Γράφει ο Βασίλης Πάικος
Δημοσιογράφος
«Ο ΣΥΡΙΖΑ πασοκοποιείται με γοργούς ρυθμούς». Η μία εκδοχή.
-«Ο ΣΥΡΙΖΑ υποδέχεται τους τυχοδιώκτες του ΠΑΣΟΚ». Η δεύτερη εκδοχή.
-«Ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί τα ορφανά του Τσοχατζόπουλου». Μια τρίτη, πιο συγκεκριμένη (και επιδέξια στοχευμένη) εκδοχή.
Πρόκειται για όψεις της ίδιας ή περίπου της ίδιας αντιπολιτευτικής- προπαγανδιστικής επιλογής τμήματος της αντιπολίτευσης. Της ΝΔ πρώτα απ’ όλους. Το Ποτάμι ακολουθεί με συνέπεια. Αλλά και το ΠΑΣΟΚ, το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Το οποίο, κατά πάσα λογική πιθανότητα, δεν έχει πλήρη συναίσθηση τι ακριβώς λέει, υιοθετώντας τέτοιες αντιπολιτευτικές φόρμες. Πόσο προσβάλουν οι σχετικοί ισχυρισμοί την ίδια την κομματική του ιστορία.
Αλλά για να δούμε, τι –στην πραγματικότητα- υποστηρίζεται μ’ αυτού του είδους τις απαξιωτικές αναφορές. Ότι στον ΣΥΡΙΖΑ βρήκαν, τα τελευταία χρόνια, κομματική στέγη μια σειρά από πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Ε και λοιπόν; Τι σημαίνει αυτό; Και κατά τι διαφέρει η σημερινή από την αντίστροφη πορεία, που την είδαμε και την ξαναείδαμε επανειλημμένως τα τελευταία χρόνια; Όταν στελέχη των κομμάτων της αριστεράς μετανάστευαν, συνήθως κατά κύματα, προς το ΠΑΣΟΚ, από τη δεκαετία του 1980 ήδη. Δίχως μάλιστα, σ΄ εκείνες τις περιπτώσεις, το φαινόμενο να «συναντάται», όπως σήμερα, με αντίστοιχες κοινωνικές μετατοπίσεις.
Γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκτοξεύτηκε από το 4% στο 37% με κλωνοποίηση. Συνέβη με την μετακίνηση προς αυτόν του συντριπτικά μεγαλύτερου τμήματος του χώρου κοινωνικής αναφοράς του πρώην κραταιού ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται, προφανώς, για κοινωνικές ομάδες και για πολίτες που, αυτοπροσδιοριζόμενοι ως αριστεροί, αναζητούσαν ριζοσπαστικότερη κομματική έκφραση. Ας μη λησμονείται πως ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ έχει γαλουχηθεί με έντονα αντιδεξιά αντανακλαστικά. Αισθάνεται, επομένως, δυσανεξία προς την πρόσδεση του κόμματός του στο άρμα της ΝΔ. Όπως μετεξελίχθηκε το Κίνημα την εποχή Βενιζέλου. Αλλά και όπως εμφανίζεται σήμερα, με την επικυριαρχία του πρώην Προέδρου του, και επί της σημερινής ηγεσίας. Είναι χαρακτηριστικό, και πιστά ερμηνευτικό του σημερινού φαινομένου, το γεγονός πως, αντίθετα απ’ ό,τι πίστευε και προσδοκούσε η ηγεσία, ακόμη και τώρα, οπότε τμήμα του εκλογικού σώματος του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει σκεπτικό ή και απογοητευμένο, δεν παρατηρείται κύμα επιστροφής προς το μητρικό σχήμα, κάθε άλλο. Οι απομακρυνθέντες από τις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν στην κατηγορία των αναποφάσιστων. Αναμένοντας την εξέλιξη της κυβερνητικής πορείας.
Τι πιο φυσικό λοιπόν, αυτή η μαζική λαϊκή μετακίνηση, να αποτυπωθεί και στο πολιτικό εποικοδόμημα; Ακόμη και σε κυβερνητικό επίπεδο…
Εκ του πονηρού…
Άραγε πασοκοποιείται, μ’ αυτό τον τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ; Και τι άραγε θέλουν να πουν οι ποιητές που εκτοξεύουν τη «ρετσινιά» της πασοκοποίησης; Μήπως ότι μετατρέπεται σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα; Καμία σχέση. Από κανένα στοιχείο, κι από κανένα δείγμα γραφής δεν προκύπτει τέτοιας κατεύθυνσης πολιτική μετεξέλιξη. Δεν πρόκειται καν για ιδεολογική αλλά για τακτικού χαρακτήρα «συμμαχία» με στρατηγική, ασφαλώς, στόχευση. Προκειμένου να αντιστοιχηθεί το κομματικό υποκείμενο προς την σημερινή εκλογική του βάση. Όπως, από την άλλη, και οι ευρωπαϊκές συμμαχίες του Αλέξη Τσίπρα. Με προφανή στόχο την πρόκληση ρηγμάτων στην κυρίαρχη σήμερα «γερμανική» ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Εκτός κι αν εννοούν οι τα τοιαύτα υποστηρίζοντες, πως το κυβερνών κόμμα αρχίζει να ενδύεται τις συνήθειες του πρώην μεγάλου, του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ. Τις κακές συνήθειες εννοούν εν προκειμένω. Τον νοσηρό «κυβερνητισμό», ας πούμε, ή μήπως και τα συμπτώματα διαφθοράς; Για την ώρα τέτοιες ενδείξεις δεν μπορεί να ψηλαφίσει ο καλόπιστος αναλυτής. Ο κακόπιστος μπορεί τα πάντα. Για το μέλλον, ας περιμένουμε να δούμε. Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι καμιά πολιτική-κομματική μεταστέγαση, η όσο μαζική, δεν επηρέασε ποτέ τον φορέα – ξενιστή. Ως προς τα ιδεολογικά, τα πολιτικά, ακόμη και τα συμπεριφορικά του χαρακτηριστικά. Τα σχετικά παραδείγματα από την νεότερη πολιτική ιστορία της Χώρας, παρέχονται σε αφθονία.
Η πιο δηλητηριώδης σχετική αναφορά έχει, ασφαλώς, να κάνει με τα «ορφανά του Τσοχατζόπουλου» τα οποία δήθεν περιέθαλψε και υιοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι δηλητηριώδης, και ως εκ τούτου ανοίκεια, απρεπής και θεμελιωδώς απαράδεκτη, επειδή στο βάθος καραδοκεί ο υπαινιγμός ότι τα περί ων ο λόγος «ορφανά», έχουν σχέση και με τις λαμογιές του πρώην μεγαλοστελέχους του ΠΑΣΟΚ. Ο καθένας όμως γνωρίζει πως στον Τσοχατζόπουλο είχε αναφορά το μισό ΠΑΣΟΚ, το μισό του τότε μεγάλου ΠΑΣΟΚ σε στελεχικό αλλά και σ’ επίπεδο κομματικής βάσης. Με καθαρά πολιτικά τεκμήρια επιλογής. Επιτέλους δεν ήσαν Σμπώκοι, όσοι επέλεγαν τότε τον Άκη έναντι του Σημίτη, ούτε κατά διάνοια. Και δεν ξέρω στ’ αλήθεια πόσοι από κείνους που σήμερα βρίσκουν πολιτική στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ, ανήκαν τότε στη μια ή στην άλλη πασοκική πτέρυγα. Καταφανώς εκ του πονηρού όθεν ο σχετικός ψόγος. Εκ του πολύ πονηρού. Εκ του δολίως πονηρού.
Ε ναι λοιπόν, στο Υπουργικό Συμβούλιο αλλά και στη στελέχωση του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν και κάποια πασοκογενή στελέχη. Όπως ακριβώς πασοκογενείς είναι οι μισοί έλληνες. Καθώς και η πλειονότητα του χώρου εκλογικής αναφοράς του σήμερα κυβερνώντος κόμματος. Αν θέλουν κάποιοι να παίξουν με τίτλους παλιών ελληνικών ταινιών και να μιλήσουν για «ορφανά σε ξένα χέρια» ας το κάνουν. Επιτέλους, τα ξένα χέρια δεν είναι πάντα μαχαίρια…
