, θα στοιχημάτιζαν πως θα
του ήταν ανυπόφορη η ασθένεια, η κάμψη. Μέσα του, ίσως και να είχε δώσει
εκείνος τις οδηγίες στο υπερπέραν.
Αλλά πριν από όλα αυτά, ήταν ο
ένας και μοναδικός και ανεπανάληπτος Σπύρος
Δούκας.
Ο άρχοντας, όπως τον έλεγε η
πόλη. Για τη συμπεριφορά; Για τη φινέτσα; Για την αισθητική; Για την προσήλωση
στις αρχές και στο καθήκον, πάντα με όρους εξιδανίκευσης, ανάτασης, υπέρβασης;
Για όλα μαζί.
Κάτι από αυτά αν του αφαιρούσες,
ο Σπύρος Δούκας δεν θα ήταν ο «δούκας» που γνώρισε η Πάτρα και η επικράτεια.
Κάτι πολύ παραπάνω από ένας εκδότης. Ένας άτυπος ιππότης του κάστρου των αξιών
που τον ενέπνεαν και που θα ήθελε, φλογισμένα πολύ, να ενέπνεαν και τους
άλλους. Και που πικραινόταν όταν μικρές ή μαζικές συμπεριφοράς τού ανέτρεπαν
την ωραία εικόνα, που νοερά άπλωνε στο γραφείο του, σαν στρατηγός ενός Ωραίου
Πολέμου, και μοιραζόταν με τους συνεργάτες του, βλέποντας στα πρόσωπά τους
επιτελείς, απαιτώντας πίστη, ευσυνειδησία, αποτελεσματικότητα και εργασία.
Πονούσε για την πατρίδα. Για το
εθνικά ορθό. Για τη φιλελεύθερη παράταξη και τις ιδέες της, αλλά πρώτιστα τη
συνοχή της: Οργιζόταν με τις παρασπονδίες, τους φατριασμούς. Είχε έναν έντονο
έρωτα για το Καλό, το Ωφέλιμο. Και ενώ, ως γνήσιος συντηρητικός, ήταν
θεματοφύλακας των παραδόσεων και της αίσθησής του για το ιστορικό παρελθόν ως
θεμέλια βάση του παρόντος, υπήρξε φλογισμένος προοδευτικός, αγκαλιάζοντας κάθε
πρόταση και παρέμβαση που μπορούσε να πάει μπροστά τον τόπο. Με έμφαση στα
μεγάλα έργα, που τον έκαναν να φέρεται σαν παιδί: Αναζητούσε το καινούργιο από
τους πρώτους, ξεναγείτο αθόρυβα, γέμιζε οξυγόνο μέλλοντος, διψούσε να το
μετατρέψει με τους συνεργάτες του σε σελίδα εφημερίδας.
Έφυγε μέσα στη νύχτα. Μας
αιφνιδίασε. Οι ειδήσεις δεν έρχονται σύμφωνα με τα ωράρια. Αυτό, αν και οπαδός
της τάξης, το ήξερε καλύτερα από όλους. Αργά το βράδυ, τηλέφωνο: «Δούκας!».
Κάτι είχε δει, κάτι είχε μάθει, κάτι του είχαν πει. Την άλλη μέρα έπρεπε να
είναι γραμμένο, τυπωμένο, καλοσιδερωμένο. Αν ήταν όπως το είχε ονειρευτεί,
έλαμπε σαν νικητής σε ράλι -η γρήγορη οδήγηση, ήταν η άλλη του αγάπη-, αν όχι,
σε αποδοκίμαζε με ένα υπόκωφο «εεε...», που ήταν χειρότερο από ράπισμα.
Το ταμείο της ζωής του είχε
θριάμβους, είχε και ήττες. Η κρίση, η αγωνία για το μέλλον, τον βάρυνε πολύ, η
αρχοντιά δεν δέχεται εκπτώσεις. Ακουμπούσε πάνω στην αγαπημένη του Νανά -ένα
τέλειο αλληλοσυμπλήρωμα, μια απόλαυση η συνύπαρξή τους- και μαζί σήκωσαν τα
πάντα, ακόμα και αυτό που κανείς δεν μπορεί να σηκώσει, την πολύχρονη ασθένεια
και το άδοξο τέλος της προικισμένης Λήδας. Μια απώλεια που έστρεψε το ζευγάρι
στην εφημερίδα, με πείσμα και δυνάμεις φοβερές.
Αυτά που δίδαξαν, ωστόσο, μένουν
σαν θεμέλιος λίθος για τη συνέχεια. Αγάπη για τον τόπο και την αλήθεια,
προσήλωση στο καθήκον και αίσθηση ευθύνης, απέναντι στην ιστορία και το μέλλον.
Κανένας από όσους περνούν από το κατώφλι του κτιρίου Μαιζώνος 206, δεν πρέπει
να αισθάνεται τίποτα λιγότερο από αυτό. Ο Σπύρος Δούκας είχε ένα πράγμα να σε
μάθει τελικά: Να ξέρεις να τιμάς αυτό
που είσαι.
Λύγισε στα 90 του ο Σπύρος Δούκας
Ωρα 9.15 το βράδυ: Μια γροθιά στο
γραφείο. Η αντίδραση μας έδειξε ότι κάτι σοβαρότατο είχε συμβεί. Ένας κεραυνός.
Ο δικός μας άνθρωπος, ο Σπύρος Δούκας, δεν ήταν πια στη ζωή. Ο άρχοντας της
Πάτρας, ο Πατρινός με την πανελλήνια αναγνώριση, απεβίωσε στις 8.40 προχθές
βράδυ στο σπίτι του στην περιοχή της μαρίνας.
Αισθάνθηκε αδιαθεσία, όπως
ανέφερε σ' ένα από τα πιο αγαπημένα του πρόσωπα, την κ. Μαρία, και κατέρρευσε.
Είχε καιρό το τελευταίο διάστημα να περάσει το κατώφλι του αγαπημένου του
γραφείου. Σε τηλεφωνικές επικοινωνίες που είχαμε μαζί του, μας ανέφερε ότι
αντιμετώπιζε δυσκολίες, αλλά πάντα μας έλεγε «έχει ο Θεός».
Η είδηση της απώλειάς του σκίασε
το κτίριο της οδού Μαιζώνος. Ο άρχοντας δεν θα διαβεί ξανά το κατώφλι αυτού του
χώρου που έστησε και ανέπτυξε με πολύ μεράκι και αγάπη.
Η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά,
ολοκληρώνοντας την πορεία στη ζωή μιας σημαντικής μορφής του σύγχρονου
ελληνικού Τύπου και ενός ανθρώπου που κέρδιζε το σεβασμό και την αγάπη όσοι των
γνώριζαν. Πολυβραβευμένος και πολυτιμημένος με τις πιο σημαντικές διακρίσεις.
Ο Σπύρος Δούκας γεννήθηκε στην
Κέρκυρα το 1928. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ως έφεδρος αξιωματικός και
για τις υπηρεσίες του στην πατρίδα παρασημοφορήθηκε.
Συνέδεσε τα πρώτα βήματα της
επαγγελματικής σταδιοδρομίας του με τη ΔΕΗ, στην οποία υπήρξε διευθυντικό
στέλεχος.
Μετά τον γάμο του με τη Νανά,
μπήκε στην οικογένεια της εφημερίδας «Πελοπόννησος», αναλαμβάνοντας αρχικά την
ευθύνη των οικονομικών υποθέσεων του εκδοτικού οργανισμού. Εργάστηκε δίπλα στον
Κωνσταντίνο Παπαγγελούτσο και εξελίχθηκε σε γενικό διευθυντή της
«ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ».
 |
| Με τον σημερινό εκδότη της εφημερίδας Θεόδωρο Λουλούδη |
Το 1987 ανέλαβε τα ηνία της
εφημερίδας και ταυτόχρονα την βαριά ευθύνη να την καθοδηγήσει στο μέλλον. Επί
των ημερών του, έμεινε στις επάλξεις μέχρι και το 2011, η «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ»
γνώρισε μεγάλη επιτυχία, αναδεικνύοντας την ηγετική φυσιογνωμία του εκδότη, ο
οποίος ξεχώρισε για τις αρετές και τις ικανότητές του στον περιφερειακό και εθνικό
Τύπο. Ηταν από τα ιδρυτικά μέλη του Συνδέσμου Ημερησίων Περιφερειακών
Εφημερίδων. Διατέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών
Πελοποννήσου και Δυτικής Ελλάδας. Με έντονες κοινωνικές ευαισθησίες αγωνιούσε
για το μέλλον του τόπου και αναλάμβανε πρωτοβουλίες για να τον πάει ένα βήμα
μπροστά.
Με τη λατρεμένη του σύζυγο Νανά
απέκτησαν μία κόρη, τη Λήδα, η οποία μετά από σοβαρή και πολυετή ασθένεια
κατέληξε σε ηλικία 35 ετών.
Στη μνήμη της, μάλιστα, ο Σπύρος
και η Νανά Δούκα ίδρυσαν το 2000, το Ιδρυμα «Λήδας, Νανάς και Σπύρου Δούκα», με
σκοπό τη χορηγία έργων ευποιίας και την προσφορά παντός είδους κοινωφελών
υπηρεσιών προς την πατραϊκή κοινωνία. Από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα, το
Ιδρυμα «Λήδας, Νανάς και Σπύρου Δούκα» στήριξε δεκάδες φορείς και ανθρώπους
χωρίς ποτέ να γίνει ευρέως γνωστό.
Ήταν στο πλευρό των ανθρώπων της
εφημερίδας μέχρι και το τέλος της ζωής του, δίνοντας πάντα φιλικές και
πολύτιμες συμβουλές από την πολυετή εμπειρία του στον Τύπο.
Η νεκρώσιμος ακολουθία θα ψαλεί
στο Νέο Ιερό Ναό Αποστόλου Ανδρέου στην Πάτρα την Πέμπτη μετά τη μία το
μεσημέρι.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «ΗΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ»
