Γράφει ο Μάριος Παπαθεοδώρου
Δικηγόρος
O ελληνισμός από
τις απαρχές του, ήρθε σε επικοινωνία με το σύνολο τού τότε γνωστού κόσμου, ήρθε
σε επαφή με άλλους πολιτισμούς και κουλτούρες καί οι ελληνικές κοινότητες με τήν οικονομική
ευρωστία πού απέκτησαν, τον πολιτισμό τους και τίς άμεσες αλληλεπιδράσεις,
ανέδειξαν τήν διαφορετικότητά τους ώς ανοικτές κοινωνίες .-
Η εξωστρέφειά τού ελληνισμού υπήρξε πάντα ο εγγυητής τής επιβίωσής του
και οι έλληνες υπήρξαν πάντα πολίτες τού
κόσμου, μεγαλουργώντας σε όλους τούς τομείς, έχοντας πάντα ανοικτούς ορίζοντες.-
Μετά το 1922 όμως και τό άδοξο τέλος τής Μικρασιατικής εκστρατείας - και
τής «Μεγάλης Ιδέας» - ο ελληνισμός καί το ελληνικό κράτος ταυτίζεται,
αρχίζοντας νά βιώνει μια έντονη εσωστρέφεια,αναπτύσσοντας φοβίες, εθνικιστικά συμπλέγματα, εκδηλώσεις αρχαιολατρίας και έναν ανερμάτιστο εθνικό
εγωισμό, γίνεται τό «ανάδελφον εθνος», όπως έλεγε και ο αλήστου μνήμης
Πρόεδρος Δημοκρατίας Σαρτζετάκης. Τότε, ο ελλαδικός γηγενής πληθυσμός, παρά τά αυτονόητα
ανθρωπιστικά αντανακλαστικά πού έπρεπε να επιδείξει, φοβούμενος την αναγκαστική
μετακίνηση τών «επήλυδων» προσφύγων (πλήν ομως συνελλήνων), τον υποτιθέμενο
κίνδυνο τής υγείας καί τήν απειλή τής επιδείνωσης τού βιοτικού του επιπέδου, θεώρησε
ότι η Ελλάδα δεν χωράει άλλους «ξενομερίτες», αντιμετωπιζοντάς τους μέ τον
χειρότερο τρόπο («ως τουρκόσπορους», τις γυναίκες ως «παστρικές» κλπ), ακόμη
καί με τήν ποινικοποίηση τής προσφυγιάς
με νόμο «περί τής παρανόμου μεταφοράς προσώπων ομαδόν ερχομένων εις τούς
ελληνικούς λιμένας εκ τής αλλοδαπής.».-
Τά ιδια αντανακλαστικά δυστυχώς επιδεικνύει σήμερα,ενα μικρό κομμάτι τής
κοινωνίας μας, απέναντι στους σημερινούς πρόσφυγες πού καταφθάνουν για
προσωρινή διαμονή από τα σφαγεία τής Μέσης Ανατολής και τής Αφρικής.-
Φωνασκούν αφελώς οι επιλήσμονες συμπολίτες μας, επικαλούμενοι δήθεν λόγους «ασφαλείας»,«ιστορικούς»,
«θρησκευτικούς», αλλά καί τόν κίνδυνο «…αλλοίωσης τού πληθυσμιακού ισοδύναμου….» (!!), έχοντας δυστυχώς καί την κάλυψη αιρετών συλλογικών οργάνων τής πόλης μας,
Ξεχνούν ότι πρωτίστως είναι άνθρωποι, πολίτες τής Ελλάδας, πού εχει ζήσει στο παρελθόν τήν προσφυγιά και τήν μετανάστευση σε διάφορες χώρες.
Αγνοούν ότι έτσι διαχέουν στην
κοινωνία, ηθελημένα ή αθέλητα, ό,τι πιό απάνθρωπο
εκκολάπτεται στις μέρες μας, το απόλυτο σκοτάδι τού ρατσισμού καί τό σκοτάδι δεν
είναι χρώμα,αλλά τό τέλος όλων τών χρωμάτων.-
Ο ανθρωπισμός, η ειρηνική συνύπαρξη, η ελευθερία τής έκφρασης και η αλληλλεγγύη,
αποτέλεσαν ανέκαθεν τούς βασικούς
πυλώνες τού πολιτισμού μας και κληροδότημα πρός όλη τήν ανθρωπότητα, αρχές καί αξιες πού πρέπει και οφείλουμε ψύχραιμα να
ενισχύσουμε με γνώση και εμπέδωση τής πολιτιστικής μας αυτής παρακαταθήκης,
χωρίς να πορευόμαστε σέ επικίνδυνες ατραπούς με φοβικά σύνδρομα,
αυτοκαταστροφικές τάσεις ,φυλετικούς καί θρησκευτικούς διαχωρισμούς, ώστε να αποκαταστήσουμε εν τέλει
τήν αδιαμφισβήτητη οικουμενικότητα τού ελληνικού πολιτισμού και τής πόλης μας, ώς Πόλης τής Ελευθερίας .-
