Γράφει ο Παναγιώτης Κατσούλης
τ. Δήμαρχος Μεσολογγίου
Ζούμε τα προεόρτια της θύελλας. Τα μηνύματα πολλαπλά, σχεδόν καθημερινά και μόνο όταν «κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας» αδυνατούμε να τα αντιληφθούμε. ΧΘΕΣ, σ’ ένα ποδοσφαιρικό αγώνα, σε μια διαδήλωση των αγροτών, σε μια συγκέντρωση των Ποντίων όπου διείσδυσαν τα γνωστά κοινοβουλευτικά φασιστοειδή, σ’ ένα νησί που έχει μετατραπεί σε «χωματερή προσφύγων και μεταναστών», μέσα από μια δήλωση ενός γνωστού αντιεξουσιαστή που απειλεί πως θα γίνει «γης μαδιάμ», ΑΥΡΙΟ κάπου άλλου, με άλλους πρωταγωνιστές σε κάποια διαφορετική «σκηνή», η ουσία όμως θα είναι ίδια και απαράλλαχτη, άκρως επικίνδυνη κοινωνικά και εθνικά.
Μια κοινωνία σε απόγνωση, χωρίς ελπίδα και προοπτική, απογοητευμένη, κουρασμένη, ερειπωμένη και οργισμένη σπρώχνεται σε ακραίες εκδηλώσεις τυφλής βίας, εκτόνωσης, φανατισμού και πολιτικού οπαδισμού, με απρόβλεπτες συνέπειες. Ένα πολιτικό σύστημα που αρνείται να μετασχηματισθεί, «πνέει τα λοίσθια», αυτογελιοποιείται και αναπαράγει τις χειρότερες μεταπολιτευτικές του στιγμές αλλάζοντας απλά χρώματα και αποχρώσεις, σ’ ένα κράτος κοινωνικά άδικο, αναξιόπιστο, αναποτελεσματικό, πελατειακό, που παλεύει να κουκουλώσει το νέο “Πανούσης – Gate”. Μια ισορροπία τρόμου πάνω σ’ ένα τεντωμένο και σκελετωμένο σκοινί που δεν μας αντέχει άλλο.
Και όλα αυτά όταν είναι δεδομένο πως έχουμε «να ανεβούμε ένα ακόμη βουνό», πιο δύσβατο και σκληροτράχηλο από τ’ άλλα δυο που περάσαμε, την ώρα που η κατάσταση στη ευρύτερη γειτονιά μας «μυρίζει μπαρούτι» υπό την πραγματική απειλή αλλά και «χρήση» της ισλαμικής τρομοκρατίας, εντός ενόςπαγκοσμιοποιημένου οικονομικού πλαισίου που συνεχίζει στις ράγες της ύφεσης. Το «έργο δεν βγαίνει» και το ξέρουν όλοι εντός και εκτός χώρας, όμως το συνεχίζουν.Ασφαλιστικό, νέες περικοπές, λιτότητα, ένταση ανεργίας, υπερφορόλογηση, αλλά και νέα μεγάλα deal συγκέντρωσης πλούτου με άξονες την ενέργεια, τις υποδομές(αεροδρόμια, λιμάνια κ.α.), την κατοικία και τις τράπεζες. Οι εξελίξεις τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και εμείς «χάνοντας το έδαφος κάτω από τα πόδια μας» είτε παρακολουθούμε αποσβολωμένοι είτε αντιδρούμε ενστικτωδώς και πολλάκις άλογα.
Πολλά και σημαντικά γεγονότα που αφορούν τη ζωή μας «περνούν στα ψιλά» ή αντιστρέφονται, με ευθύνη και των γνωστών κρατικοδίαιτων ΜΜΕ. «Πανηγυρίζουμε», για παράδειγμα, τη νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, όταν στην πράξη αυτή σημαίνει πως οι τράπεζες περνούν «αντί πινακίου φακής» στα χέρια ξένων επενδυτών, ενώ το Δημόσιο - ήτοι εμείς οι μη φοροδιαφεύγοντες πολίτες - υφιστάμεθα τεράστια ζημία η οποία με βάση τις τρέχουσες αποτιμήσεις αγγίζει τα 40 δισ. ευρώ. Ξένα funds και διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οίκοι, αξιοποιώντας τους όρους της ανακεφαλαιοποίησης, κατόρθωσαν να διαμορφώσουν τις τιμές διάθεσης των νέων μετοχών σε επίπεδα που αντιστοιχούν σε σχεδόν μηδενική αξία των σημερινών τραπεζικών μετοχών. Η πιο ακραία περίπτωση, όχι τυχαία, είναι αυτή της Εθνικής Τράπεζας. Η αξία της μετοχής της προσδιορίστηκε στο 2% της τιμής που αναγράφονταν στον ηλεκτρονικό πίνακα και δεν «άνοιξε μύτη»!
Οι περιγραφές και οι διαπιστώσεις δεν αρκούν. Δυστυχώς οι επιλογές που βρίσκονται στο κατώφλι μας δεν είναι πολλές και όσοι ονειρεύονται επαναφορές στο «αγγελικά πλασμένο» παρελθόν μας θα ξυπνήσουν απότομα μέσα στη δίνη του εφιάλτη.
Αν σύντομα δεν εκφραστεί σε βάση και κορυφή, μια σχεδιασμένη προσπάθεια γενναίας ανασύνθεσης του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού, απαλλαγμένης από κοινωνικά καταδικασμένες συμπεριφορές και πρακτικές του μεταπολιτευτικού παρελθόντος, με καθαρό, σύγχρονο, ρεαλιστικό, ουσιαστικά προοδευτικό και όχι υποτελή αλλά ούτε «χαϊδευτικό στα αυτιά» όλων πολιτικό λόγο,με πρόγραμμα ανατρεπτικών μεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς, τότε ησυντηρητικοποίηση και η πολιτική αποστασιοποίηση της πλειοψηφίας του κατακερματισμένου κοινωνικού ιστού θα ενταθεί, καθώς και οι τυφλές αντιδράσεις εκτόνωσης, ιδίως για το νεολαιίστικο κομμάτι. Οι επικλήσεις πλασματικής πολιτικής συναίνεσης, με απώτερο σκοπό τη διάσωση εκείνου που στην κοινωνική συνείδηση βρίσκεται υπό κατάρρευση δεν πρόκειται να δώσουν διέξοδο.
Αν οι προ διμήνου εκλογές - στις οποίες δεν πρέπει να ξεχνάμε πως συμμετείχε σχεδόν το μισό εκλογικό σώμα - κρίθηκαν στην αντίθεση «παλιού – νέου», σε λίγο ολάκερο το πολιτικό στερέωμα θα μοιάζει φθαρμένο και παμπάλαιο, και τότε…
